เช้าวันนี้ก็เหมือนกับเช้าวันที่ผ่านมา จีมินตื่นขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่าข้างกายเขาไม่มีจองกุก เขาจำได้ว่าเมื่อคืนจองกุกยังนอนกอดเขาอยู่เลย เขาไม่อยากตื่นมาพบกับความว่างเปล่าแบบนี้เลย ไม่น่าตื่นมาเลยจริงๆ
"ตื่นแล้วหรอครับคุณจีมิน"
"อืม"
"ทานอะไรก่อนไหมครับ"
"ไม่ล่ะ ฉันว่าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อยอะ"
"อย่าไปไกลนะครับ ช่วงนี้พายุเข้า ลมก็แรง"
"ขอบใจนะที่เป็นห่วงฉัน"
จีมินเดินเรียบชายหาดคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เดินไปจนไม่รู้ตัวว่าเขานั้นเดินมาไกลจากเพ้นท์เฮ้าส์มากแค่ไหน แต่ก็คิดว่าถ้าเขาหายไปจองกุกก็คงจะไม่รู้สึกอะไร
เปรี้ยง !!
"อ๊ะ" จีมินเอามืออุดหูทั้งสองข้างเมื่อจู่ๆฟ้าก็ร้องขึ้นมา แค่เพียงชั่วพริบตาเดียวท้องฟ้าสีครามก็เปลี่ยนเป็นมืดดำและตอนนี้ฝนกำลังจะตก
จีมินก้มหน้าก้มตารีบวิ่งกลับเพ้นท์เฮ้าส์ แต่ก็ชนเข้ากับใครบางคนจนตัวเขานั้นล้มลงไป
ปั่ก!
"คุณเป็นยังไงบ้างครับ"
"ผมไม่เป็นอะไ.."
"ไอ้จีม"
"ไอ้กิ"
ทั้งสองกอดกันแน่น ไม่คิดเลยว่าจะเจอกันในสถานการณ์แบบนี้
"มึงหายไปไหนมา รู้ไหมกูเป็นห่วงมึงแทบแย่"
"กูสบายดี"
เปรี้ยง!!!
"อ๊ะ"
"ไปกับกูก่อน" ยุนกิจูงมือจีมินให้เดินตามตัวเองไปขึ้นรถ
"เดี๋ยวดิมึง"
"พี่แทรีบไปกับเถอะไอ้จีมมันกลัวเสียงฟ้าร้อง" ยุนกิไม่ได้สนใจเสียงห้ามของจีมินแต่กลับบอกคนรักให้ขับรถไปจากตรงนี้
ESTÁS LEYENDO
[kookmin]กุกมินมายมาเฟีย My Mafia [End]
Fanficผมมีอาชีพเป็นหมอแต่ดันมาหลงรักมาเฟียจนโงหัวไม่ขึ้น