The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 8 - De intervieuws

Met de adviezen van zijn opa in zijn achterhoofd liep hij het podium op. Hij lachte en zwaaide naar het publiek en nam het applaus in ontvangst.
‘Hallo mensen hallo!, en welkom, welkom. Vanavond gaan ik samen met u kijken naar wat we in de kuip, of kan ik beter zeggen, arena, voor district 8!.’
Er werd hard om zijn grap gelachen. Dat deed hem goed aangezien zijn opa hem deze had verteld.
‘Maar eerst, gaan we even met u terug naar district 7!’
De lampen gingen uit en het grote scherm achter hem sprong aan.
Je zag de hoorn vol met zijn wapens en eten, en de 24 kinderen die er zo om zouden gaan vechten.
De teller telde af naar nul en het grootste deel rende als bezetenen op de hoorn af. Ze lieten een goed close up shot zien van hoe Lily werd geraakt door een zwaard nadat ze een bijl van de grond had getrokken vlak voor Kinzo langs. Daarna volgende ze Kinzo die werd geraakt door een pijl in zijn kuit en vervolgens in zijn bil.
Er ging een zacht gelach door de zaal.
Ze zagen Cella die ontsnapt was aan het bloedbad, maar werd gegrepen door een zwarte schim in de schaduw.
De achtervolging van Ramis en Abby, en vervolgens wat volgens Nigel het beste gevecht was wat hij tot nu toen had gezien. Ramis tegen her zwarte monster.
Meteen daarna was er nog een klapper, Telly die zich tegens zijn bondgenoten keerden en ze in koele bloede vermoorde.
Het gevecht tussen Claire en Nino toen het begon te regen. Kinzo die ondanks zijn geluk verdronk in de regen. Willem die Nino te pakken kreeg terwijl hij vast zat in de bladeren, en ten slotte Telly die Willem te pakken kreeg.
Het scherm ging op zwart en de lichten op het podium gingen weer aan.
‘Ho ho.’ Lachte Nigel ‘Als District 8 net zo word als 7 staan we klaar voor een geweldig spektakel. Laten we beginnen met de eerste van vandaag: Terance Austin!’
Toen hij opkwam wist Nigel al dat deze het ver zou brengen, groot, gespierd en bovenal niet lelijk. Hij gaf ook een goed interview me goed gedoseerde grappen en leuke verhalen.

Nail Hores kwam na hem en deed eveneens een goed interview. Na hem kwam Drake Janses en de brak de lijn. Hij maakte er een geweldig potje van.
‘En dan u uw handen op elkaar voor Maggie Widdow!’
Nigel had gedaan wat zijn opa zei en opgezocht waarom die naam zo bekend was. Haar oma had een spelen gewonnen een hele tijd terug, en dat was materiaal om een leuk interview mee te maken.
‘Zo Maggie. Ben jij, er klaar voor?’
Ze lachte en keer Nigel aan met een grote glimlach.  ‘Natuurlijk ben ik er klaar voor, net als mijn oma toen was!’
Nigel was blij dat ze er nu al over begon. ‘Ja je oma heeft het voor elkaar gekregen een spelen te winnen.’ Het publiek applaudisseerde. Maggie lachte naar het publiek alsof het applaus voor haar was.
‘Ze was goed toen he? En echt ik heb al haar trucje mee gekregen. Ze raakte er niet over uitgepraat!’
‘Nou deel ze met ons!’ riep Nigel. Weer lachte ze als een prinses op haar kroningsbal.
‘Nee Nigel dat kan ik toch niet doen. Dan hebben jullie niks leuks meer om naar te kijken als ik straks in de arena ben.’
‘Daar heb je helemaal gelijk. Maar vertel eens, denk je dat je oma’s verhalen genoeg zijn om je door de arena heen te helpen?’  
‘Nou met woorden alleen red ik het natuurlijk niet, maar ik kan je alvast wel verklappen dat ik ook wel wat trucjes heb waar mijn oma nog van zal staan te kijken.’
