De vriendschap die de liefde bedroog

~33~

Toen iedereen aan het onthaal stond en begreep wat de situatie was, begon de chef zijn plan uit te leggen. "Eric gaat met zijn rugzak vol drugs naar die mannen, zodat ze Tineke loslaten, Eric brengt Tineke in veiligheid en dan sluiten Patrick en Obi de poort." Zo ging zijn uitleg verder. "Chef! Die mannen zijn ongeduldig!" zei ik gefrustreerd. Hij knikte en deed teken dat ik mocht vertrekken. Ik liep naar de parking met mijn rugzak vol drugs, met een klein en bang hartje. "Ah, dat duurde zolang!" zei de man met de knuppel. Hij legde zijn knuppel op zijn schouders en nam de zak aan. "Is dit al?" zei hij kwaad. "Meer hebben we niet!" zei ik. De man liet de zak hard op de grond vallen en nam zijn knuppel vast, hij deed bewegingen op te slaan. Ik bereide me al voor op enorme pijn. Maar gelukkig was Obi net op tijd en nam die knuppel af. Patrick zorgde ervoor dat de man op de grond lag en hij werd geboeid. De andere 2 mannen schrokken en lieten daardoor Tineke los. Ik liep naar haar toe en bracht haar in veiligheid, achter het gebouw. Ik zag de angst in Tineke haar ogen. "Hey, het is voorbij." Zei ik fluisterend terwijl we naar elkaar keken. Tineke stond tegen de muur en ik stond voor haar. Ze keek me nog steeds bang aan, daarom besloot in haar een knuffel te geven. Maar op dat moment wou Tineke mij blijkbaar een kus op de wang geven, als bedanking. Daardoor raakten onze lippen elkaar. Ik schrok en trok weg. We stonden nog steeds voor elkaar en staarden elkaar nog steeds aan. Ik weet niet wat me bezielde, maar mijn hoofd ging al maar dichter bij het hare. Ik legde mijn handen op haar zij en Tineke legde haar armen in mijn nek. Onze hoofden kwamen als maar dichterbij. Totdat ik haar lippen voelde, dat was een heel ander gevoel, dan bij Brigitte. We kusten intenser. Ik voelde 2 handen door mijn haren gaan, het voelde zo zalig!

"Tineke? Eric?" hoorden we iemand roepen. Snel kwamen we tot besef wat we deden, dit was fout ging er in mijn hoofd om. Maar toch heel diep vanbinnen voelde het goed. Pff ik weet het niet meer. "Tineke! Eric!" hoorden we nogmaals. Ik antwoorde en zei "Ja! Hier!" snel zagen we Koen richting ons lopen. "ça va Eric? Die 3 mannen zitten in de cel." Ik knikte mijn hoofd en ik zag dat Koen naar Tineke keek. "Och, ik was zo bang dat er iets zou gebeuren met je!" zei Koen tegen Tineke. Tineke lachte zacht, maar ook verward, net als ik. Koen hielp Tineke recht en Koen gaf haar een kus. Tineke duwde hem weg en liep weg. Koen verstond er niks van, maar ik wel. Ik stond ook recht en ging richting het kantoor. Ik was verward, heel verward. Dit is de 2de keer! En deze keer waren we niet zat. Pff, ik begrijp het niet! Ik weet het niet meer! Brigitte of Tineke, Tineke of Brigitte?

Toen ik terug op kantoor was, kwam iedereen naar me toe "Eric? Gaat het?" "ça va Eric?" Heb je pijn?" hoorde ik allemaal, maar het kon me niks schelen. Ik liep naar de keuken voor een glas water, zonder maar één woord te lossen. Toen ik in de keuken was, was Brigitte daar ook. "Och, schat. Alles oké met je?" zei ze terwijl ze dichter bij me ging staan. Ik had niet echt zin om te antwoorden dus deed ik het ook niet. Brigitte wou me een kus geven maar ik kuste niet terug. Het was anders! Helemaal anders! Niet meer hetzelfde! "Eric wat scheelt er?" vroeg Brigitte verward. "Niks!" antwoordde ik en liep de keuken uit richting  het bureau van Brigitte en mij. Ik werd meer en meer verward door het gevoel dat ik daarnet kreeg bij Brigitte, zo alsof het niet goed was, alsof ik bang was, iets raars. Ik moest constant aan Tineke denken, aan dat ene moment, aan die ene kus.

~volgende dag~

Ik vertrok richting het kantoor, samen met Brigitte. Veel werd er niet gezegd in de auto, alleen de radio maakte wat lawaai. Toen we aankwamen zag ik dat we een van de eersten zijn, behalve de chef en Patrick was er nog niemand. We liepen naar de refter waar ook de chef en Patrick zaten. De chef met een tas koffie en Patrick met een stuk fruit, ook Brigitte nam een stuk fruit uit de fruitmand en ging naast mij zitten aan de tafel. "Goeiemorgen!" zei de chef. Ik knikte met een kleine lach en keek dan naar de deur, ik zag dat ze binnenkwam. Er overviel mij iets, iets vrolijks, iets vreemds, iets dat me gelukkig maakte. "Goeiemorgen!" zei Koen die binnenkwam met Tineke aan zijn zij. Ik keek haar in de ogen aan en lachte zacht naar haar, wat zij ook deed.

Brigitte

Ik vond dat Eric echt raar doet de laatste tijd, het is precies alsof ik hem niet meer interesseer. Ik besloot het hem straks te vragen. Toen we naar ons kantoor gingen, deed ik de deur toe en zei "Eric? Wil jij mij nog wel?" Eric schrok duidelijk van die vraag. "Vanwaar haal je dat ineens?" zei Eric vreemd, alsof hij iets te verbergen had. "Eric! Zeg het gewoon, ik ben niet blind! Vertrouw jij mij eigenlijk wel?" riep ik. "Brigitte'tje, rustig! Tuurlijk vertrouw ik je! Het is gewoon niet makkelijk." Zei hij met een zucht. "Vertel het dan gewoon! Ik ben toch je lief?" zei ik nog steeds kwaad. Geen reactie. "Is het weer die Emma?" zei ik kwaad. "Nee, nee echt niet!" antwoorde Eric snel.

..................................................

haha, weer geen inspiratie :)