Bir ses. Bir çığlık. Dalia bu sesle yankılandı. Bir hayal kırıklığı. Belki de pişmanlık. Açılmayan kapılar. Ve önündeki genç adam. Mavi gözlü. Timsah. Edward Grey.
Anılarıyla sonsuz uykuya dalan beyaz saçlı bir kız. Uçuk yeşil gözler. Uzun zaman sonra ilk defa yüzünde bir tebessüm. Gece. Alfa Beta.
Açlıktan ve sıcaktan ölen, doğal bir genç kız. Samimi bir dost belki de. Lavinya Black.
Kendi bağırışını duyan, son kez babasının yüzünü gören, babası ona umut olan Asenad. Babasının ölümüyle gücünü kaybeden kız hani.
Zemburg'da Waleria nehrinde ölü bir yılan bulunmuş önce. Sonra yılan bir genç kıza dönüşmüş. Ağzından çıkan son kelime"James"olmuş. Sarah Beta.
Korkak olduğu için Edward Grey tarafından anılarında boğulan bir melez, Ann Berry.
Sadıklar tarafından öldürülen Aldora.
Tüm minik dostlarını kaybeden Brian Watson.
Yıldızlarla bezeli eflatun bir gökyüzü.
Uçan kırlangıçlar, kırlangıç çığlıkları.
Binlerce beden, tek bir kalp.
Hayal kırıklıkları.
Umut. Adı bile insanın içinde bir şeyler kıpırdatıyor.
Burton'da bu gece renk yok. Ses yok. Işıklı binalar yok.
Gökyüzü ağlıyor günlerce, haftalarca.
"Gökyüzüm, hani bu gece bana yıldızlar yön verecekti? Ama gök bomboş bugün. Hüzün ve keder dolu. Burukluk dolu."
Çoğu isteğine kavuşmuş. Alfa son kez Edward'ın yanına oturabilmiş. Asenad son kez babasının yüzünü görebilmiş.
Ama bazıları yüreklerini değil akıllarını dinledikleri için pişman. Mavi gözlü bir genç. Dalia'da.
Kocaman taşlı eski bir ev. Kapıda ağlıyor. "Alfa" diye bağırıyor. Babasının kayboluşu, annesinin eve gelmeyişi, Alfa'yı bulamamak. Ve bir avuç acı.
"Yıldızlara tutunmayı çok sonra öğrendim."
Son...