De zomer ging.
Maggie liep zwaaien het podium af en werd afgelost door Bee Griffs. Die deed zo haar best maar viel totaal in het niet naast Maggie met haar stralende lach. Momo Finis bakte er ook niks van en Nigel vroeg zelfs eerder om een zoemer. Ook Sammy Licur was slecht, en Lugie Drums wist de zaal maar een beetje op te schudden met zijn verhaal over de blunders die hij wel eens maakte in de fabrieken in het district.
‘En dan nu doen we voor deze keer een speciale opkomst, applaus voor Florin en Tiron Hugs!’
De twee kwamen samen oplopen in matchen kleren. Hij in een blauw pak, zei in een blauwe jurk.
‘Zo we hebben het nu al een of twee keer eerder meegemaakt, maar het word een familie spelen. Wat denken jullie daar van?’
De twee keken elkaar even aan en Tiron gaf toen antwoord. ‘We zijn dan wel broer en zus, maar in de arena zijn we niet meer als bondgenoten voor elkaar.’
Nigel was even met stomheid geslagen en wist niet wat hij moest zeggen. Hij keek naar Florin en die bevestigde haar broer. ‘Ik zal niet ontkennen dat we gaan proberen hier samen doorheen te komen, maar dat we broer en zus zijn is geen garantie dat we elkaar koste wat het kost overeind zullen houden.’
Nigel was helemaal van de wijs. Hij trok even aan zijn jasjes en schraapte zijn keel. ‘Dus als de een het zou overleven en de ander niet is dat prima voor jullie?’
Ze knikte allebei. ‘We gaan tot zover wel kunnen en willen samen, maar dat is het.’
Nigel gebaarde snel voor de zoemer en die ging af. ‘Een applaus voor Florin en Tiron Hugs!’ Ze liepen samen af en Nigel keek ze na tot ze helemaal uit het zicht waren.
De volgende twee interviews waren van Jade Tosit en Janie Cronosi, ze gingen slecht maar dat lag deze keer volledig aan Nigel. Hij was nog steeds van slag van De broer en zus. Hij snapte hun gedachten gang gewoon niet. Hij zou alles doen voor zijn familie als het er op aan kwam.
Nigel probeerde zich weer te herpakken bij het volgende interview met Yami Totalis. Het lukte deels. Maar bij Ted Drago was hij weer helemaal de oude en ging als een trein. Arla Swink ging wel oke, en Nily Pegns ging ook wel prima.
‘Dames en heren, Hier is voor u: Mozu Red!’
Het meisjes kwam onzeker het podium op en zwaaide nerveus naar het publiek. Ze ging zitten en klemde haar handen strak in elkaar. Ze stond stijf van de zenuwen.
‘Dus Muzo, vertel ons eens wat jij vind van het Capitool.’ Hij hoopte dat een simpel vraag haar een beetje los zou krijgen.
Ze keek Nigel Onzeker aan. ‘Ik wist echt niet wat ik van hier moest verwachten, maar alles is zo groot en kleurig.’
Nigel lachte overdreven. ‘Ja het zal zeker wat anders zijn dan al die fabrieken die thuis staan niet?’
Haar gezicht leefde een beetje op. ‘Ja dit is zo veel mooier en ook zo schoon!’ dat laatste flapte ze er uit en haar hoofd werd meteen rood. Het publiek kon er wel om lachen.
‘Ach ja we moeten ons ook wassen he.’
Ja maar bij ons is dat niet zo heel normaal hoor. Ik ga soms wel weken zonder een goed bad, warm water is duur, en met koud water word je echt niet schoon.’
Nigel grinnikte zacht. ‘Nou dan heb je nu zeker wel genoten van de douches die we hier hebben.’
Ze knikte. ‘Ja ze zijn zo lekker warm, en de zeep ruikt heerlijk, ik kan er wel uren onderstaan!’
De zoemer ging. ‘Nou ga maar snel naar de douche dan. Dames en heren een applaus voor Mozu Red!’

