PSİKOLOJİ

TANITIM.

"Benimle konuşmazsan sana yardım edemem tatlım."

"Bana yardım etmenizi istemiyorum."

Psikoglar bana her zaman itici gelmiştir. Ama ne yazık ki şuan bir psikologla konuşuyorum. Hadi ama çok saçma bu kadın benim sorunlarımı neden dinlesin ki? Sadece para için yapıyor bütün bunları. Lanet olası paranın  gözö kör olsun.

"Sana yardım etmek için burdayım ama"

"Hadi ama kanser olan kardeşim, psikolojik yardım alan benim. Bu çok saçma."

"Kardeşin kanser ve bu konuda  kardeşinden daha çok etkileniyorsun yanılıyor muyum?"

"Elbette. O benim ikiz kardeşim. Ve sen bayan psikolog. Tamamen saçmalıyorsun. Benim sorunlarımı anlamıyorsun çünkü senin kardeşin kanser değil ve sen kanseri atlatmadın tamam mı?"

O sırada içeri giren kadın belkide oluşacak bir faciayı önledi.

"Seansınız bitti."

Bu kadın psikologtan çok daha tatlı buna kesinlikle eminim.

"Tatlım nasıl geçti?"

"Harikaydı. Yine onu delirtmeyi başardım bu mükemmel bir duygu!!"

Bunun üzerine babamın yüzü düştü.

"Ben biraz dolaşıcam sen eve git."

"Fazla geç kalma bebeğim."

Arkamdan bağıran babama aldırış etmedim ama duymamazlıktan da gelmedim. Ona içten olmayan bir şekilde gülümsedim.

Ah hadi ama!! Beni hiç rahat bırakmıyorlar. Telefonumu denize atmak geliyor içimden. Arayan Batın'dı ve şuanda onunla konuşmak istemiyordum. Ah tabi yaa... Size Batın'ı tanıtmadım.

O benim erkek arkadaşım ama sürekli tartışıyoruz. Kardeşimin hastalığından dolayı benim deli muammelesi görmem onun karizmasını çizdiriyormuş.

"Meşgule al."

Yanımda getirdiğim kitabı açıp kaldığım yerden okumaya başladım. Ve tabii müzik eşliğinde. Evet Aynı Yıldızın Altında kitabı bana fazlasıyla yakın bir kitap. O kitapta kendimk görüyorum. Aman Tanrım göz yaşlarıma engel olmalıyım herkesin içinde olmaz!!!

Çimenlere uzandım gökyüzünü izlemeye başladım. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum çünkü tamda Gus'ın öldüğü yere gelmiştim. Kanser olan sevgilinin ölmesi ne kadar acıdır Allah'ım...

O sırada tamda yanımda duyduğum sesle irkildim.

"Harika bir kitap ve harika bir gökyüzü öyle değil mi?"

"Evet, öyle."

Bunun kim olduğunu bilmiyorum ama oldukça şirin bir çocuktu. Eminim Batın'dan daha naziktir.

"Seni tanıyor muyum?"

"Ah. Elbette. Üzgünüm. Ben Demir peki ya sen?"

"Memnun oldum ben Deren."

Birbirimizin elini sıktık. Bunu yaparken gözlerimin içine bakıyordu. Sanki gözlerimden yaşadığım her şeyi anlamış gibiydi.

"Aa şey. Elim acımaya başladı..."

"A şey, evet, üzgünüm. Ben bir anda kendimi kaybettim."

"Sorun değil ama benim gitmem gerek. Tekrar memnun oldum."

"Bende. Umarım bir yerlerde tekrar karşılaşırız."

Bunları söyledikten sonra bana göz kırpmıştı. Bende samimi bir şekilde gülümsedim ve gittim. Evet düşündüğüm gibi Batın'dan daha nazikti.

MERHABA BU İLK BÖLÜMDÜ. BUNU YAZARKEN AYNI YILDIZIN ALTINDA KİTABINDAN ESİNLENMİŞ OLABİLİRİM AMA LÜTFEN BANA ÖZENTİ DEMEYİN. UMARIM BEĞENİRSİNİZ.