CAUTION: Slow down, SCHOOL ZONE

Chapter 1

"Addy, tulungan mo ako. Addy. Tulong. Addy..."  Dali-dali akong napaupo saking kama nang mapanaginipan ko na naman ang ate ko. Para akong galing sa isang marathon dahil sa hingal na nararamdaman ko ngayon. Bumangon ako at pumunta sa kusina upang kumuha ng tubig.

Ilang beses ko nang napapanaginipan ang ate Adeline ko. Noong bata pa kase kami, elementary days  to be exact, nasagasaan si ate sa harap mismo ng school namin. Hindi ko matanggap na sa ganong paraan mawawala sakin ang kapatid ko. And what's even worst?! Yung hinayupak sa sumagasa sa ate ko, hindi man lang kami tinulungan! Yes. My sister was a victim of a hit-and-run accident when she was in Grade 6. Pilit kong inaalala ang mukha ng lalaking yun nung kumatok ako sa pinto ng sasakyan niya pero, nahihirapan pa rin ako hanggang ngayon na maalala ang pagmumukha niya. That bastard!

Dahil sa pag-aakalang sundan ko ang ate ko, pinadala ako ng parents ko dito sa Japan upang dito muna ipagpatuloy ang pag-aaral ko. Well, infact, kahit kailan, hinding-hindi ko nakakalimutan ang nangyari sa ate ko. Lalo pa't gabi-gabi ko siyang napapanaginipang humihingi ng tulong sakin. Pero, pinakita ko sa mga magulang ko na parang wala na sa akin ang lahat upang makauwi na ako sa Pinas at upang mahanap ko na din ang taong gumawa non sa ate ko.

"Mga Binibini, Ginang, at Ginoo, kalalapag lamang po natin sa NAIA. Maligayang pagdating dito sa Manila..." Hell-o Manila! Finally! Konting stretching muna bago tumayo dahil parang sumakit likod ko sa flight. I was on my way to get down from the airplane when someone, suddenly bumped me like, kamuntikang lang naman po akong mahulog sa hagdan ng eroplanong ito! Tanga ba 'to?! I'm about to approach him nang biglang hinawakan niya kamay ko. Like, Sino ka?! Kilala ba kita?! Bakit mo'ko hinahawakan bigla?! But, no words come out from my stupid mouth. Nagpakaladkad nalang din ako. I don't want to cause some commotions here you know?

At talagang kinareer niya ang pagkaladkad sa akin. Binitawan niya lang ako nung palabas na kami ng airport. SAWAKAS! Akala ko talaga walang bitawang magaganap eh.

  "Finally! We're here! napagod ka ba sa-" He got shocked when he look at me. Ano? Maling tao ba nakaladkad mo, dre? I just crossed my arms and look at him. I lower my sunglasses so that he can see my face clearly at tinaasan siya ng kilay. 

"Who are you? Bakit mo 'ko hinawakan kanina papunta dito?!"  Really?! Ako pa talaga kumaladkad sa kaniya huh. 

"Ahmm.. Sigurado kaba jan sa pinagsasabi mo?! ako nga itong kinaladkad mo eh!" Then, napa face-palm siya. "I'm really sorry. I thought ikaw yung kapatid ko. Pero teka, bakit hindi ka man lang nagreact kanina?!" 

Well, ano... "Well, it's because, I was --" Hindi ko natapos ang sasabihin ko ng biglang may, "KUYA! Bakit mo ako iniwan dun sa plane?!" She was teary eyed when I saw her. When she reach her brother na ewan ko ba ba't  di man lang muna chineck kung sino hinawakan, umiyak na talaga siya nung nayakap na siya ng kuya niya. "Shhh.. I'm so sorry. I never left you. Akala ko kase, ikaw yung babaeng nadala ko dito kanina. Maling tao pala.."

Maling tao pala? Eh kung di ka naman kase tanga... haaaays! makaalis na nga! I was on my way to the parking lot ng makita ko parents ko. I need to act normal like, jolly one you know para mas convincing na I've already moved on from that nightmare. I went towards them with arms wide open and the most genuine smile that I can offer. "Mom! Dad! I missed you guys so much!" Yeah. And it's true. I really missed them. Sa limang taon ko ba namang pamamalagi sa Japan with my aunt. haaays.. 

"Are you tired, anak? Want to eat first before going home?"  Dad ask me. "I think, we'll just do some drive thru nalang po. Gusto ko na po kaseng magpahinga muna." Dahil napagod talaga ako to be honest. "As you wish anak." Haaaays... My lovely parents. FInally, magkakasama na ulit kami.

Jah's POV

Wait. Asan na yun? Tingin-tingin from left to right. Ang bilis naman atang mawala ng babaeng yun. "Sinong hinahanap mo kuya?" Tanong sakin ni Jasmine. Jas for short. "Ahh.. Wala. Let's go Jas. baka andyan na sila Mommy sa labas."

Pumunta kaming Japan dahil sa kagustuhan nitong kapatid kong pumunta sa isang concert ng isang boygroup na idol niya. Haays.. Hindi kase to papayagan ng parents namin ng hindi ako kasama. Eh sa mabait naman akong kuya, sinamahan ko na. Kawawa naman din kase.

Dumaan muna kami sa isang Fast food Restau somewhere pero, nagdrive thru lang kami kase kakapagod ng bumaba. Nung papasok na ang kotse namin sa entrance ng drive thru, bigla akong napatingin sa isang sasakyang pa-exit na. Siya yun!  Siya yung babae kanina! Ang taray nun kanina pero sa pagkakakita ko sa kanya ngayon, mukhang masaya siya. Mas maganda naman pala to kapag nakangiti eh. Nagtataray pa talaga. Haayss. Sana makita ko pa yun ulit. Di pa ako nakakabawi sa pagtataray nun eh! Next time na makita ko ulit siya, I'll make sure na ako muna mauunang magtaray sa kanya. Bwahahaha!

Pasensiya po. Hahahaha Sinusubukan ko lang po muna. Wala lang. Gusto ko lang gumawa ng story out of imagination. HAHAHAHA Ginagawan ko lang ng storya yung naiisip ko minsan kung What If ganito ang boys? hahahaha SB19 Fan Here!

SEJUN STAN MAG-INGAAAAY!!! hahaha. Pero, inuna ko muna tong POV ko kay Jah. hihihi Please support po :)))) <3