De trilogie: Het sterrenkind

Een zus?

[Rain]

'We moeten hier weg Rain, voor Forest ons..' Voordat Derias zijn zin af kon maken deed een stem achter ons dat. 'Vind?' We draaiden ons verschrikt om. Prins Forest keek ons grijnzend aan. 'Wat gezellig, iedereen is er!' Derias liep langzaam naar achteren. Ik haalde mijn zwaard tevoorschijn. 'Wat gaan we met dat zwaardje doen Rain?' Forest maakte een beweging met zijn hand en het zwaard viel op de grond. Verbijsterd keek ik hem aan. 'Ik heb een paar trucjes geleerd in de tijd dat jij weg was Rain.' Forest glimlachte gemeen. 'En het spijt me zo erg van Ocean, wat zonde dat ze er niet meer is.' Een grom ontsnapte uit mijn mond. Ik rende op Forest af maar voor ik ook maar iets kon doen werd ik tegen gehouden door een soort van krachtveld. Forest grinnikte. 'Ik zei je toch dat ik wat nieuwe trucjes had geleerd.' Forest maakte een celdeur open. 'Je nieuwe huis.' Forest verplaatste het krachtveld en voor ik het goed en wel door had stond ik in de cel. Forest gooide de celdeur dicht. 'Goed, nu dat weer is opgelost. Derias, jou beurt.' Derias stond als verstijfd. 'Wees gerust, ik ga je niet in een cel gooien. Ik heb hele andere plannen met jou.' Forest lachte en liep op Derias af. Hij pakte Derias stevig vast en liep naar de uitgang van de kerkers. Hij draaide zich nog een keer om. 'Wees gerust Rain. Ik kom nog terug voor jou.' Toen verliet hij de kerkers. Met een zucht ging ik op de grond zitten. Wat nu?

[Ocean]

Nadat Forest met Derias de kerkers was uitgelopen hoorde ik Rain zuchten. Hoopvol keek ik Moon aan. 'Wat wil je dat ik doe Ocean? Ik heb geen krachten.' Verdrietig keek ik naar de grond. Dat was inderdaad waar. We hadden beiden geen krachten meer. Toen we hier werden opgesloten had Forest al onze magische krachten afgepakt. Vandaar al zijn nieuwe 'trucjes' zoals hij het doodleuk noemde. Ik streek een lok haar uit mijn gezicht. Er moest toch iets zijn wat we konden doen?! Misschien kon Rain me horen? Ik begon zachtjes een liedje te fluisteren. 'Raindrops falling on the street, stars shine bright this night. And even though we're far apart, know that we look at the same stars.' Ik stopte en luisterde. Er kwam geen reactie. Ik zuchte, ik gaf het op.

[Rain]

Het was doodstil in de kerkers, of toch niet? Ik hoorde een zacht gefluister vanuit de cel naast me. Het leek op een liedje. Maar de cel naast me was toch leeg?! Ik moest gek worden. Ik schudde mijn hoofd en luisterde weer. Geen geluid. Ik had het me dus gewoon verbeeld. Ik zuchtte. Ergens klonk de stem zo bekend, maar ik kon hem niet plaatsen. Ik besloot om maar wat slaap te krijgen. Ik ging op de koude vloer liggen en sloot mijn ogen. Ik hoop dat Derias in orde is.

[Derias]

Forest voerde me mee door gangetjes die ik nog nooit gezien had toen ik hier met Rain liep. We kwamen uit in een soort kamertje. Ik werd op een stoel gezet en vastgebonden. 'Goed Derias, ik ga meteen tot zaken komen.' Forest ging vlak voor me staan. Ik keek hem strak aan. 'Je weet best net zoals ik dat Ocean nog leeft, waarom heb je het Rain niet verteld?!' Forest keek me haast verbaasd aan. Ik zuchtte. 'Alsof jij dat zal begrijpen..' Forest begon zijn geduld kwijt te raken. 'Zeg op Derias!' Ik schudde mijn hoofd. 'Het zijn niet jou zaken forest, martel me zoveel je wil ik geef je geen antwoord.' Forest gromde. 'Goed, als je het zo wil spelen Derias.'

[Rain]

Derias werd mijn cel ingegooid door een trol. Snel knielde ik bij hem neer. Derias hoestte. 'Derias? Ben je in orde?' Derias knikte, maar niet van harte. Ik hielp hem overeind en zette hem neer op het houten krukje dat in de cel stond. Daarna bekeek ik de celdeur en trok eraan. Hoe gingen we hieruit komen?

