the oblivious games (a Dutch Louis Tomlinson fanfic)

het verleden

Dakota POV.

Eindelijk kwamen we aan de deur van de hotelkamer na een wandeling die wel eeuwen leek. Oké ik weet dat het nog geen 5 minuten was, maar die stilte die was alles behalve aangenaam ik durfde zelf ook niet echt iets te zeggen ,omdat ik wist dat ik waarschijnlijk weer op een tomaat ging lijken. Ik zou waarschijnlijk weer niks zinnigs kunnen zeggen dus het was gewoon beter dat ik even niks zei. Maar de andere 3 waren ook extreem stil ,je kon een speld horen vallen zo stil was het. Wat de situatie nog  ongemakkelijker maakte.

"OPEN!" Hoorde ik Elise plots blij roepen waardoor mijn aandacht weer volledig naar de "echte"wereld ging. Ik moest lachen om haar enthousiasme en zag dat Louis en Jelena hun lach ook niet konden onderdrukken. Ik werd warm vanbinnen toen ik Louis zag lachen , zo was hij zelfs nog mooier! Ik voel alweer meteen dat ik rood aan het worden ben en kijk direct naar de grond en wandel zo snel mogelijk de kamer binnen.

Elise POV.

De stilte die heerste over ons 4 was verschrikkelijk ik voelde de nood om het te doorbreken dus toen ik de deur opende greep ik mijn kans en riep ik "OPEN"op een veel te enthousiaste manier waardoor de andere 3 hun lach niet konden inhouden.

Ik was blij dat de stilte toch voor even weg was maar na 10 seconden kwam die weer gewoon terug... fantastisch.

" Gaan we elkaar leren kennen door gedachten te lezen ofzo?"besloot ik dan maar te zeggen, want ik was het nu echt wel beu dat niemand iets zei. De andere 3 keken me vanop de bank geschrokken aan. Het was Jelena dat als eerste begon te praten. " Uhm... wat zullen we dan doen?"vroeg ze een beetje terughoudend. " We kunnen elkaar misschien wat meer vertellen over hoe ons leven was buiten de games?"Vroeg ik terwijl ik hen 1 voor 1 aankeek zodat ze mijn vraag beantwoorden. "Ja,lijkt me een goed idee" antwoorde Louis als eerste. "Ja vind ik ook"vervolgde Jelena. "Uhm..., ja waarom niet"zei Dakota tot slot wat later.

"Ik begin wel" zei Jelena wat ongeduldig. "Ok ,ga je gang meid"zei ik bemoedigend. " Ik ben 10 jaar ben opgegroeid in Bristol ik ging daar naar school samen met mijn beste vriendin Evelyn ik heb 1 oudere broer van 12 jaar hij noemt David en mijn ouders zijn allebei nog gelukkig getrouwd. Ik wil niet gemeen of opschepperig klinken maar ik besef dat ik een perfect leventje had... tot het lot me hierheen bracht." Zei ze met de tranen in haar ogen. Arme meid. "Ik vind het heel moedig van je om het allemaal te vertellen en het komt helemaal niet slecht over,en we zitten allemaal in hetzelfde schuilte het is misschien goed om te praten met ons we begrijpen je heel goed." Zei ik om haar terug wat op te vrolijken. "Ze heeft gelijk, we helpen je graag samen komen we er wel doorheen" vulde Dakota me aan. Ik gaf haar een bemoedigende glimlach omdat ik weet dat dit moeilijke gesprekken zijn voor haar. Louis knikte om ons gelijk te geven.

"Oké... uhm... is het goed dat ik nu ga?" Vroeg ik. De anderen knikte alle drie om me toestemming te geven. "Ik ben 19 jaar en deed mijn laatste jaar mode op school net als Dakoto. Ik ben opgegroeid in Manchester mijn leven was perfect ik had alles wat ik wou ik en mijn ouders leefden gelukkig samen, we kenden bijna iedereen in de buurt en hadden nooit conflicten. We zagen onze familie geregeld en alles verliep gewoonweg perfect tot dat...

Ik kreeg tranen in mijn ogen en voelde een krop in mijn keel naar boven komen,  maar besloot toch verder te praten ik stelde voor te praten over het verleden dus dat ga ik doen ook. Dakota gaf me een meelevende blik en ik besloot verder te gaan met mijn verhaal.

Tot dat... mijn ouders 4 jaar geleden een auto ongeluk kregen,ze waren onderweg naar mij ,want ze moesten mij ophalen van tweedaagse. Ze zijn nooit aangekomen. Ze waren opslag dood. Na een paar uur wachten kreeg de school een telefoon van de politie. De leeraren keken allemaal geschokt mijn kant uit. Even later legden ze af en vertelden me alles ik was er kapot van en wist niet wat te doen... normaal zou de familie voor mij moeten zorgen ,maar die wouden niks meer met me te maken hebben het was mijn schuld in hun ogen... Ik was net 15 geworden dus ik mocht niet op mezelf leven en ik werd naar een weeshuis gebracht helemaal in Liverpool. Ik kende daar niemand en was in een depressie gezakt. Ik moest naar een andere school waar ik Dakota ontmoete. Ze hielp me een hielp me weer uit mijn depressie. We werden beste vriendinnen en waren er voor elkaar wat er ook gebeurde. Toen we beiden 18 waren besloten we in het zelfde appartementsgebouw te gaan wonen en alles ging terug goed... tot de dag van de loting toen werd alles weer donker en moeilijk. Maar ik denk dat dat voor ons allen wel zo is...

