Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.40ο•||

Άρης POV

Μπήκαμε στο ασανσέρ μαζί με τον Άλεξ και όπως μας είπε ο Στέφανος ήταν όντως μπράβοι μέσα

Μπήκαμε μέσα και κάτσαμε πίσω τους ήσυχα.

<<σε ποιον όροφο πάτε?>> μας ρώτησε ενας

<<στον -1, εσείς?>> απάντησε ο Άλεξ
<<παρομοίως>> απάντησε και γέλασα αχνά
<<θα προλάβετε? >> ρώτησα σαρκαστικά

<<τι ενν-..>> πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση του έβγαλα το πιστόλι και το όπλισα στον κρόταφο του πατώντας τη σκανδάλη

Το ίδιο έκανε και ο Άλεξ με τους υπόλοιπους.

<<είσαι καλός εσυ>> είπα γελώντας
<<εμ τι σκατα δεξι χέρι της κοπέλας σου θα ήμουν αν δεν ήμουν καλός στη δουλειά μου>> είπε σαρκαστικά και γέλασα

<<φόβος και τρόμος το μικρό μου ε?>> ρώτησα

<<αυτά είναι τα λιγότερα που μπορείς να πεις Άρη>> είπε γελώντας και με παρέσυρε

<<τι γελάτε μωρέ μαλακες αντε βοηθήστε>> ακούσαμε την λαχανιασμενη φωνή της Θεοφανίας από το ακουστικό

<<είσαι καλά?>> ρώτησε ο Αλεξ
<<ναι καλά ειμαι, αλλά βοηθήστε με λιγο>> είπε
<<που είσαι?>> ρώτησα
<<κατεβαίνω τις σκάλες για το πάρκινγκ. Τρέχω πίσω από τον Νίκο>> απάντησε και ακούστηκε ένας πυροβολισμος

<<γαμωτο>> ετριξε η Θεοφανία
<<ΘΕΟΦΑΝΊΑ ΕΊΣΑΙ ΚΑΛΑ? ΑΝΤΕ ΡΕ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ>> είπα και κοπανησα το ασανσέρ

<<καλά είμαι ώμο πέτυχε ο παπαρας. Κατεβείτε και βοηθήστε με να τον βρω>> είπε

<<Θεό είσαι σίγουρα εντάξει? >> ρώτησε ο Άλεξ

<<Άλεξ! Έχουμε συμφωνήσει κάτι σαν συμμορία. Ακόμα και αν εγώ χτυπηθώ θα φέρετε εις πέρας την αποστολή. Οπότε ασε με εμένα έχω επιβιώσει απο χειρότερα και συνεχίστε. Θα είμαι μια χαρά θα σας δω κάτω >> είπε αυστηρά και εγώ με τον Άλεξ κοιταχτηκαμε

<<Θεοφανία>> είπαμε ταυτόχρονα και ξεφυσηξαμε

Άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ και βγήκαμε έξω έχοντας τα όπλα μας ψηλά

Έστριψα και αμέσως εμφανίστηκαν δύο χέρια αρπάζοντας μου το όπλο.

<<γειά σου Αρουλη>> ακούστηκε και είδα τον Νίκο

<<πέτα το πουστη>> του είπε ο Άλεξ που ήρθε από πίσω μου

<<αγαπημένε μου Άρη πόσο μου έλειψες. Μεγάλωσες και έγινε ένας όμορφο νεος>> είπε χαμογελαστός ο Νίκος