เช้าวันรุ่งขึ้น จีมินตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่อ่อนล้าแต่เมื่อหันไปมองข้างๆกลับพบเพียงแต่ความว่างเปล่า ร่างเล็กค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นก่อนที่น้ำตาจะร่วงหล่นลงมาจากนัยน์ตาสวย เขาผิดเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้กับจองกุก
แต่พอก้าวขาเดินช่วงล่างของเขาก็เจ็บร้าวระบมไปหมดพยายามจะเดินไปเข้าห้องน้ำแต่แล้วก็หน้ามืดล้มลงไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
ปัก!
ซองอุนที่กำลังเดินผ่านห้องของจีมินรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆบางอย่างเหมือนกับว่ามีอะไรตกหล่น เขาจึงเคาะประตูห้องเรียกจีมิน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คุณจีมิน ตื่นหรือยังครับ" ซองอุนมองดูนาฬิกาก็10โมงกว่าแล้ว จีมินน่าจะตื่นได้แล้วนะแต่ทำไมถึงยังไม่ลงมาข้างล่างเขาชักจะแปลกใจพอคิดได้อย่างนั้นก็ตกใจคิดว่าจีมินอาจจะเป็นอะไรไป เขาจึงเปิดประตูห้องเข้าไปโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติ
"คุณจีมิน!" ซองอุนตกใจที่เห็นจีมินนอนหมดสติและสภาพของจีมินนั้นเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยรัก จะเกิดจากใครได้ละถ้าไม่ใช่จากนายของเขาและเขาก็พอที่จะรับรู้ได้ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกับจีมิน เพราะเขาเห็นนายของเขาเข้าไปในห้องของจีมินตั้งแต่เมื่อคืนและออกมาในตอนเช้า
ซองอุนค่อยๆประคองจีมินให้ลุกขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนที่จะโทรไปหาหมอจิน
"ซ ซองอุน" จีมินรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาเรียกซองอุนก่อนที่ซองอุนจะกดโทรออกไป
"คุณเป็นยังไงบ้าง ผมกำลังจะโทรหาหมอจินให้มาดูคุณเลย"
"ไม่ต้อง ฉันแค่เป็นลม ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว"
"แต่.."
"เชื่อฉันเถอะน่า"
"ก็ได้ครับ"
ESTÁS LEYENDO
[kookmin]กุกมินมายมาเฟีย My Mafia [End]
Fanficผมมีอาชีพเป็นหมอแต่ดันมาหลงรักมาเฟียจนโงหัวไม่ขึ้น