SADECE İZLE

BÖLÜM 1: "SON"

"Nasıl yani, bitti mi?"

diye bağırdı birden Naz. Hala inanamıyordu bu konuşmayı yaptığına. Şimdi burada değil, birlikte el ele sinemada olmaları gerekiyordu. Başını Emir'in göğsüne yaslamış bir biçimde filmi değil onu izliyor olmalıydı. Oldum olası hayrandı O'na. Kahvenin en koyu tonundaki o güzel gözleri, biçimli burnu, kasları evet kasları. Onu sarıp sarmalayan o güçlü kolları seviyordu. Kokusunu seviyordu. Onu o yapan her şeyi seviyordu.

"Hey sana diyorum, beni duyuyor musun Naz?"

Dedi Emir ve kızın kollarını tuttu, çenesini kaldırdı.

"Bak bana, gözlerime bak!"

Kız bir şaşırdı ne yapacağını ve Emir'e yöneldi bakışları.

"Bitti. Ayrıldık."

Naz ne diyeceğini bilemiyordu o kadar şaşkındı ki. Ağzını açıp birkaç kelime söylemeye çalıştı ama Emir onu susturdu

"Sen daha iyilerine layıksın benden kat kat daha iyilerine."

"Ama ben seni seviyorum"

Dedi Naz adeta fısıldarcasına. Sanki dünyada ondan başka erkek yokmuş gibi.

"Ben seni sevmiyorum artık, olmuyor yapamıyorum. Anla beni. Bitti. Yürütemiyorum tamam mı?"

O son söz... Evet noktayı koymuştu Emir. Kız silkelendi ve çocuğun kollarından kurtuldu.

"Beni anlıyorsun değil mi Naz? Benden çok daha iyilerine layıksın ve inan..."

Tam bu sırada Naz Emir'in sözünü kesti

"Mesela kimi önerirsin?

Emir bir an afalladı. Çok şaşırmıştı böyle bir cevabı asla beklemiyordu. Naz bu duraksamadan yararlanarak sözlerine devam etti

"Sustun ne oldu zoruna mı gitti söylediklerim? Tamam. Bitti. Bitti. Bitti."

Hızla ters istikamete yürümeye başladı. Arkasına dönüp bakmadı bir daha; baksaydı eğer Emir'in kollarına koşacağını biliyordu.

Telefonunu çıkardı, kulaklığını çıkardı çantasından ve rastgele bir müzik açtı. Kimbilir bir tesadüf ama telefonu sanki onun ruh halinden anlamış gibi slow bir şarkı çalmaya başladı. Ve Naz uzun süredir tuttuğu gözyaşlarını bıraktı sessizce.

"Buna pişman olacaksın, beni bıraktığın güne lanet okuyacaksın, beni unutamayacaksın Emir Boyraz."