Dakota omhelsde me direct en ik begon weer te huilen. Ze trooste me en Louis en Jelena keken me vol medeleven aan. "Wauw... wat erg voor je,ik hoop dat je hier levend uit zult komen en je leven weer kan oppikken je hebt al genoeg meegemaakt,we zijn er voor je."Zei Louis vol medeleven. "Ik ... uhm... weet niet goed wat ik moet zeggen ,sorry. Maar... uhm we zijn er voor je." Zei Jelena dan.

"Is het goed dat ik nu ga?"Vroeg Louis.  We knikten alle 3 om hem toestemming te geven. " Ik ben Louis 23 jaar. Ik ben opgegroeid in Doncaster. Ik heb 6 zussen en 1 broer. Ik leefde er met hun en mijn ouders. Tot ik meedeed aan x-factor en in one direction kwam samen met de jongens. Ze zijn net als broers voor me want we zijn bijna altijd samen op tour enzo... ik was heel gelukkig tot de games ik mis iedereen verschrikkelijk hard en ik hoop heel hard dat ik hen ooit nog terug zal zien.." zei Louis. "Ik weet zeker dat je ze allemaal terug zult zien alles zal wel goed komen je bent slim en je zult wel een manier vinden de games te overleven... en ik weet zeker dat iedereen ook van jou houdt" zei Dakota , wow dat was wel heel lief van haar. Ik en Jelena knikte als teken dat we er hetzelfde over denken. "Dankje" zei Louis kort maar je hoorde de dankbaarheid in zijn stem. Louis en Dakota keken elkaar nog een paar minuten verlegen aan. Tot Dakota ging praten.

Dakota POV.

Na het verhaal van Louis (en mijn opmerking erover) keken ik en Louis elkaar nog even aan. Het voelde op de een of andere vreemde manier vertrouwd aan om in zijn blauwe ogen te kijken. Het staren begon ongemakkelijk te worden dus ik besloot maar dat het tijd was mijn verhaal te doen.

"Uhm... dus ik ben net als Elise 19 jaar ik ben opgegroeid in Liverpool met ouders die niks om mij geven en een oudere zus die er alles aan doet mijn leven tot een hell te maken. Mijn zus en haar vriendinnen hebben me jarenlang gepest op school,soms zelfs bij ons thuis want mijn ouders geven er toch niks om. Ik vraag me soms af of ze wel weten dat ik besta... Toen ik 15 was kwam Elise bij me op school, en in de klas en alles veranderde. Ik hielp haar terug de mooie kant van het leven te zien en zij hielp me voor mezelf op te komen tegen de pesters. Toen we 18 waren huurden we zoals Elise al zei elk een appartement in dezelfde blok en alles begon terug goed te lopen... tot ja de games. " zei ik. "Je zus en ouders weten niet wat voor een prachtig en lief meisje ze hebben achtergelaten!"zei Louis plotseling best boos. "Het is niet erg Louis ,ik ben eraan gewend" zei ik snel om hem wat te kalmeren.

Ik vond het super lief dat hij er zoveel om gaf. En ik voelde de vlinders opkomen in mijn buik en mijn wangen terug rood worden. Mijn hart begon onregelmatig te kloppen en ik vond hem plotseling nog leuker dan ik dacht dat mogelijk was. Ik ben bang dat ik verliefd ben op Louis...

Louis POV.

Dakota vertelde ons net over hoe haar ouders en zus niks om haar geven en dat maakte me om de een of andere manier razend. Ik begon te koken vanbinnen! Familie is het belangrijkste dat er is! Waarom zouden ze zo een lief en mooi meisje gewoon aan haar lot achter laten dat verdient niemand, en vooral Dakota niet! Nu weet ik het zeker ik ben verliefd op haar... en ik zal er alles aan doen om haar gelukkig te maken al is het voor maar 2 dagen... dat meisje verdiend de wereld! En zo veel meer...

Dit was een iets langer hoofdstuk dan anders... willen jullie in de volgende hoofdstukken ook af en toe een iets langer hoofdstuk of hebben jullie liever korte hoofdstukken? Laat het zeker weten dan weet ik waar ik op moet letten. Als er nog andere tips zijn ben je ook welkom om die gewoon te zeggen feedback is altijd welkom zoals ik waarschijnlijk al te vaak gezegd heb ondertussen.bedankt om mijn boek te lezen.
Xx