The unmated wolf

Het feest🌶

Rosa

Rosa:
Ik kan het niet.

Rosa:
Ik kan niet naar binnen.

Rosa:
Ik stress hem dood Dap.

Daphne:
?!?

Daphne:
Ben je serieus bitch?

Daphne:
Iedereen inclusief hun moeder,
zou een moord doen voor
een plekje in het Pack huis.

Daphne:
Wat is er aan de hand?

Rosa:
Deze jurk is overkill.

Daphne:
😲

Rosa:
En met de Haze...

Daphne:
Meid stop! Je bent zo fcking lekker.
Ga naar binnen en heb plezier!

Daphne:
Misschien vind je zelfs nog
een partner voor dit seizoen.

Daphne:
Wat is het ergste wat er kan gebeuren?

***

Wat is het ergste wat er kan gebeuren? Oh Daphne. Je heb geen flauw idee, dacht ik.

We waren net geparkeerd en maakte nu onze weg naar de torenhoge deuren van het Pack huis.

Iedereen was tot het maximum opgemaakt. En met elke stap voelde ik de onheil dichterbij komen.

Ik wou het liefst omdraaien en naar huis sprinten.

Ja, zelfs in hakken. Zo wanhopig was ik.

"Oh dit zal zo goed zijn voor onze positie in de Pack" zei mama zich niet bewust van wat er afspeelde. "Ik kan niet wachten om de Alpha te ontmoeten, echt ik zweer als ik een paar jaren jonger was..."

"Mam, alsjeblieft" smeekte ik "stop."

Gelukkig, raakte mijn moeder snel afgeleid en hoefde ik niet uit te leggen waarom ze zo nodig haar mond moest houden.

De Haze begon flinke druk op me te zetten. De hele dag lang, probeer ik hem al onder controle te houden maar nu... Nu heeft de Haze besloten dat het tijd is om controle te krijgen over mijn lichaam.

Precies wanneer we het diner attenderen. Please stop. Ik smeekte het me warme lichaam weer. Ik heb hier geen tijd voor.

Fuck you, me lichaam reageerde terug. Ugh, ik had nu conversaties met mijn lichaam. Het was gewoon fout. Verdomme Haze.

Een menselijke receptioniste begroette ons, en leidde ons richting de eetzaal.

Kroonluchters, oude schilderijen van voorgaande Alpha's en duur zilver bestek, niet gemaakt voor gewone mensen zoals wij.

Toen we gingen zitten, realiseerde ik me dat onze tafel het dichtst bij de Alpha's tafel stond.

Toeval? Ik herinner me de vage blik in Luuk's ogen toen hij de uitnodiging thuisbracht.

Maar ik negeerde het. Ja. Het was toeval. Dat moest het wel zijn.