[Forest]

Een van mijn trollen kwam aangelopen met het oude boek vol legendes. Ik nam het aan en stuurde hem weg. Ik legde het dikke boek neer op een tafel en ging zitten. Als ik het goed had stond hierin hoe ik de laatste uitverkorene kon doden. Ik ging snel door de pagina's. 'Hebbes!' Hier stond het. Ik las het regel voor regel. Om de allerlaatste uitverkorene te kunnen doden moet je het volgend doen. Allereerst moet je naar de plek gaan waar alles begon, daar zet je de uitverkorene in het midden van de cirkel. Om haar heen zet je haar ware liefde, haar beste vriend, haar kostbaarste bezit en als laatste een familielid. Alles wat je daarna hoeft te doen is deze spreuk hardop lezen. 'Al het goed is niet langer, al het slecht neemt over.' Na deze woorden zullen de uitverkorene samen met diegene om haar voor altijd verdwijnen. Ik glimlachte tevreden, als ik dit zou doen zal heel Estralata van mij zijn. Wat fijn dat mijn voorouders aan me hebben gedacht. Ik schreef de dingen op die ik moest hebben. Haar ware liefde. Die was niet moeilijk en ik schreef er Rain achter. Daarna haar beste vriend, dat moesten Moon of Derias zijn. Dan haar kostbaarste bezit, daar zou ik nog wel achter komen. Maar die laatste, had Ocean nog wel familie? Haar ouders waren dood. Zover ik wist had ze geen zussen of broers. Ik dacht na, het was tijd om dit te gaan onderzoeken. Ik moest en zou haar familie vinden.

Ik liep door de hallen van mijn kasteel door naar het archief. Als Ocean nog familie had in Estralata zou dat in het archief staan. Ik liep naar binnen, overal lag stof. Ik was hier ookal lang niet meer geweest. Ik liep door naar de boeken met de stambomen van alle uitverkorene die er ooit geweest waren. Ik kende deze boeken best goed omdat ik hier als kleine jongen altijd in keek en droomde om ooit mijn eigen uitverkorene uit te schakelen. Die dag was nu dichter bij dan ooit tevoren. Tot nu toe was het nog geen enkele uitverkorene gelukt om Estralata te beschermen en Ocean zou het ook niet lukken, daar ging ik persoonlijk voor zorgen. Ik opende een van de boeken en zoch tussen de stambomen, niets. Na ongeveer tien boeken door te hebben gekeken vond ik dan eindelijk het juiste boek. Ik opende het en vond al snel de goede stamboom. De meeste familie was al doorgekruisd. Nog maar twee mensen waren niet doorgekruisd, Ocean en Olivia. Aha! Haar oudere zus leefde nog.

[Ocean]

Forest stormde de kerkers binnen. Hij keek eerst bij Rain en Derias naar binnen. Toen hij doorhad dat ze sliepen kwam hij mijn kant op. 'Waar is je zus Ocean?' Siste hij. Niet begrijpend keek ik hem aan. 'Mijn zus? Ik heb geen zus?' Forest gromde. 'Lieg niet tegen me!' Hij liet me een pagina uit een boek zien. Het was mijn stamboom. Mijn hele familie was overleden op mij na en op mijn oudere zus? Ik wist niet dat ik nog een zus had. Olivia.. De naam klonk vaag bekend. Waar had ik die naam eerder gehoord? opeens zag ik het weer voor me. Olivia, ik had die naam gehoord toen het amulet me mee nam naar het kleine dorpje Estralata. Mijn zus was dus hier geboren! Die vrouw wat bij het wiegje zat was dus mijn moeder! Ik had dus echt een zus! 'Ga je nog iets zeggen?!' Forest keek me ongeduldig aan. Zo onschuldig mogelijk keek ik hem aan. Hij mocht haar niet vinden. Wat moest hij eigenlijk van mijn zus? 'ik heb geen zus.' Zei ik beslist. Forest zuchte en liep weg. Opgelucht haalde ik adem. Ik liep naar Moon toe en ging naast hem zitten. 'Waar ging dat allemaal over Ocean?' Vroeg hij nieuwsgierig. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik heb een zus Moon.' Fluisterde ik zachtjes.