Stawberry Milk//Kim Seokjin♡

11/Final

Seokjin'in uyanması için geriye artık sadece 6 saat kalmıştı. Doktorlar bile nerdeyse ölü gözüyle bakıyorlardı yoğun bakım ünitesinde yatan genç adama

Sabahın habercisi olan güneşin doğan  ışıkları Iseul'un saatlerdir elini koymuş gözlerini bir an olsun ayırmadığı içeriyi gösteren camın üzerine yansıyordu.

Iseul saatlerdir uyumamaktan ve ağlamaktan kızarmış gözleri ile bakıyordu. Anlını yorgunca cama yaslayıp fısıltıyla "uyan artık Seokjin-ah" dedi. İçerden gelen cihazların sesinin bir anda artması ile gözlerini hızlıca açmış içeri doğru koşan doktorun kolundan tutup "Ne oluyor doktor!?" Demişti telaşla

Doktor sıkıntıyla kolunu ondan çekip içeri girdi. Iseul'de peşinden girmek için içeriye adım atınca hemşirelerden biri onu durdurarak "içeri giremezsiniz hanımefendi!" Dedi fakat Iseul onu kolundan tuttuğu gibi bir kenara fırlatıp içeriye girdi. Diğer hemşireler onu tutmaya çalışırken iki koluna sarılan hemşireleri itmeye çalışıyordu Iseul.

Makineden gelen düz çizgi sesi ile doktor "şok cihazını getirin!" Diye bağırdı. Iseul donup kalırken hemşirelerden biri onu bırakıp şok cihazını hızla doktorun yanına sürüklemişti. Voltaj git gide artıyor fakat Seokjin'in kalbi atmıyordu. Artık makineyi umutsuzca bıraktığında "Onu yaşatmak zorundasın!" Dedi Iseul boğazı yırtılırcasına "Onu yaşatmazsan bu odadan çıkamazsınız!" Doktor ona kısaca bakıp umutsuzca son bir kez daha denedi.

Hepsi nefesini tutmuş bir şekilde cihazdan gelecek küçük kıpırtıyı beklerken saniyeler içerisinde kalp atış sesi tekrardan odada cılızca yankılanmaya başladı ve Seokjin'in sesi duyuldu "I-Iseul-ah" Iseul hızla yanına vardı. Hemşireler ve doktor ikisini izliyordu sadece. Kendisine solgunca bakan sevgilisin elini elleri arasına alıp öperek "efendim canım?" Dedi.

Seokjin yavaşça gülümseyerek "beni afettin mi?" Dedi.

Iseul de yanaklarına sızan yaşların arasında sorduğu soruyla gülerek "bir 50 çilekli süte belki affederim"

Son dediği şeyle ikiside güldü.

~~~~~~~

●4yıl Sonra●
"Bay Kim tebrik ederim test sonuçlarınız temiz...hastalığınızı yendiniz" doktorun heyecanla söylediği şey ile Seokjin gözleri dolarak eşi Iseul'e sarılmıştı. Seokjin o gün ameliyattan kalktıktan sonra doktor kontrolünde tedaviye başlamıştı. 4 yıl boyunca hastaneye beraber gitmişlerdi Iseul Seokjin'in yanından asla ayrılmamıştı. Sonuçlardan 1 ay sonra sade bir düğünle evlendiler. Yeni evlerinin salonunun duvarına eskiden fotoğraflarından yaptıkları kalbi yeniden yapıyorlardı şimdi. Seokjin aklına gelen fikir ile konuştu

"Iseul-ah kalbin ortasını boş bırakalım" Iseul elindeki fotoğrafla ona bakıp kaşlarını havaya kaldırdı.

Seokjin hafif eğilerek Iseul'un karnını neşeyle okşayarak "oraya minik bebeğimizin fotoğraflarını koyalım" dedi. Iseul gülerek karnının üzerindeki elini tutup gülümseyerek "Sen nasıl istiyorsan öyle olsun" dedi.

~SON

"Vay canına!" Yeon yanına ders çalışmak için gelen arkadaşı Soo Bin'in hikaye yazdığı defterini okuduğunu görünce hızlıca elinden çekip aldı kadife kapaklı defterini  ve arkadaşının anlına bir fiske vurup çekmecesine koydu. "Bu hikaye muhteşem Yeon~Shii! Bunu mutlaka diğerleri gibi kitap haline getirmelisin!" Yeon bıkkınca "hayır" dedi.

"Nedeeen?" Soo Bin'in üstlemesi üzerine küçük sırrını söylemeye karar verdi çünkü tam bir inatçı keçi olan arkadaşıyla yarın ki matematik sınavı öncesi tartışmak istemiyordu.

"Ahh çünkü benim için çok değerli iki insanın hikayesi bu"

"Bir dakika Seokjin ve Iseul hayali karakterlerinden değiller mi?" Yeon gülerek bu sefer avcuyla arkadaşının alnına vurdu

"Hayır seni şapşal onlar annem Iseul ve babam Seokjin"

Ve o kalpli duvar daha da büyüdü sevgiyle bir aileye dönüşerek mutlu bir ev oldu. Bizler sevgiye ihtiyacı olan varlıklarız belki de bizi en çok insan yapan şey bu....sevgi

~~Son~~

Vee bitti! Umarım bu hikayeyi sevmişsinizdir💜 Bir sonraki hikayede görüşmek üzere 😘