The unmated wolf

De alpha bij de rivier

Rosa

Alles wat ik kon zien was sex.

Overal waar ik naar toe keek, waren er lichamen aan het trillen. Lichaamsdelen aan het shiften. Monden die gromden.

Ik rende door een bos, hijgend, proberend om te ontsnappen aan de carnivornice beesten om me heen, die me leken te roepen. Ze zeiden, doe met ons mee...

Maar hoe dieper ik in het bos terecht raakte, hoe donkerder het werd en hoe meer leven er tevoorschijn kwam.

Sommige bomen zwierden zoals geliefde. Andere met gekronkelde wortels en stekelige takken, die leken op roofdieren. Die mij aan het insluiten waren. Die mij achterna kwamen.

Iets daar in het donker zat me achterna. Iets onmenselijks.

En nu waren de monden niet aan het kreunen, maar aan het schreeuwen.

Grootschalige orgies die overal gewelddadig werden. Bloederig. Levensbedreigend.

Binnen enkele seconden nu, zou het donker me opslokken.

De sex zou me laten stikken.

Toen ik een boomwortel om mijn been heen voelde gaan als een stille slang, viel ik in een groot gat midden in het bos. Maar het was geen gat.

Het was een mond. Met scherpe tanden en een zwarte tong, likkend aan zijn lippen, op het punt staand om me helemaal door te slikken.

Ik probeerde te gillen, maar er kwam niks uit mijn mond.

Ik viel.

Verder.

Dieper.

Totdat ik een was geworden met de gewelddadige, seksuele gekheid... compleet opgeslokt.

***

Ik knipperde. Wat the fuck was ik aan het tekenen?

Ik zat met mijn schetsboek op een bankje aan een rivier. Ik keek naar beneden, ongeloof over mijn eigen werk. Ik had zojuist het meest verschrikkelijke... en seksistische beeld ooit getekend.

Dat kon maar 1 ding betekenen: de Haze kwam eraan.

Maar voordat ik nog kon nadenken over de Haze of mijn tekening, werd ik afgeleid door het geluid van giechelende meisjes. Ik keek om en zag een groepje meiden om HEM heen staan.

Aiden Lockwood.

Ik heb hem hier nog nooit eerder gezien. Niet bij de rivier waar ik zelf graag heen ga om me gedachten leeg te maken. Je vind niet veel van onze soort hier rondhangen.

Waarom? Geen idee.

Misschien is het de kalmte, terwijl er van ons word verwacht dat we altijd wild zijn. Misschien is het het stille water, terwijl er in elk van ons binnen altijd een vlam brand. Of misschien kwam het, doordat ik deze plek soort van zag als die van mezelf.

Een geheime plek waar ik niet slechts een ben van de pack. Maar waar ik gewoon mezelf ben, Rosa Annabel Maan, een negentien jaar oude, roodharige, zelf beleerde kunstenaar. Best wel gewoontjes dus.