his

bilmem anlatabildim mi?

Sesini sevdiği bir adam için nesini feda etmez ki bir kadın.

ona bir şiir okuduysanız,

yahut bir şarkı mırıldandıysanız umulmadık bi akşamın en serin saatlerinde,

ellerini tuttuysanız,

ya da dokunduysa yazdıklarınız

onun avuçlarına

sarıldıysanız üşümüş gibi yaptığı değil, sahiden üşüdüğü bir anda,

ve ısıttıysanız üşüyen yanlarını,

-söz konusu üşüyen yan, soldaki yara da olabilir mesela-

hohladıysanız belki avuçlarına,

güzel güldüyseniz,

karanlıkta bile parlamışsa gözleriniz,

-yani onun için-

"tek gidemezsin, ben bırakacağım kapıya kadar!" demişseniz,

kapıya geldiğinizde gitmenizi işaret ederek baktığında "e hadi gir içeri, öyle gideceğim" sahnesini yaşatmışsanız ona,

kıskanmışsanız en yakınınızdan dahi,

öpmüşseniz saçlarından,

kollarınızın arasındayken yeryüzündeki her şeye kafa tutabilecekmiş gibi güvende hissettirmişseniz onu,

azıcık üşütse bile tüm samimiyetinizle telaşlanıp “kalk hastaneye gidiyoruz” demişseniz,

sarılırken film tadında birden kucağınıza alıp döndürmüşseniz onu,

vapura binmişseniz onunla,

rüzgara aldırmamışsanız,

beraber gülüp beraber ağlamışsanız,

kızdığınızda dahi gitmemişseniz ondan,

kirpiklerinden öpmüşseniz bazen,

burnunu boynunuzda ısıtmasına müsaade etmişseniz ya da,

film değil de mesela, çizgifilm seyretmişseniz beraber,

ara sıra bebekmiş gibi davranmışsanız,

çekirdeğini bile ayıklamışsanız şefkatle,

bazen de annenizmiş gibi sığınmışsanız o kadına,

o kadının sizin uğrunuza feda etmeyeceği tek şey evladı olabilir ancak.

o evlat ancak,

sizden doğabilir.
bilmem anlatabildim mi?