"Gök gürültülü bir hava
Yere hızla düşen şimşeğin sesi
Ve onu tüm kötülüklerden koruduğunu sandığı yorganına sarılan narin bir beden"
Hayatı sarpa saran bir genç kızın karanlıklardan kaçış hikayesi.
••••
"Karanlığın içindeki ufak ışık zerresine ulaş...
"I said, young people fall in love With the wrong people sometimes"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. BÖLÜM " Karanlığa İtilmil Hayatlar"
Davet için tüm giysiler hazırdı. Kiloş etekler, balık kesimler, prenses kesimler...
Eksik olan tek şey mutluluktu.
Kapının tıklanmasıyla telaş iyicene artmıştı. Şehrin önde gelen ailelerinden biri olan Urgazların tek veliahtı Bora Urgazın düğünüydü bu.
Tüm sosyete büyük bir merakla gelmişti düğüne. Aile arasında yapılan nişan ve isteme töreninde sosyeteden kimse bulunmayınca herkes bu şanslı kızın kim olduğunu merak etmeye başlamıştı. Kızı sır gibi saklıyorlardı medyadan.
İnsanlar, hakkında ne şanslı kız turnayı gözünden vurdu gibisinden atıp tutarken Doğa aynı şeyi söyleyemiyordu. İçinde ne bir heyecan vardı nede sevinç. Tüm duyguları sökülmüş gibi yüzüne gülümseyen maskesini yerleştiriyordu.
Tüm hazırlıkla bitmişti gelin odadında. Geriye sadece show yapmak kalmıştı. O iğrenç adamla el ele çıkacaktı bu odadan ve belkide sonsuza kadar kendini karanlığın içine hapsedecekti.
Anlaşma ve paralar üzerine kurulu bu evlilikte bir mal gibi satılmıştı. Annem dediği kadının gözünü kocası ölünce hırs bürümüş para için gerekirse ruhunu bile satacak hale gelmişti. Oysaki ne acıydı bu durumu.
Bora kapıyı birkaç kez daha tıklattı. İçerideki insanların sahte sevinçleri ve heyecanları Doğanın sinirini gittikçe bozmaya başlamıştı. Köşede yılan gibi gözleriyle Doğayı süzüyordu annesi. İçinden geçiriyordu, becerebilecek mi bu gerizekalı, diye.
En sonunda "mutlu" çift odadan çıktılar ve o ışıkların altındaki sosyeteye sundular kendilerini. Alkışlar her adımlarında dahada yükselirken Doğanın yüzü her bir adımında dahada çok ağrıyordu. İnsanlara mutluymuş gibi gözükmek zor geliyordu artık ona. Boranın konu hafifçe sıkmasıyla yüzü düşsede bunun dahada gülmesi için bi işaret olduğunu anlayıp sırıtışını büyüttü.
Nikah masasına ulaştılar, imzalar atıldı, alkışlar çoştu, tebrikler geldi... Ama kimse Doğayı fark etmedi. Kimse onu görmedi..
After party elbisesini giymek için geri odaya çıktılar. Kısa taşlı rahat bir elbiseydi. Sosyetenin içinde şampanyalarını içip dans edip eğleneceklerdi düşüncelerine göre. Kim cenazesinde eğlenirdi ki?
"Sevgili" görümcesinin de yardımlarıyla elbiseyi giydi. Rahatlamıştı artık. Ciğerlerini patlatacak kadar sıkacak bir elbisenin içinde değildi artık. Ayakkabılarınıda giydi. Onun için özel tasarlatılmıştı bu ayakkabılar. Üzerinde taşlarla d ve ö harfleri vardı. Doğa Özmen.
Handan hanım kızının bu halini anlamıyordu. 10 yıla yakın zamandır o bakmıştı bu kıza. Bir yandan oğulları bir yandan bu kız , dört tane çocuğa bakmak kolay değildi onun için.
