Forgotten Feelings || REDNAVEI

47.

Hoelang nog?

Hoelang nog tot deze ellende voorbij is?

Serieus, ik wil een eindpunt.

Ik zit er vandaag helemaal doorheen.

Het was fijn om gister met Mabel te kunnen praten, maar ik wil haar niet elke dag met mijn gezeur belasten.

'Sta op.'

Ik kijk op en zie daar Rory staan. Ik trek mijn wenkbrauw vragend omhoog.

'Ik ga je hart veroveren.' Hij lacht even, pakt mijn hand vast en wilt me van de bank af sleuren.

'Vandaag is niet de dag.' Brom ik.

'Jawel.' Zegt hij, hij geeft het sleuren op en tilt me van de bank af om me vervolgens over zijn schouder te slingeren.

Naast dat ik dit echt een couple goals moment vind en het inderdaad een beetje van mijn hart veroverd, maakt het me ook wel een beetje chagrijnig.

'Rory!' Ik sla met mijn vuisten op zijn rug. Hij reageert niet en loopt zo het huis uit.

Bij de deur pakt hij nog even mijn schoenen in zijn hand en dan loopt hij echt naar buiten, de oprit op.

Hij loopt richting zijn auto, trekt de portier van de bijrijdersstoel open en zet me zo de auto in.

Ik wil hem boos aankijken maar eigenlijk vormt er alleen maar een glimlach over mijn gezicht.

Ik voel me zenuwachtig en op mijn gemak tegelijkertijd.

Hij geeft me een knipoog, legt de schoenen op mijn schoot en loopt door naar zijn stoel.

Ik trek mijn deur dicht en trek mijn schoenen aan.

Hij gaat zitten, doet zijn gordel om en start de auto.

'Waar gaan we heen?' Vraag ik en ik strik de veters van mijn ene voet.

'Verassing.' Zegt hij, en ik zie ook een glimlach op zijn lippen.

Hij vind me echt leuk.

Toch?

Ja. Waarom zou hij anders zo doen?

Misschien vond hij me de hele tijd al leuk en had hij dat tegen Chris en Al gezegd.

En dat zij me dan met hem wilden koppelen en dus heel de tijd vroegen of ik hem leuk vond.

Aaaaa.

Dat is logisch.

Vind ik hem leuk?

Waarschijnlijk.

I mean, waar komt anders dat gevoel in mijn buik vandaan, of die glimlach die ik niet van mijn lippen kan halen als ik bij hem in de buurt ben?

Ja.

Ik ben verliefd.

Op Rory.

Ew.

De auto rijdt de weg over en ik herken de weg naar de stad.

De hele reis zeggen we geen woord.

Ik geniet van de muziek, het uitzicht en het gevoel in mijn lichaam.

Hij heeft zijn ogen op de weg en zingt soms zacht een beetje mee.

De auto wordt naast het centrum geparkeerd en hij beveelt me te blijven zitten, terwijl hij de auto uitstapt en ik hem langzaam weg zie lopen.

Ik kan het niet laten en begin te giechelen.

Ik voel me zo blij en naar tegelijk.

Naar om alles wat er gebeurd en blij omdat ik met Rory ben.

Is dat raar?

Misschien.

I don't care en ik kan niet wachten tot deze week voorbij is zodat ik hem kan vertellen hoeveel ik voor hem voel.

Eerst wil ik het zeker weten.

Ik weet niet hoelang ik heb gewacht, maar ik zie Rory vanuit de verte steeds dichterbij komen.

Hij heeft een tas in zijn hand, maar voor ik kan zien welk logo op de zijkant staat, heeft hij de tas al in de kofferbak gestopt.

Hij stapt in, zonder me aan te kijken en racet weg.

'Waar gaan we nu heen?' Vraag ik, ik doe mijn best om niet weer te gaan lachen van blijheid.

'Zie je vanzelf.' Zegt hij met een glimlach op zijn lippen.

Ligt het aan mij of is Rory nu een stuk knapper geworden dan vorige week?

Ik zie hoe hij de auto het bos instuurt en stil zet langs een van de paden.

'Nu mag je uitstappen, maar je ogen dicht.' Zegt hij.

Ik knik als teken dat ik het begrijp. Ik stap de auto uit en sluit mijn ogen.

Ik hoor gestommel en gerommel om me heen. 'Gaat het goed?' Vraag ik lachend.

'Jaja, ogen dicht.' Zegt hij.

'Heb ik.' Zeg ik bevestigend.

Ik tel in mijn hoofd hoelang het duurt, als een soort verstoppertje.

49 seconden.

'Open.'

Ik open mijn ogen en zie op een aantal meter vanaf de auto een tafelkleed op de grond liggen, een picknick mand die is gevuld en een tasje met daarop een Apple logo.

Wait a damn minute.

Mijn mond valt van verbazing open terwijl ik er naar toe strompel. 'Je hebt dit geregeld, voor mij?'

'Ja.' Hij slaat zijn arm rond mijn schouder. 'Ik weet hoe erg je er door heen zit op het moment.'

Hij duwt mijn schouders naar beneden als teken dat ik moet gaan zitten.

Ik ga nog vol verbazing zitten, en hij neemt plaats tegenover mij.

'En hier.' Hij overhandigd me het tasje.

Is dit wat ik denk dat het is?

Ik steek mijn hand in de tas en haal er zonder te kijken een doosje uit.

Pas als ik mijn ogen er op richt, zie i kk wat het is.

Een iPhone X.

'Dude!' Roep ik verschrikt uit. 'Nee!'

'Je vind het niets? Je bent een applehater?' Vraagr hij verschrikt.

Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Dit is echt veel te duur!'

Hij haalt opgelucht adem. 'Dat kreeg je nog te goed, met een beetje rente.'

Ik kan er niets aan doen maar begin te huilen.

Ug waarom ben ik zo.

'Hee... Tis oké.' Troostend legt hij zijn warme handen weer op mijn schouders.

Ik kijk op en we kijken elkaar lang aan.

Ik verdrink werkelijk in zijn ogen terwijl zijn duim een traan van mijn wang veegt.

In minder dan een seconde plak ik mijn handen op zijn wangen en trek ik mezelf naar voren om mijn lippen op die van hem te leggen.