Dit interview had een melig sfeertje gecreëerd in de zaal en dat was heel goed te merken tijdens de volgende interviews.
Bij Dux Tunis leek het publiek bij alles wat hij zei in een deuk te liggen terwijl het echt niks bijzonders was. En bij Gino Slee precies hetzelfde.
Liesbet Surfa wist hardhandig korte metten te maken met de sfeer. Het begon leuk, maar ze ging als snel over naar een verhaal over haar moeder, die ziek bleek te zijn. En de sfeer sloeg zo om. Indi Edes trok daarna alles weer recht met een matig verhaal over haar leven thuis.
‘Dames en Heren, vooral Dames, Hier is Amar Décoy!’
De jongen kwam het podium op met een galante grijns. De vrouwen in het publiek werden bijna gek. Amar was, zoals zijn dochter het zou zeggen, een stuk.
Zo zo Amar, al een aardige fanclub opgebouwd hoor ik.’
Hij lachten. ‘Ja dat blijk zo te zijn.’ Hij lachte en zwaaide naar het publiek dat weer helemaal wild werd.
‘Maar we zijn hier voor zaken.’ Zei Nigel ‘Dus vertel ons eens wat je, buiten jou looks, gaat redden in die arena.’
Hij lachte weer. ‘Ja wat niet, ik heb kwaliteiten ten top. Ik ben snel, sterk, kan vechten en overleven.’ En hij is zo besheiden, dacht Nigel
‘Nou dat beloofd ons dan veel goeds of niet?’
‘Reken daar maar op. Ik ga er voor!’
De zoemer ging en het publiek joelde en klapte tot hij al lang van het podium af was. Pas toen de volgende op kwam, Gordon Bekker, viel het geklap weg en kon Nigel verder met een, matig interview.
Fresh Vlegs sloot alles af met een matig gebeuren en toen hij afging werd er half geklapt.
‘Dat waren ze dan mensen, de tributen voor district 8!’ Er werd geklapt. ‘En dan nu het moment waar u en ook ik op heb gewacht. De man die ons allemaal met vreugde weet vullen. Solveris Crust!’
Hij kwam het podium op en zwaaide even naar het publiek. Hij sloeg zijn mantel aan de kant en ging in de stoel zitten naast Nigel.
‘Wat fijn u alweer te mogen ontvangen.’ Jubelde Nigel.
‘Ik ben ook weer blij hier te mogen zijn. Ik heb deze keer echt iets geweldigs in petto voor jou en iedereen.’
Nigel zette grote ogen op en keek naar Solveris, als een klein kind die voor het eerst in zijn leven een grote snoep lolly in zijn handen kreeg.
Solveris haalde het apparaat uit zijn zak en gaf snel een knikje naar Nigel. Die klapte in zijn handen en het apparaat ging aan.
Er verscheen een grote vierkante kubus. Nigel was niet zeker van wat hij zag. De kubus stond vol met bommen en platen, er was een open vlakte en hier en daar een meertje of een klein beekje. Maar alles leek te zijn gemaakt van, van wol.
Nigel keek naar Solveris en die zat te grijnzen op de bank. ‘Dit is precies zoals jij denkt.' Nigel begon te stralen.
‘Alles in deze arena is van wol, op het water, eten en de wapens na.’
‘Dat is meesterlijk!’ Bracht Nigel uit. Solveris lachte en klapte weer in zijn handen. De arena verdween.
‘Dit beloofd veel goed!’ riep Nigel en Solveris knikte. ‘Dit is een primeur in de honderd jaar dat we bezig zijn. Dit kan geweldig worden of een drama. Maar wel zullen zien.’
‘Nou na deze lichting denk ik niet dat het een drama gaat worden.’ Zei Nigel
Het licht achter in de zaal ging aan.
‘Helaas is dit het einde mensen. Solveris bedankt. En ik zie u de volgende keer weer!

(pssssst! ik ga een verhaal schrijven over Nigel Flickerman zelf, als een spin off van dit verhaal! hou het in de gaten!)