The unmated wolf

De uitnodiging

Rosa

Nog nooit eerder in mijn leven wilde ik zo graag neuken.

Ik rook niet alleen de 5 wolven die me omsingelden, ik kon ze nu ook zien.

Een grote blonde wolf kwam achter een boom vandaan. Best een raar gezicht als je niet weet dat hij ook blond is in mensenvorm. Hij kwam steeds dichterbij. Hij was dan misschien wel groot, maar dat maakte hem niet dominant.

Zijn ogen, net zoals de meeste wolven waren goud. In tegenstelling tot de mijne, die net zo ijs blauw zijn als in mijn mensenvorm.

Van de waarderende blik die de blonde wolf me gaf, herkende hij hun uniekheid ook.

Ik zag de andere vier mij nu ook omcirkelen, ik voelde me claustrofobisch. Een kwam zo dichtbij dat ik zijn neus op mijn kont voelde, ruikend aan mijn stimulatie.

De twee aan mijn rechterkant gromden lustig met een opgetrokken lip. De wolf aan mijn linkerkant likte zijn lippen en de grote blonde wolf knielde voor me neer als teken dat hij er klaar voor was.

De meeste weerwolven verkiezen seks in mensenvorm boven die van wolven vorm, maar deze 5 mannetjes waren Hazed en wilde het nu.

Ik stond op het punt mijn ogen te sluiten, en toe te geven aan deze dierlijke, gewelddadige orgie.

Mijn lichaam kreunde toen de wolf achter mij mijn achterbeen likte. Ik wilde dat ze me proefde, me keihard neukte... totdat ik me haar gezicht herinnerde.

Melanie's gezicht.

Alleen maar een flits en dat was genoeg. Alsof er een emmer met ijskoud water over me heen werd gegooid. Ik ontwaakte uit de Haze. Nu was het alleen nog een warm gevoel in mijn maag.

Ik had controle.

Ik gromde zo luid mogelijk, om de mannetjes te laten weten dat ik niet geïnteresseerd ben. Maar —typisch mannetjes— hielden ze er niet van om bevelen op te volgen en bleven ze dichterbij komen.

Moe van dit gedoe gromde ik nog een keer, het type grom die zegt "leg een poot op me en ik verzeker je dat je een groot probleem heb."

De blonde wolf die voor me stond zag aan mijn uitdrukking dat ik niet in het rond speelde en gaf op. De 3 wolven aan mijn zijkant realiseerde het een seconde later en gingen ook weg.

De enigste die een probleem had met het lezen— of eerder gezegd ruiken— van signalen was de wolf achter me.

Degene die een goede snuif had gekregen, hij leunde weer vooruit.

Dat is de grens, dacht ik

Ik draaide me om met de snelheid van het licht, en drong me scherpe tanden diep in zijn nek. Ik beet hard vast om te zorgen dat hij zou bloeden.

Hij piepte van de pijn, proberend om weg te komen. Maar ik liet niet los. Deze wolf zou vandaag zijn les leren.

Alleen toen ik voelde dat ik bijna zijn nek brak liet ik los. Hij stopte maar niet met staren.