I'm In Love with my Childhood Friend

Chapter 43: Private Property

Dere deretcho kong tinahak ang daan kahit na hindi ko alam kung saan ako patungo. Binilisan ko pa lalo ang takbo at nang makitang dulo na ito ay agad akong napa preno.

"Aghhhhh!! I hate you marcus! Bakit? Bakit ako nalang lagi ang nakakaranas nang ganito? B-bakit sya nalang lagi?! Bakit ba kita nagustuhan! Ang sakit t*ng*na!" Nagsisisigaw ako sa loob ng kotse at pinaghahampas ang manubela. Marahas ko pang iniuntog ang ulo ko dito.

I don't know what I'm feeling right now. Naghalo halo na yung sakit, galit, poot at pagka awa sa sarili ko. Bakit ako nalang lagi ang kaylangang dumanas nang ganito. Kaylan ba dadating yung araw na ako naman ang pipiliin nya. Ang sakit sakit na sa huling pagkakataong inaakala ko ay magiging maayos na. Umasa nanaman ako na babalik sya. Umasa nanaman ako sa wala.

Lagi akong sumusugod sa laban na kahit alam kong ako lagi ang talo. Dahil ba kaibigan nya lang ako? Iyon na nga ang masakit eh dahil mula noon ay ako na ang laging kasama nya. Ako ang kaibigan nya. Pero bakit mas pinili nya si gale. Hanggang kaylan ba ako magtitiis. Hanggang kaylan pa ba ako masasaktan. Pagod na paod na ako.

Napahagulgol nalang ako at ipinikit ang mata. Namamanhid na ang mga kamay ko dahil sa paghampas ko sa manubela. Mahapdi narin ang mga mata kong kanina pa umiiyak. Napadukdok nalang ako at umiyak nang umiyak.

Nagawi naman ang paningin ko nang mag ring ang phone ko kaya kinuha ko ito. Tumatawag sila cath at aj pero ibinato ko lang ito. Nagulat nalang ako nang may kumatok sa bintanang nasa gilid ko. Kinabahan ako lalo na hindi ako pamilyar sa lugar na ito. Nagsisimula naring bumaba ang araw kaya baka abutan ako ng dilim.

May kumatok ulit sa gilid kaya napatingin ulit ako dito at nakita ang isang lalaking hindi ko kilala. Nagdadalawang isip ako kung bubuksan ko ba ang bintana o aalis nalang. Kaso nagtaka ako na para bang pamilyar sa akin ang lalakeng iyon. Muka rin naman syang mabait at hindi masamang tayo kaya ibinaba ko na ang bintana kahit nahihiya akong tumingin dahil sa mga mata kong mugto na.

"A-ah...You need help? I think you're in a wrong way. This is a private property." Saad nito na nakatingin sa sasakyan ko. Hindi ko maaninag ang muka nito dahil bahagya itong naka tagilid sa akin.

"I a-ah, I'm sorry h-hindi ko n-napansin. Aalis na ako." Garalgal kong saad at isasara na sana ang bintana nang dumako ang paningin nya sa akin. Bahagya pa itong nagulat nang makita ako. Hindi ko na nauna ang reaksyon nya dahil nagsisimula nanaman akong maiyak at pakiramdam kong gusto nang bumigay ng katawan ko.

"I think you need someone rightnow. I can be your shoulder to cry on." Napabuntong hininga naman ito at mahahalata sa mata ang awa para sa akin. Nagdalawang isip pa ako kung pakikinggan ko ba sya o hindi.

"Don't worry I'm harmless." Bahagya itong ngumiti kaya tumango ako at binuksan ang pinto. Inilahad naman nya ang kamay nya para tulungan ako kaya ibinigay ko ang kamay ko sa kanya. Napansin ko naman ang lambot ng palad nito parang hindi lalake. Pinaupo nya ako sa upuang hindi kalayuan sa kotse. Namangha naman ako dahil sa view. Nasa taas pala ang lupaing ito at makikita ang buong city sa baba. Bahagya naring dumidilim kaya nakikita namin ang mga ilaw na nagmumula sa mga buildings. Hindi ko alam na may lugar palang ganito dito.

"It's beautiful." I was really amazed by those city lights. They are like the stars that shines in the dark. Somehow I felt relieved because of the view. I've never seen this kind of place before.

"Yeah. That's why my grandfather bought these land for my grandmother. It's a gift. The reason why he bought these land is because of those city lights and of course they met each other here." He said with a smile plastered on his face. Napangiti naman ako sa kwento nya dahil bihira nalang ang taong ganoon magmahal na ibibigay nya ang lahat para lang mapasaya nya ang taong mahal nya. I'm jealous.

