14 Kasım 1984 yılında Los Angales'da büyük bir hastanede duyduğum G49 virüsü ortaya çıktı ve bu virüsten 100 lerce insan öldü. Bu virüsün tam olarak ne olduğunu bilmesemde bildiğim tek şey tedavisinin olmadığı ve öldürücü olduğuydu. Benim adım shahidah (şaidah) bu hastaneye nasıl geldiğimi bilmiyorum ama tek bildiğim bu virüsün çaresini arayan insanların olduğu bir yerdeyim ama bildiğim kadarıyla bu virüs insan vücuduna bulaştığında tedavisi yok ve bunun tedavisini arayan çok ama daha kurtulan olmamıştır. Bu hastanedeki insanlar hayat kurtarmak için burdalar, bu virüs insana dışardaki insanlardan bulaşıyor bulaştığı an gözler kırmızı, surattaki damarlar patlayacak kadar belli olup, insanları gördükleri an onlara saldırmaya ve ısırmaya çalışıyorlar .Herkes bunun bir çaresi olduğunu düşünüyor ama sadece düşünmekle yetiniyoruz daha bulamadık. Tabi hastanede sadece virüs sorunu yok bir de yemek sorunu var dışarı çok sık çıkmadığımız için bazen aç kalıyoruz bazen de sessiz sessiz çıkıyoruz ama eninde sonunda görüyorlar ve peşimizden koşuyorlar bizde bulduğumuz evlerin içine sığınıyoruz ve gidene kadar bekleyip tekrar çıkıyoruz, bazen ise boş dönüyoruz. Kaldığımız hastanede yaklaşık 100-200 kişiyiz ve birbirimize ne olursa olsun yardım ediyoruz ve hiçbir zaman birbirimizi yarı yolda bırakmıyoruz.
**************
Sabahın erken saatlerinde yolun kenarında bulduğumuz minübüsü tamir ettikten sonra yola koyulduk ben, devil, rauf ve shahina birlikte yollaraydık. Burdan 100 km uzaklıkta bir market vardı üç katlı işte bizim gideceğimiz yer orasıydı ve inşallah yolda başımıza birşey gelmez.
Yolda giderken virüslü insanlara rastlıyoruz ama arabadan inmiyoruz, onların beynide arabaya binmeyi başaramadığı için arabanın içinde güvende oluyoruz. Dışarı çıkarken arabayla çıkıyoruz.
İşte markete geldik belki içerde onlardan birisi var belkide bizim burda olduğumuzu biliyorladır neyse arabadan sessizce indik ve marketin içine doru ilerledik elimizde silah, bıçak ve el feneri vardı. Marketin içi aydınlıktı ama çok da ürkütücüydü arka rafların ordan sesler geliyordu gidip baktığımızda virüs kapmış insanlar vardı rauf hiç tereddüt etmeden kılıcıyla kafalarını kopardı hemen raftaki yiyecekleri ve içecekleri alıp arabaya doldurduk 2 haftalık yiyecek depoladık resmen, hemen hastaneye doğru yola koyulduk rauf ve ben yiyecek içecekleri poşetlere yerleştiriyorduk. Yaklaşık 30-40 km yolumuz kalmıştı bugün yorucuydu hastanede bazılarımız hastaydı onlar içinde ilaç topluyorduk bir eczaneyi komple boşalttık ve arabaya yerleştirdik, işte hastaneye geldik demir kapılardan geçip arabayı parkettik ve eşyaları hastane yiyecek deposuna yerleştirdik hepimiz çok yorulmuştuk dinlenmek için odalarımıza çekildik ben ise uykunun kollarına bıraktım kendimi.
