ROOMMATE || KSJ

⚫26⚫

hatırlatma*
Beklemeye devam ediyorduk. Neredeyse kırk beş dakikayı geride bırakmıştık. İçeriden gelen bağrışma sesleri ve dışarıya kendini atan hemşire ile hepimiz şaşkınlık ve korku içerisinde ona bakıyorduk.
.
.

Hepimiz hemşirenin yanına ilerledik. Nefes nefese kalmış ve ağlıyordu. Ona bir şey olmamıştır değil mi?

-" Sakin olun lütfen. Ne oldu kardeşim iyi değil mi? " hemşire kafasını iki yana sallayınca gözlerim dolmaya başladı. Hayır ona bir şey olamaz. Ben onu kaybedemem.

-" O iyi değil mi lütfen konuşun lütfen onu kurtarın lütfen." titrek sesimle konuşurken Taehyung yanıma gelip sırtımı sıvazladı.

-" K-kesti ço-çok derin. Hayır hayır hayır..." Minji hemşirenin yanına oturup onu sakinleştirmeye çalışırken hâlâ ne olduğunu anlayamamıştık.

-" Lütfen sakin ol. Bak bize düzgünce anlat kim derin kesti. Minseo iyi mi ? " derin bir nefes alıp gözyaşlarını silen hemşirenin söylediği cümleye üzülsem mi sevinsem mi bilemedim.

-" Arkadaşım elini kesti. Hasta iyi ama o elini çok derin kesti. " Hoseok hyung duvara yaklaşıp kafasını duvara dayadı ve derin bir nefes verdi.

-" Tamam merak etme iyi olacak sadece sakinleş ve geri dön. Unutma sen bir hemşiresin ve şuan içeride önemli bir ameliyat oluyor. Arkadaşın için üzgünüm ama senin onun için iyi olman lazım." Minji'nin destek veren konuşmasıyla hemşire kafasını sallayıp içeriye geçerken elini kesen hemşire dışarıya çıktı. Minji bakmaması için onun önüne geçtiğinde hemşire içeriye girdi. Avucunun içini kesen hemşireyle beraber gittiğinde biz de beklemeye devam ettik.
...

Doktor çıktığında hepimiz merakla ona baktık.

-" Ameliyat başarılı geçti. Hastayı birkaç gün dinlendirmemiz gerek zor bir ameliyat olsa da Minseo Hanım çok güçlüydü. Hepinize geçmiş olsun." hepimiz eğilip teşekkür ettik ve hemşireler sedyeyle Minseo'yu çıkardılar. İşte benim güçlü kızım. Hoseok hyung yanına gidip alnından öptü ve o da hemşirelerle beraber sedyeyi asansöre doğru sürdü. Uyanacağın günü bekliyorum Minseo, sabırla...

{ 3 gün sonra }

Gözlerimi açtığımda beyaz tavanla karşı karşıyaydım. Vücuduma baktığımda sargılarımı yenilemiştiler. Ameliyatı atlatmıştım. Biliyordum çünkü onların gücünü hep yanımda hissettim. Onlar olmasa belki de şu an uyanamazdım. Kapıdan içeriye giren doktorla arkasından gelen hemşire yanıma yaklaştı ve gerekli kontrolleri yaptılar.

-" Minseo nasıl hissediyorsun kendini ?"
+" Çok iyi hissediyorum çok sağ olun. " gülümseyip serumun ayarını biraz daha açtığında hızla düşen damlalara baktım. Damarıma giren sıvıyı hissediyordum, çok garipti. Doktor ve hemşire çıktı. Bense o kadar günün verdiği uyuşuklukla biraz daha uyumak istiyordum ama uykum yoktu. Komidinin üzerindeki karton bardakları alıp saymaya başladım. Kendimce zaman geçirmeye çalışırken yine saçmalamaya başlamıştım.

Duvardaki saate baktığımda karton bardaklar ve serumu izlememle tamı tamına bir buçuk saati geride bırakmıştım.  Artık gözlerimin yorulunca biraz dinlendirmek için gözlerimi karanlığa bıraktım. Aklımdan geçen düşüncelerle hayal dünyasına daldım. Hayal ediyorum: Hep beraber pikniğe gittiğimizi, biz yemekleri kurarken abimlerin kenarda topla paslaştığını, kenardan onların etrafında koşuşturan köpeğimizi, yemekleri yerken gülüşmelerimizi her şey yerli yerindeyken yanımıza yaklaşan Seokjin ile gözlerimi açtım. Onu düşünmek istemiyordum ki uzun zamandır aklımın ucundan bile geçmiyordu. Şu an nerdedir? Ne yapıyordur? Hiçbir fikrim veya bilgim yok ama merak etmiyor da değilim. Evet ona çok kızgınım, yaptığı şeyler çok ağır ama psikolojik sorunları olduğu belliydi. Bunun sadece benim Jungkook ile yakın olmamdan kaynaklı bir şey olduğunu düşünmüyorum zaten neden bizim görüşmemize bu kadar engel oluyordu ona da anlam veremiyordum. Belli ki geçmişte olan yaraları vardı ve biriktire biriktire sonunda patlamıştı.