Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⋆ ⋆ ⋆
"Bazı insanlar hayatı toz pembe görür;mutlulukları sonsuza dek sürecekmiş,sanki bir peri masalında yaşıyormuş gibi davranırlar.Her şey onların gözünde masumdur, dünyanın kirliliklerinden haberleri dahi yoktur. Daha doğrusu insanoğlunun birbirlerine yaptıkları şeyleri görmezden gelirler ve diğer insanları umursamadan kendi peri masallarını sürdürürler.
Aslında gerçek hayat hiçte bir peri masalı tadında, toz pembe değildir. Acılarla donatılmış, birbirlerine kötülük yapan insanlarla doludur. Bu kötülüklerin hiçbir nedeni yoktur aslında. Yapılan şeylerin tek bir suçlusu vardır; İnsanoğlu.
İnsanlar bencil ve nankör yaratıklardır. Tanrı'nın kendilerine sunduğu şeylerle yetinmeyip hep daha iyi şeyleri ister, açgözlülük yaparlar. Bütün bunlar, dünyayı büyük bir yıkıma sürükler. İnsanoğlu, kendi yıkımını kendi hazırlar. Herkes kendi başını yakar. Suçu başkalarında aramak yerine, ilk olarak 'Suç bende mi?' diye sorarak hatanın bizde mi olduğunu sorgulamalıyız."
Kütüphanenin arka taraflarında oturmuş kafasını kitaplara gömen Cedric Diggory'nin yüzünde oldukça sıkılmış bir ifade vardı. Gri gözleri okuduğu edebi metini anlamaya çalışırken ağzından sesli bir homurtu çıkmasını engelleyememişti.
Cedric derslerinde oldukça başarılı olmasına rağmen kitap okumayı çok seven biri değildi. Eh, annesi de çocuğa bu konu hakkında dırdır etmeyi pek severdi.
Anlık gelen bir ilhamla biraz geç de olsa annesinin sözünü dinlemeye karar veren çocuk birkaç haftadır boş zamanlarında kütüphaneye gelip sevgili annesinin tabiriyle hayatına önemli şeyler katacak kitapları okumaya çalışıyordu.
Eliyle saçlarını karıştırdıktan sonra derin bir nefes aldı ve etrafındaki insanları süzdü. Her ne kadar biraz sıkılmış olsa da kendini bugün pozitif ve neşeli hissediyordu. Gerçi her zaman neşeli olurdu ama bugün yatağından fazla mutlu bir şekilde kalkmıştı.
Cedric, beynini yakan metinleri okurken mutluluğunun yavaş yavaş kaybolduğunu hissediyordu. Elindeki kitap sadece yüz sayfalık olmasına rağmen on gündür bir türlü bitirememişti. Yine de artık bu küçük işkenceye katlanamayacağını hissederk oturduğu sandalyeden kalktı ve masadaki kitapları kucakladı.
İsimlerine ve türlerine göre kitapları raflara geri yerleştirdikten sonra memnuniyetle yorgunlukla söylendi ve masaya dönerek parşömenleri ve tüylü kalemlerini kolundaki yandan asmalı çantaya yerleştirdi.
Hogwarts kütüphanesinin sorumlusu olan Madam Pince'e büyük bir gülümseme bahşederek baş selamı verdi ve sakin adımlarla kütüphaneden çıkarak İksir Dersliği'ne doğru yola koyuldu.
