YILDIZ BIÇAĞI

2. BÖLÜM

Öncelikle herkese merhaba umarım iyisinizdir değilseniz de unutmayın kendinizi tek ve çaresiz hissederseniz bilin ki o çıkmaz sokakta yalnız değilsiniz.💫

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?

Tarih bırakırsanız ileride anı olur.

Son olarak etkisini bırakan bir kitap alıntısı yazar mısınız?

Bölüm sonunda görüşürüz keyifli okumalar : )

✨

Ne kadar çabalasamda güvenlik sistemi ile döşenmiş çelik kapı, kart olmadan açılmayacaktı.

Arkamı dönüp tekrar koridora doğru yürüdüm. Albayın beni çıkarmasını isteyecektim, ama içeriye girmeye cesaret edemiyordum.

İçeriye doğru yaklaştıkça sesler çoğalıyordu.

"Yeter! Sakin ol! Laranın ölümünün sebebi kimse değil! O kızada daha ilk günden böyle davranmayı kes oğlum! Tesadüfen karşıma böyle bir yetenek çıkmışken onu buraya getirmek için ne kadar çabaladım, annesini ikna etmek için ne kadar uğraştım biliyor musun? Unutma yok olmak istemiyorsanız bu guruba 8. Kişi şart! Mahradan daha iyisini bulamayız. Çok kişiyi getirmeye çalıştım ancak hiçbiri uyum sağlayacak potansiyelde değildi. Cesaret korkar bu kızdan, Şimdi kendinizi toparlayın ve ondan özür dileyin!" Dedi hiddetle. Albayı kısa süre önce tanımış olsam da, hep gülerek görmeye alışmışken bu kadar sinirli olması, beni bu guruba dahil etmede ne kadar kararlı olduğunu barizce gösteriyordu.

"Biz onunla ilgileniriz zararımız dokunmaz baba merak etme sen" dedi bana bugün ılımlı davranan renkli gözlü çocuk.

Bu albayın kaç çocuğu vardı? Bunlar niçin buradaydı? Yine başıma iş açtım buraya düşerek. En iyisi elimi çabuk tutup buradan gitmekti.

Ben düşüncelerime dalmış, kaçmanın yolunu ararken yanıma gelen albayın seslenmesiyle ona baktım.

"Mahra? Mahra? Mahra duyuyor musun beni?" Dedi yanıma yaklaşan ses.

"Dalmışım beyfendi." Dedim kendime gelerek.

"Ne düşünüyordun mahra?" Dedi onları duyduğumu anlamış olmalıydı.

"Buradan gitmenin yolunu. Malum her yer kilitli." Dedim dürüstçe.

"Şu an istesende çıkamazsın mahra. Buranın giriş ve çıkış saatleri var kapı açılmaz." Dedi kendinden emin duruşundan ödün vermeyerek.

"Karşınızda çocuk yok sayın albay. Lütfen çıkarın beni buradan. Kırıcı ve sert olmak istemiyorum." Dedim sesimi ılımlı çıkarmaya çalışarak.

"İçeride olanlar için özür dilerim Mahra. Onun kusuruna bakma sen. 6 ay önce bu guruptan kız kardeşini kaybettik." Dedi beni sakinleştirmeye çalışarak.

"Sizin adınıza üzüldüm. Gerçekten üzüldüm. Ama her acımızda birilerine patlamamız doğru değil. Üstelik ben kendi ısrarımla gelmedim buraya, siz çağırıdınız. İnanın böyle olacağını bilsem gelmezdim." Dedim rahatsız olduğumu belki ederek.

"Haklısın Mahra, ama inan bundan sonra böyle olmayacak söz veriyorum." Dedi cebindeki çalan telefonunu eline alarak.

"İnanıyorum çünkü bundan sonra burada olmayacağım beyfendi. O yüzden şimdi zorlamayın ve kapıyı açın." Dedim kapıya doğru vurarak.