𝐒𝐓𝐔𝐏𝐈𝐃 𝐂𝐔𝐏𝐈𝐃 [𝐇𝐡𝐣]

°19°

Ο ήρεμος ύπνος που έκανα διακόπηκε μολις ένιωσα κάτι μαλακό να χαϊδεύει τα μάγουλα μου. Μόλις στο μυαλό μου ήρθαν οι χθεσινοβραδυνες αναμνήσεις, χαμογέλασα αχνά, και κατάλαβα πως πρόκειται για τον Hyunjin.

Άνοιξα τα μάτια μου, και γύρισα πλευρό, για να φαινόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.

"Καλημέρα όμορφη." είπε χαμογελαστός, και φίλησε το μάγουλο μου. "Καλημέρα." είπα εγώ εξίσου χαμογελαστή.

Ουτε καν που μπορούσα να περιγράψω την χαρά που ένιωθα. Ήταν τόσο όμορφο να είναι δίπλα μου, ειδικά μετά από όλα όσα είχαν προηγηθεί το προηγούμενο βράδυ.

Ανασηκωθηκε λίγο, και με έβαλε στην αγκαλιά του, γιατί μέσα στον ύπνο μας λογικά απομακρύνθηκαμε. "Σήμερα φεύγεις ε;" ρωτησα κάπως...στεναχωρημένη.

"Ναι, αλλά μην ανησυχείς. Γυρίζω μεθαύριο." είπε. "Καλά." απάντησα και εγώ, παρολο που όντως ένιωθα λίγο κάπως που θα έφευγε.

Ουτε καν που έχουμε ξεκαθαρίσει τι παίζει εν τέλη μεταξύ μας...

"Έχεις ετοιμάσει τα πράγματα σου; Την βαλίτσα σου, τα παντα;" τον ρώτησα μη μπορώντας να κρύψω το άγχος μου. "Μην ανησυχείς, είναι όλα υποελεγχο...." σταμάτησε για λίγο και μετά συνέχισε.

"Θα δεις, αυτές οι δύο μέρες θα περάσουν σαν νεράκι." χαμόγελασε στο τέλος, και έκανα και εγώ το ίδιο.

"Μακάρι.." αναφωνησα.

[...]

"Πρέπει όντως να φύγεις;" κρατούσε την μικρή βαλίτσα που θα επερνε μαζί του, και ήταν έτοιμος να ανοίξει την πόρτα και να φύγει, μέχρι που εγώ στάθηκα κοντά. "Είμαι πρόεδρος Cort." απάντησε γελώντας.

"Ούτε δύο μέρες δεν μπορείς μακριά μου;" κορόιδεψε χαχανιζοντας ελαφρά.

Δεν είναι ότι δεν θα άντεχα ή κατι, είναι ότι...πάνω που ξεκίνησαν να ξεκαθαριζονται μερικά πράγματα, αυτός πρέπει να φύγει. Δεν γινόταν αυτο το σκατοταξιδο να γίνει πριν μια βδομαδα; Ή μετά από μια βδομαδα; Ή και καθόλου;

Έβλεπε πως δεν απαντάω, οπότε απλά άφησε την βαλίτσα του στο πάτωμα και πλησίασε ακόμα πιο κοντά μου. Τύλιξε γρήγορα τα χέρια του γύρω μου, εγκλωβιζοντας με στην αγκαλιά του. Νιώθω λίγο σαν φασόλι, γιατί αυτός είναι τεράστιος μπροστά μου με αποτέλεσμα να νιώθω ακόμα πιο μικροσκοπική από όσο στ'αλήθεια ειμαι.

Τύλιξα και εγώ τα δικά μου χέρια γύρω από την μέση του, και βόλεψα καλύτερα το κεφάλι μου στο στέρνο του. Μείναμε κάπως έτσι για λίγη ώρα, και έπειτα από λίγο, χωρίς να απομακρυνθεί ή κατι, είπε αυτο που δεν χρειαζόμουν να ακούσω.