VERA'NIN EVİ : MUCİZE [KİTAP OLDU]

23- CEVAPSIZ SORULAR

instagram.com / adehikayeleri

Multimedia:Sasha Sloan-Dancing With Your Ghost

Acı, tıpkı insanın damarlarında dolaşan bir zehir gibidir. Yavaş yavaş tüm hücrelerinizi ele geçirir. Pusuda bekler ve bazen izlediğiniz bir film sahnesiyle bazen okuduğunuz kitabın bir sayfasıyla bazen de dudağınızdan dökülen birkaç kelimeyle birden canlanıverir.

Önceki hayatımda, hayaletler acı çeker mi diye sorsalar, aksini düşündüğümden bu soruya kahkahalarla gülerdim ama çekiyorlarmış... Ne yazık ki bu sorunun cevabını şimdi bizzat tecrübe ederek öğrendim.

Kendime verdiğim sözü tutup Toni'den günlerdir uzak duruyordum durmasına ama buna daha ne kadar dayanabileceğimi hiç bilmiyordum. Bir yanım meraktan ölürken diğer yanım ne olursa olsun inadımdan vazgeçmememi söylüyordu.

Odamda oturmuş, bir yandan daha önce kaç kez okuduğumu hatırlamadığım o kitabı yeniden okurken bir yandan da müzik dinliyordum. Birden odamın kapısı çaldı. Daha akşam olmamıştı. Onun bu saatte işte olması gerekirdi. Acaba Toni eve neden gelmişti ki? Ben böyle düşünürken aynı sesi tekrar işittim.

"Vera... Vera... Oradasın Vera, biliyorum. Lütfen artık şunu açar mısın?"

Kalbim heyecanla çarparken, oturduğum yerden telaşla kalkıp elimdeki kitabı koltuğun üzerine bıraktım. Derin bir nefes aldım. Ardından da hızla kapının yanına gittim.

'Tanrım, ne olur kalbimin gümbürtüsünü duymasın. Lütfen...'

Araladıktan sonra yüzüme takınmaya çalıştığım ciddi ifadeyi korumayı umarak "Efendim." dedim.

Üzerine, ona çok yakışan siyah bir gömlek giymişti. Gömleğin düğmeleri yarıya kadar açıktı. Altında beyaz pantolonu vardı. Saçları geriye doğru taranmıştı. Ayakları çıplaktı. Onu öyle görünce kalp atışlarım öylesine hızlandı ki o an göğsümden çıkıp evin içinde birkaç tur attıktan sonra yükselerek bulutların arasından geçtiğine yemin edebilirdim.

Tek elini saçlarının arasına geçirip geriye doğru attıktan sonra "Eve gelirken yemek getirdim ve aşağıda sofra hazır gibi. Bana katılmaya ne dersin Vera?" diye sordu. "Düşündüm de uzun zamandır seninle hiç konuşamadık. Belki birlikte hem yemek yer hem de konuşamadığımız şeylerden bahsederiz. Evet, ne dersin..?"

"Yaşasın, sonunda..." dedi içimdeki beyazlı kız sevinçle. "Hemen kabul et."

Siyahlar içindeki onu çekiştirip "Kes sesini!" diye çıkıştı. "Bu kadar zaman aklı neredeydi? O adam iyi bir dersi çoktan hak etti."

Şimdi herkes eksikti biraz ama kimse kimseyi tamamlayacak kadar fedakar da değildi belki...

Günlerdir ona çok kırgındım, kızgındım. Küçücük bir işaretiyle koşarak yanına gideceğimi sanıyorsa yanıldığını anlamalıydı. Duruşumu biraz daha dikleştirdim.

"Teşekkür ederim ama zaten aç değilim. Sana afiyet olsun."

"İyi halt ettin." dedi beyazlı kız. "Yine her şeyi berbat edip sonunda da kendin üzüleceksin ama artık ne desem boş." Ardından da küserek ortadan kayboldu.

O sırada kapıda duran Toni bana baktı.

"Hadi ama Vera, yapma lütfen. Hem daha ne kadar kaçacaksın?"

"Kaçmıyorum. Ben sadece..."

Yanıma bir adım daha yaklaşıp aramızdaki mesafeyi kapattıktan sonra yüzünde beliren çapkın gülümsemeyle "Öyle mi?" dedi. "Bundan emin misin?"