Arrest Me! [Jikook]

39. ისევ შენთან თუ შენს გარეშე

ჯიმინი მანქანაში იჯდა, ფანჯრიდან ხეების ზოლს მისჩერებოდა. უკვე ნახევარი საათია გზაში არიან.

-რატომ ხარ ჩუმად- ჯონგუკი ხელით მის ლოყას შეეხო, თან გზას აკონტროლებდა, -შენც იცი რომ ის ჩემს მოკლვლას ცდილობდა, შენ რომ არა, ჩემო პატარა, ახლა ცოცხალი არ ვიქნებოდი.

-ადამიანი მოვკალი- ჯიმინის ხმა ჩუმი იყო, -და ახლა რა იქნება-ცოტახნით პაუზა გააკეთა, -მეც მკვლელი ვარ-

-შენ ის გააკეთე რაც უნდა გაგეკეთებინა- ჯონგუკის ხმაში სიკმკაცრე იგრძნობოდა.

-შემეძლო მისთვის სხვანაირად შემეშალა ხელი, მე კი პირდაპირ თავში ვესროლე-

-თვითონვე ჩაიგდო თავი ამ სიტუაციაში როდესაც უკან გამოგყვა- მანქანაში ორწუთიანი სიჩუმე ჩამოვარდა. ამ საუბრის გაგრძელება არცერთს უნდოდა.

-ჩემზე ხშირად ფიქრობდი?- ჯონგუკმა თავი მისკენ მიაბრუნა და ცალი ხელი ბარძაყზე დაადო. ჯიმინი არ ჩქარობდა პასუხის გაცემას, თუმცა არც ხელის მოშორებას აპირებდა ფეხიდან.

-სად მივდივართ?-

-უკვე ვეღარ ითმენ?- ტუჩი ჩატეხა ჯონგუკმა.

მანქანა ორსართულიანი სახლის წინ გაჩერდა. ჯონმა კარებთან მივიდა და გასაღები ამოიღო. ჯიმინი კი მის უკან იდგა და იქაურობას ათვალიერებდა.

-ეს რა ადგილია-

-რამდენ კითხვას სხვამ- ჩაიცინა მან და პაკი სახლში შეიყვანა.

*

-მომენატრე- ჯიმინი სავარძელში მოხერხებულად მოკალათდა.

-მეც.. იმაზე მეტად ვიდრე წარმოგიდგენია -

-დიდხანს უნდა ვუყუროთ ახლა ერთმანეთს ასე?!- ამ სიტყვებზე ჯონგუკმა წარბი გრაციოზულად აწია.

-უფრო მომთხოვნი გამხდარხარ ვიდრე მახსოვხარ. –

-ხომ გითხარი მენატრებოდი თქო... ფიქრობდი რომ მხოლოდ შენი შავი თვალები მენატრებოდა?- ჯიმინმა მაცდურად აათვალიერა მის წინ მდგომი, რომელიც უკვე ამცირებდა მათ შორის მანძილს.