Hayallerim Kadar Büyük

HKB_2

Merhaba! Okuyan herkese teşekkür ederim. Eğer beğenilirse paylaşmaya devam edeceğim. Beğenildiğini görmem lazım. :) İyi okumalar. :)

Sabah gözlerimi açtığımda küçük cadı zorlana uyandırıyordu beni. Vay be 1 hafta oldu ha dedim ve hoş geldin cadım diyerek sarıldım. Bu kızı çok seviyorum ama öldürmek de istiyorum. Gerçekten bazı konularda çok sinir bozucu..

  Okulların açılmasına 1 hafta vardı. Ben o kadar özgür bir kız olmadığımdan geç vakitlere kadar takılmam söz konusu olmazdı. Ama annem üniversiteye gelince eve bile çıkmaya izin veririz demişti. Yanlış hatırlamıyorsam geçen seneki akşam dışarı çıkma tartışmamızda. Sanırım onun verdiği rahatlıkla alışverişe gideceğim. Hemen olmasa da ayrı ev konusunu konuşmalıydım… Gerçekten çok istiyordum. Bugün o saçma modları bırakmaya hazırdım. Bizim liseden hiçbir arkadaşımla aynı üniversite değildi. Hadi onu bırak en azından bölüm farkı vardı... Anlayacağınız yalnızım…

  Kahvaltıda ebeveynleri çok bıkkın gördüm. Ama ben onların tersine neşeli neşeli kahvaltı ediyordum. Şaşırmış olacaklar ki en sonunda annem dayanamadı. “Bir haftadır odasından zorla çıkan kızımın bu sabah ki enerjisine bak! Küçük Cadıyı bu kadar sevdiğini bilmesem baksa bir şey var sanacağım” dedi ve gülümsedi. Bakışlarındaki imayı farkındaydım. Gülümseyip bugün canımı sıkmamaya karar verdim. “bugün alışverişe gidiyoruz değil mi annem” dedim kalkıp ikisini de öpüp odama giderken “yarım saate hazır olurum sen de ol anne” diye bağırdım.

  İki saattir alışverişteyiz ve okulda giyebileceğim eşyalarımızı aldık. Biraz sevgili küçük cadıya da sıraladık. Annemin kahve ısmarlayacağı yok en iyisi laf atayım. “Hadi annem gel bir kahve içelim” dedim. Oturduk içiyoruz bide kimi görelim günlerdir moddan moda girmemi sağlayan şu beş yıl sonra gelenin annesi… Başlar birazdan konuşmaya... Ya aslında iyi kadın ama neyse banane! Gelini düşünsün!

  Demez mi “biz de Avrupa yakasına taşınıyoruz. Oğlum Anadolu da bir okulda ama Avrupa da yeni okul arıyoruz geçiş yapacağız inşallah” diye. Hayır, buda yetmezmiş gibi annem de “Aa bizim okula yollasana hem bölümleri de aynı, bir üst sınıf olarak Ela’ya yardım da eder” dedi

  İşte o an bazı şeyler oturmaya başladı. Tamam, o zaman akşam bekliyoruz diyordu annem kadın başka şeyler söylüyordu. Ama ben hiçbirini algılayamıyordum. Bölümler aynı mı? Biz aynı bölümlerimi istemişiz.

  Eve geldik eşyaları odada koltuğa bıraktığım gibi üzerimi değiştirip yatağa girdim. Gözlerimi kapattım. Birkaç günlük terapiye daha ihtiyacım vardı sanırım…

--

  Gözlerimi kapattığımdan beri ne hissediyorum ne hissetmem gerekiyor hiçbir fikrim yok. Şaşkınım… Seni o kadar çok özledim ki… Seni bu ara sıra gelişlerinizde görmekten zarar gelmedi. Peki ya her gün? Her ders… Gözlerim tekrar doluyor. Ama artık duygularımdan bu kadar eminken başka çarem yoktu her şeyi oluruna bırakacaktım. 6 gün var ve kendini toparla.

  Gözlerim hala yanıyordu. Kızarık olduğundan emindim ama annemin yorganı üstümden çekmesine engel olamadım. Annemin beni ilk böyle yakalayışı değildi. O yüzden yüzünde şaşkınlık ifadesinden çok içtenlik vardı. Anlıyormuş gibiydi. Geldi sarıldı.