Hol(l)y Vengeance || Hogwart || HP

3. Brak nadziei

***

- Gotowa na tłum nastolatków? - Nawet nie zauważyłam, że ktoś do mnie podszedł i dopiero pytanie wyrwało mnie z zamyślenia.

Spojrzałam z lekkim zdumieniem na profesor McGonagall, która stała u mojego boku. Poza murami zamku leciwa czarownica zawsze wyglądała po prostu dziwnie.

- Trudno powiedzieć – odparłam cicho. - Nie wiem czego się spodziewać skoro nie jestem już uczniem.

- Wciąż uważam, że bardziej byś się sprawdziła jako nauczycielka obrony. Z twoim...

- Nie – przerwałam zdecydowanie zbyt ostro, wziąwszy pod uwagę z kim rozmawiałam. - Nie chcę mieć więcej do czynienia z czarną magią. Już o tym rozmawiałyśmy.

McGonagall westchnęła, ale nic nie odpowiedziała. Słońce zdążyło już się schować za drzewami, a o jego istnieniu przypominała tylko złota łuna.

- Cóż, na pewno dasz sobie radę. Gdybyś czegokolwiek potrzebowała, przyjdź do mnie – odezwała się ponownie dyrektorka.

- Dziękuję – odparłam, nie patrząc na nią.

McGonagall zmierzyła mnie jeszcze badawczym spojrzeniem i zawróciła w stronę zamku. Wkrótce podążyłam jej śladem. Skierowałam kroki w stronę biblioteki, gdzie od jutra miałam rozpocząć pracę. „Co musiało się stać, żeby wojowniczka została bibliotekarką?" - pomyślałam z melancholią.

***

Czas płynął na walkach, planach i ukrywaniu się, a ja nie widziałam nadziei na ich koniec. Wiedziałam, że przegrywaliśmy tę wojnę i z cynicznym uśmiechem przyjmowałam gadanie innych członków Zakonu o tym, że Harry Potter działa, że idzie po Czarnego Pana i uwolni nas od jego tyranii. Potterwarta. Tak nazwali swój program radiowy. Jednak ja nie potrafiłam pojąć, w jaki sposób wmawianie ludziom, że Chłopiec Który Przeżył jest ich nadzieją, miało podnieść morale partyzantów i zwykłych obywateli. O Harrym Potterze nie słyszał nikt, odkąd we wrześniu nie pojawił się w szkole. Nikt nie wiedział co robi, gdzie jest, czy w ogóle przyłączył się do walki, a mętne wspomnienia o jego „misji" nijak nie podnosiły nikogo na duchu w momencie, gdy my, zwykli ludzie, oddawaliśmy życia, pokładając w nim wiarę. Pamiętałam go z Hogwartu, był dwa roczniki niżej ode mnie. Poza byciem Harrym Potterem nie wyróżniał się zupełnie niczym. Przeciętna aparycja, zdolności, umysł. Szczęśliwy traf postawił na jego drodze Hermionę Granger, która w istocie była wybitną czarownicą. Odkąd pojawił się w szkole, zawsze lądował w epicentrum kłopotów, z których zawsze wychodził cało, to prawda, jednak nigdy nie zrobił na mnie wrażenia kogoś, kto ma serce dostatecznie silne, by nas poprowadzić. Jednak ludzie wierzyli w jego legendę. Wybraniec. Gdzie był, kiedy po raz kolejny grzebaliśmy przyjaciół? Gdzie był, kiedy śmierciożercy maltretowali kobiety i starców? Gdzie był, kiedy umierały dzieci?

Nie. Nie oszukiwałam się, że wielki Harry Potter pojawi się nagle, by poprowadzić nas do walki. Wiedziałam, że jesteśmy zdani sami na siebie.