ANNEMİN OĞLU

Koç ailesi öyle güzel bir aile ki... Ev bireyleri birbirinden habersiz yaşadığı evde kimi acılarla kimi de yaşattığı bedellerle huzuru elde edememiş. Ayrıca dış görünüşünün yanı sıra çok ta sert mizaçlı insanlarla doluydu. Hepsi bir dalın yapraklarını savurduğu gibi dört bir yana dağılmıştı. Kızım ve ben içinde hayat şartları zordu. Ben Oğuzhan koç ailesinin en küçük veliahtı. Doğduğu gün ev halkı tarafından ilgisizliğe mahkum edilmiş. Lanetli gözlerle her günü deşilmiş ve ailesinden görmediği ilgiyle bedeni her anında çürümüş Oğuzhan. Doğuştan sağ bacağım sol bacağımdan 6 santim kısa topallamama neden olan bu durum ailem için büyük bir rezalet olmuştu her daim. 6 yaşında bedenimde başlayan elem dolu bir hastalık kemiklerimin gün gün erimesine neden oldu. 16 yaşımda kadere kurban gittim. 1 çanta dolusu para karşılığında 38 yaşında ki eşim Nazan ile evlendim. Belki size saçma bencilce geliyordu bilmem ama gördüğüm şiddetten sonra beni ilk defa sahiplenen bir eşim vardı. Esaret yıllarımın arasında 17 yaşımda bir kız çocuğu babası olmuştum. Ve 22 yaşımda eşim hayatını kaybetti. Şu an ki hayatımı soracak olur iseniz anlatayım. Ablam Elif ve eşi Samet ile aynı evde yaşamaya mahkum edildim. Sahtekarlıkla karımın mirasının yarısını üzerlerine geçirdikleri için yaşadığım evim artık ablam ve enişteme aitti. Yeğenim Tuğçe kendisi beni hiç sevmesede o benim canımdı. Kızımdan ayırt etmedim bugüne kadar. Şimdi söylesenize hangi şair bulabilir benim hüznümün eksik kafiyesini. Kendi evimden kovulmamak adına iğrenç hakaretlere maruz kalsamda. Kızımın iyiliği için kimse bunu anlamasada bu sadece kızımın geleceği için.