SEEING YOU ( MY HOTTEST BILLIONAIRE HUSBAND SEASON 2) COMPLETE

DIAMOND 47: 1ST DAY DEATH

LOVELYN POV (POINT OF VIEW)

NANDITO na kami sa bahay namin sa South Korea. Si Gabriel naman dumeretso sa Bahay niya rin. Nagliligpit ako ng gamit ko at para narin makapagpahinga ako. Pakiramdam ko ay kailangan ko ng mahabang tulog. Pumunta na ako sa banyo at naligo. Pagkatapos kong maligo dumeretso ka agad ako sa kama at humiga na. Napabuntong hininga ako. Sana makalimutan na talaga kita. Pumikit ako hanggang sa dinalaw na ako ng antok ko.

KINABUKASAN.......

NAGISING ako ng marinig ko ang tunog ng cellphone ko. Dinampot ko ito at sinagot.

"Hello?"

"Princess." Unti unti ko namang minulat ang mata ko dahil si Mommy ang tumawag.

"Bakit po mom?" Inaantok kong sabi. Haysss tinignan ko ang orasan at 3:00am palang.

"Please Umuwi kana anak." Nagtaka naman ako. Kakauwi ko lng dito kahapon pauuwiin na naman niya ako ngayon? Malungkot ang boses ni mommy.

"Mom? May nangyari po ba? Kakauwi ko lang dito mom."

"Si Alexander." Nagulat naman ako sa sinabi nito. Anong nangyari sa kanya?

"Anong nangyari sa kanya mom?" Nag alala kong tanong. Bigla akong kinabahan kaya bumangon ako at umupo sa kama.

"Naaksidente siya anak. At sumabog ang sasakyan na dinala niya. Anak.". Kumalabog ng malakas ang puso ko. Hindi ako makasagot at nakatingin lang sa kawala. Hindi!

"No mom. Hindi yan totoo diba? Alam kong binibiro niyo lang ako." Natatawa kong sabi pero tumutulo na ang mga luha ko. Hindi sumagot ito kaya napahagulhol na ako. Huhuhuhu

"Mom please tell me. This is joke right? Alam kong huhuhuhu alam kong binibiro niyo lang ako. Please bawiin niyo po yung sinabi niya. Please." Naiiyak kong sabi. 😭😭😭😭

"Please Princess. Umuwi kana dito." Pinatay ko ang tawag at kinuha ang bag ko. Nagmamadali akong bumaba ng hagdanan saka tinawagan narin si Gabriel. No. Hindi totoo to.

"Uuwi na tayo ng pinas gabriel." Sabi ko habang palabas at sumakay sa kotse ko.

"Ha? Kakarating lang natin dito." Sagot nito.

"Naaksidente si alexander. Magkita nalang tayo sa Airport." Sabi ko at mabilis na pinatakbo ang kotse ko. Ilang sandali ay nakarating na ako at nahagilap ko naman agad si Gabriel. Naiiyak ako pero pinipigilan kong tumulo ang luha ko. Sumakay agad ako sa Private plane namin. Tumabi si Gabriel sa akin. Hinintay kong makaalis ang sinasakyan namin.

No alam kong hindi totoo ang sinasabi nila. Alam kong maingat si Alexander sa pagmamaneho. Alam na alam ko yun.

"You can cry." Hindi ko na napigilan at humikbi na ako.😭

"Gabri-el. 😭" yun lang ang nasabi ko at umiyak nalang sa balikat nito. 😭 niyakap ako niya akoo. Iyak lang ako ng iyak sa kanya. Hindi ko magawang magsalita dahil walang gustong lumabas sa bibig ko.  Ang gusto ko lang ay umiyak at ibuhos lang ng nararamdaman ko.

********
"Mom!" Takbo ko itong pinuntahan at niyakap ito. 😭😭 "mom please tell me, hindi yun totoo diba? Hindi yun totoo?" Iyak kong sabi.

"Anak. Totoo ang mga sinabi ko. Pupunta narin kami doon kaya sumama kana." Tumango agad ako at sumunod na sa kanila.

Bumaba kami sa harap ng bahay nila Alexander. Lumabas ako ng kotse at tinitigan ang bahay nila. Ang daming Kotse na Nakaparada sa Labas ng bahay nila. Pilit kong labanan ang takot na nararamdaman ko. Kahit ramdam kong totoo ang mga sinasabi nilang naaksidente si Alexander. Unti unti akong lumakad at inalalayan naman ako ni Gabriel. Pumasok kami at ganun nalang ang gulat ko dahil mas domoble pa ang dami ng tao. Nakatingin sila sa amin at ako naman ay deretsong nakatingin sa Gitna. Nandoon ang Pamilya Ni Alexander. Lahat ng Pamilya niya. Nakatitig lang doon habang unti unting naglalakad. Isang banga na maliit at ang daming bulaklak. May Malaking Karatola din nakalagay doon.