Hundred and one picture of You

Picture 4

Picture 4
Lunch.

Destiny's POV

First day ko ngayon sa trabaho. Kahit na ipinaliwanag na sakin lahat ni Elise ang mga dapat kong gawin hindi parin maalis yung kaba ko. Lalo na pag naiisip ko na si Sky yung amo ko. Hindi naman sya nakakatakot pero kapag nandyan na sya sa malapit parang nakakaramdam ako ng uneasy feeling. At saka yung paghatid nya sa akin ay hindi ko pa rin maintindihan ang dahilan nya kung bakit nya iyon ginawa. 

Sino ba naman kasing boss ang maghahatid sa empleyado nya diba. Not unless may gusto sya rito. Pero sino ba naman ako para magustuhan nya? Hangga't maari ay ayokong mag assume.

 I'm not a kind of girl na sobrang ganda. Katamtaman lang ang height ko at petite ang katawan ko. Yung brown black na buhok kong hanggang bewang ay medyo curly ang tips. Na bumagay din sa brown kong mata. Sabi ni mommy namana ko daw yung brown kong mata sa daddy ko. Sa daddy kong never ko pang nakita. 

Pinilit akong itaguyod ni mommy nang hindi humihingi ng tulong mula sa daddy ko. She was so deeply inlove with my daddy way back then in their teen age years. Halos hindi na sila mapaghiwalay noon. Nagbago lang ang lahat noong dumating ako sa buhay nila. Mahirap lang ang family ng mommy ko noon, kaya hindi pumayag ang family ng daddy ko na panagutan ako. Akala ko dati sa mga pelikula at teleserye lang pwede ang mga ganung eksena. Ngayon, napatunayan ko na pwede pala yun mangyari. And worst sa pamilya ko pa. 

When I was a child, everytime na may family gathering sa school, my classmates always bully me because I only have mom. While they have their parents beside them. Naiingit ako sa kanila noon dahil kumpleto ang pamilya nila. Pinipilit kong ipakita sa lahat na okay lang ako at masaya pero hindi nila alam na deep inside sobra akong naiinsecure sa mga batang kasama ang mommy at daddy nila. They were so happy that time and I envy them for being happy while I'm feeling incomplete. 

 I was too young back then para maintindihan ang mga ganoong bagay. But now, I appreciate all the efforts my mom had done. Mahirap magpalaki ng isang anak lalo na kapag napapalibutan ka ng mga mapanghusgang tao. I'm too thankful na pinalaki nya ako ng puno ng pagmamahal at kalinga. 

"Thinking something?" 

 I stop reminiscing the past when I heard that voice. Kahit ilang beses ko pa lang naririnig yung boses nya hindi maialis sa isip ko yung deep voice nya.

Bakit ba sa lahat ng taong pwede kong makakasabay ay sya pa? Is this still a coincindence? Or one of a destiny's trick? 

Lalong tumindi yung kabang nararamdaman ko kanina. His pressence is so damn intimidating. Para akong pinagpapawisan ng malamig dahil sa kanya kahit naka aircon naman ang buong lugar.

 "W-wala naman po" why I'm stammering at all? Ayokong mabigyan ng malisya yung pag stammer ko.

"I thought you're thinking me" out of the blue nyang sabi. I think he wants to joke pero hindi ganoon ang naging dating sa akin. 

Napaangat ang tingin ko sa sinabi nyang iyon. Sobrang taas naman ata ng self confidence nya. At bakit naman ako mag aaksaya ng oras para isipin sya? 

 "At bakit naman kita iisipin?" Instead I answered him, I answered him with another question. 

Wrong move. Mukhang nabara ko ata sya dahil hindi na sya nagsalita pa hanggang sa makababa kami sa elevator. Baka mamaya tanggalin na nya ako sa trabaho dahil sa ginawa kong pambabara sa kanya? Huwag naman sana dahil kakapasok ko pa lang sa work na ito. And I badly needs this. 

Bumukas na yung elevator kung saang floor ako naka assign. Agad na bumungad sa akin ang masayang mukha ni Elise habang kumakaway sa akin. Napaka energetic naman yata nya. 

"Destiny!" masyang bati nya habang tumatakbong papalapit sa akin. Mukhang kanina pa nya ako hinihintay na dumating. 

"Hi Elise" Bati ko din sa kanya. 

