Vincent | ✓

tweeëntwintig

De muziek in het café stond naar Vincent's mening iets te hard. Hij stond bij de telefoon in de hoek, een oude, die waarschijnlijk nooit vervangen was. Hij had de barman gevraagd of hij het nog deed, en die had wonderbaarlijk genoeg geantwoord met een 'ja'.

Hij deed een paar muntjes in de telefoon en toetste het nummer van Jochem in. Hij hield de hoorn tegen zijn oor met een trillende hand. Het duurde even voordat er werd opgenomen. 

'Met Jochem Sanders.'

-'Jochem...Met Vincent.'

'Vincent? Waar ben je? We hebben ons zorgen gemaakt.'

-'Arlès, Frankrijk. Heeft Theo niets verteld?'

'Nee, die weigerde iets te vertellen. Wat doe je in Frankrijk?'

Er heerste even wat stilte. Vincent beet op zijn lip en keek nerveus naar de gasten in het café, die hem met veroordelende blikken leken aan te kijken. 

-'Ik ben aan het schilderen.'

'Schilderen? Vincent, ben je gek geworden? Je had een goede baan!'

-'Daar werd ik niet gelukkig van. Hier ben ik wel gelukkig.'

'Maar waarom niet in Nederland?'

-'Hier is zoveel meer te zien.'

Vincent kon Jochem duidelijk horen zuchten aan de andere kant van de lijn. 

'Waarom heb je eerder niets laten weten?'

-'Ik kon het niet. Ik kon het gewoon niet, Jochem.'

'Oké, ik snap het. Ik zal aan Ella laten weten dat je in Frankrijk bent.'

-'Dankjewel. Doe haar de groeten.'

'Zal ik doen.' 

-'Sorry, Jochem. Dat ik niets heb laten weten toen ik vertrok.'

Toen hing hij op. Hij liet nog geen ruimte voor Jochem om iets te zeggen. Hij kon het niet aanhoren, de teleurstelling in zijn stem. Hij liep weer naar zijn kamer.