"If you don't mind, what happened to you? You look...mess." nag dalawang isip pa ito kung itutuloy ang sasabihin habang pinapasadahan ng tingin ang kabuoan ko.

I glance at him then face the city lights infront of us. I close my eyes when the wind blows and touched my skin. Pakiramdam ko ay tinatangay nito ang lahat ng sakit na nararamdaman ko. I comb my hair and put it behind my ear. Napabuntong hininga ako nang malalim nang maramdaman ang lamig ng hangin na nagsisimula nanamang lumapat sa balat ko.

"Bakit ang dali para sa inyo ang mang iwan? Why it's easily for all of you to trash all the memories you had made? Why it's easy for all of you to cause pain? Why it's fucking easy for all of you to give us hope then you'll turn us down and drop us like a hot potato whenever you knew that we like or love you? Bakit? Bakit ang dali para sa inyong mga lalake na paikutin at pahulugin kami sa mga laro nyo. Bakit ang dali nyo kaming saktan?" Mariin akong pumikit at tuluyang napaiyak sa mga katagang sinabi ko. Bawat salitang lumalabas sa bibig ko parang may karayom na unti unting tumutusok sa dibdib ko. Napayuko ako at pinunasan ang mga luha ko.

After that no one dared to speak. I just heard him sigh. I saw him playing with his fingers and kicked the small stones. He face me but he didn't speak. He stares at me like he want's to hug me. I don't want to assume but I saw pain and anger in his eyes and I don't know why.

"It's not easy for us to hurt someone lalo na yung mga taong mahal namin. Maybe you're not really meant for each other that's why he hurt you that much. Whoever he is, he's a jerk to cause you to much pain. Maybe that's the way of God to let you know that he is not the right man for you. It's just a lesson for you, so the next time you fell in love, alam mo na ang gagawin mo. Alam mo kung talagang mahal ka nang isang tao hindi ka nya magagawang saktan, dahil doon palang ay sya na mismo ang masasaktan kapag nagawa nya iyon."

I calm myself after I heard him talked. Hindi ko alam pero nalinawan ako sa sinabi nya. Biglang tumagos sa puso ko lahat ng mga iyon na para bang nagising ako sa katotohanan. Alam kong mali ako sa part na nilahat ko silang mga lalake sa tanong ko. Sadyang nadala lang ako nang nararamdaman ko. Sobrang sakit lang talaga na hindi ko na kayang tiisin pa.

"Are you okay now?" Tanong nya. Ngumiti naman ako at tumango.

"Yep. Thanks for listening. Anyway, do I know you? You look familiar?" Napangiwi naman ito sa tanong ko at bigla nalang natawa. Napasimangot naman ako at medyo nawawala na ang sakit na nararamdaman ko kanina.

"Kanina mo pa ako kinakausap pero hindi mo manlang ako natandaan. Medyo na hurt ako." Napahawak pa ito sa dibdib nito na akala mong nasaktan talaga sa tanong ko. Natawa naman ako sa inasta nya kaya natawa narin sya.

"Anyway, I'm Carl Raven Miguel. You can call me Raven and It was my pleasure to meet you again for the third time. I think this is destiny." Inilahad naman nito ang kamay habang tumatawa. Ako naman ay titig na titig sa kanya. Bahayga akong nagulat sa sinabi nya na pangatlong beses na naming pagkikita ito. Kung ganon ay may una at pangalawa na, ang kaso ay hindi ko maalala. Kinuha ko naman ang kamay nya at nakipag shakehands.

"Stephany Ramires. Steph for short. Ah...sorry hindi ko kasi talaga matandaan kung saan tayo nagkita." Sagot ko at napasingkit ang mga mata habang inaalala kung saan ba kami nagkita.

"It's in the restaurant. The one who accidentally bump you and in the school when you're sleeping under the tree." Pahayag nito habang naka ngiti habang ako ay nanlaki ang mga mata. Kaya pala parang kilala ko sya sadyang hindi ko lang maalala.

"Ikaw iyon? My gosh I didn't know! Ilang beses pa kitang hinanap sa school para makapag pasalamat. But unluckily I didn't found you. But now you're here! So thank you Raven for waking me up that time and for today." Natawa naman sya at napailing. Napangiti nalang din ako dahil parang ang bilis kong nakagaanan sya ng loob.

Nadako ang tingin ko sa relo ko nang makita ang oras doon. Nataranta ako at napatayo sa kinauupuan namin.

"I need to go. It's getting late." Hindi pamandin ako nakapag paalam kila dad baka nagaalala na sila.

"I know but It's too dangerous for you to drive alone and also in your condition." Napangiwi ito at pinasadahan ako nang tingin mula ulo hanngang paa.

"I'll take you first to our house para makapag dinner ka. Then I'll drive you home." Pahayag nya kaya napatango nalang ako.