Sa sandaling araw na namamalagi ako dito sa Maynila ay medyo nagiging comfortable na ako sa mga nasa paligid ko at pati na rin sa mga taong nakakasalamuha ko. Medyo nagiging madaldal na rin ako dahil kay Jenna at Elise. Kung dati ay hindi lalagpas sa ten words yung sinasabi ko ngayon, mga nasa twennty words na. Improving diba? 

"Welcome sa unang araw mo dito sa company." masayang bati nya habang yakap yakap ako. 

 Masyado naman ata syang masaya sa unang araw ko dito. Hindi ko na lang sya sinagot at agad na akong nagpunta sa pwesto ng cubicle ko. After a one hour of working, lunch time na din sa wakas. I was about to call Elise para samahan akong mag lunch pero bigla na lang dumating yung secretary ni Sky. 

Nakalagay ang magkabila nyang kamay sa kanyang bewang habang naglalakad papunta sa akin. Mukhang hindi maipinta na naman ang mukha nya. She looks creepy at all.

 "Ipinapatawag ka ni Sir Skyler sa office nya." sabi nya nang makalapit sya sa akin. 

Huh? Bakit naman nya ako ipinapatawag? Sa pagkakaalam ko ay wala naman akong kapalpakang ginawa ngayon. Baka naman kaya ay nagalit sya dahil sa pambabara ko sa kanya kanina.? Kung ano man ang dahilan nya kung bakit nya ako ipinapapatawag ay wala akong alam. 

"Bakit naman nya ako ipinapatawag?" tanong ko sa secretary nya trying not to sound so nervous. 

"Pwede ba huwag ka nang maraming tanong! Pumunta ka na lang doon sa office nya." Singhal nya sa akin. 

 Tss. Mukhang bad mood na naman sya. Kada makikita nya ako ay lagi na lang nya akong sinusungitan. 

Hindi ko na sya sinagot pa at nagpunta na lang ako sa office ni Sky. Bawat paghakbang ay dama ko ang bigat ng paa ko at ang malakas na tibok ng puso ko.

 Kumatok ako sa pintuan ng office nya bago pumasok. Napaka rude tignan kung bigla na lang ako papasok ng basta basta. 

"Come in" 

Nanlalamig ang kamay ko at para akong pinagpapawisan ng malamig pagpasok sa office nya. He always stare me with those cold pair of eyes. 

 "Bakit nyo po ako pinatawag S-sir?"

 "Just drop the Sir. I want to take a lunch with you." 

I don't get him. Noong una ay inhatid nya ako at pagkatapos naman ay ito. Bakit ba kasi kailangan nya pa akong isama kapag nag lunch sya? Hindi ba sya makakakain ng wala ako? Ang tingin ba nya sa akin ay kutsara at tinidor? 

I was about to voice out my objection in what he said.  Ayoko.

"I would not take a no as an answer. Just wait me outside. I'll fix this before we leave." 

I can't believe na hindi man lang ako nakatutol sa gusto nya. Pero ano pa bang magagawa ko? Gutom na rin ako at kulang na kulang  ang budget ko para sa pang lunch. 

"Ready?" Tanong nya mula sa likod ko. 

Nagulat ako sa biglaan nyang pagsasalita sa likod ko. Gusto nya yata akong mamatay dahil sa pagkagulat. 

"Ano pa banag magagawa ko.? You leave me without an option" I sarcastically said to him. 

 "Well. I'm your boss." 

 "Yeah. That's why I'm here with you." Bored na sabi ko sa kanya. Ano pa nga ba ang magagawa ko? He's my boss. Hindi ako pwedeng umangal sa kanya kahit na isang salita lang. 

 Agad syang lumapit sa black BMW Convertible para pagbuksan ako. Nakakahiya. Bakit nya pa itong kailgan gawin?  

"You don't need to do this Sir. Nakakahiya na sa inyo." Sabi ko nang makapasok na ako sa kotse nya. 

 "I'm your boss and you have nothing to do with that."  

Eto na nga ba ang sinasaabi ko. Wala na talaga akong pwedeng gawin dahil boss ko sya. Kung hindi ako pumayag ay kayang kaya nya akong tanggalin sa trabaho. 

 Sasamahan lang naman mag lunch 'e. Wala naman sigurong masama 'dun.