ARADIĞINIZ KİŞİYE ŞUANDA ULAŞILAMIYOR

ÖLÜM...

Sesli başlayıp , sessiz biten 4 harfli işkence...Ne kadarda kolay çıkıyor ağızdan aslında.Tek seferde.Yorulduğumuzda 'öldüm',acı çektiğimizde 'ölüyorum',birine sinirlendiğimizde 'öldüreceğim seni' , gülerken bile 'gülmekten öleceğim' diyoruz.Böylece savuruveriyoruz bu vahşeti.Kimilerinin tek nefeste tükettiği bu kelime, kimilerinin ağzında dağılıyor,paramparça oluyor.Çiğnese yutamıyor,yutsa sindiremiyor.Küçükken bir masal kahramanı olmak isterdim hep.İnsan hayatının, masallardaki gibi olacağını düşledim.Büyüyünce gördüm ki başlangıçtaki tek bir cümleye sıkışıp kalmışız hepimiz.Bir varmış,bir yokmuş...SON.Aralara aşklar,ihtiraslar,hırslar,ihanetler,acılarda girmiş ama kendimizdekilere bakmaktan yanımızdakini görememişiz.Tanıyorum dediğimiz insanları ne kadar tanımadığımızı anlamışız sonra.Son nefeslerinde ellerini tutamıyoruz sevdiklerimizin.Hiçbir konuşmamızı bu son konuşmamız diye yapmıyoruz.Çünkü nefes alıyor,çünkü canlı,çünkü karşımızda.Birgün soğuk,solgun bir ceset olabileceği, düşünmek istediklerimiz arasında değil.Düşünülmez gördüğün şeyi yaşıyorsun sonra bir telefon,bir haber.Kafanda onu son kez gördüğün yada son kez konuştuğun anın canlanıyor hemen.Keşke daha çok yanında olsaydım.Keşke bir anı daha ekleyebilseydim bize.Onu kurtarabilecek güç sendeymiş ama sen başarısız olmuşsun gibi hissediyorsun.Ya bazı şeyleri değiştirebilseydim.Şuanda hala yanımda oturuyor olabilir miydi?Sonsuz olasılıklar döner beyninde.Bitmek bilmeyen senaryolar.Ama cevap,hayır.Hayır ,onu kurtaramazdın.Hayır ,hiçbirşeyi değiştiremezdin.Hayır, onun yerine yada onunla birlikte sende ölemezdin...Hayır, sen bir masal kahramanı değilsin.Sonsuza kadar mutlu yaşamışlar.Kim yaşamış?Ben söyleyeyim.Sadece önce ölen sonsuza kadar mutlu yaşamış.Geride kalansa hayat boyu ölenin yasını tutmuş.