Untold Feelings "Greek Version"

Μείνε μακριά μου

Αγάπη. Μία μικρή και συνάμα μία από τις πιο περίπλοκες λέξεις που υπάρχουν στον κόσμο. Περίπλοκη όχι μόνο σαν έννοια αλλά και σαν παιχνίδι. Ένα ανελέητο παιχνίδι που οι περισσότερες κινήσεις του μοιάζουν λάθος. Έτσι ήμουν και εγώ. Πάντα τύχαινε να στοχεύω σε λάθους ανθρώπους ή οι λάθος άνθρωποι να στοχεύουν σε εμένα. Αμοιβαία ανταπόκριση δεν υπήρχε. Μέχρι που εμφανίστηκε στην ζωή μου εκείνος. Οι περισσότεροι λένε πως η πρώτη σου αγάπη είναι αυτή που σε ακολουθεί για μία ζωή. Που μένει χαραγμένη στην καρδιά σου και ανεξίτηλη  στην ψυχή σου. Η πρώτη αγάπη είναι εκείνη που πάντα θα αποτελέσει το μέτρο σύγκρισης με τους υπόλοιπους ανθρώπους που θα νιώσεις με παρόμοιο τρόπο. Και για να είμαι ειλικρινής ο άνθρωπος που είναι μπροστά μου είναι ο μοναδικός που με έχει κάνει να νιώσω αυτό το συναίσθημα. Το συναίσθημα του έρωτα αλλά και της εξάρτησης. Μίας εξάρτησης χειρότερης όλων των ουσιών που υπάρχουν, εκείνη της ολοκλήρωσης.

“Lily.??Τι κάνεις εδώ πέρα.?” Η φωνή του. Μετά από τόσο καιρό ακούω την φωνή του. Και όμως δεν ξέρω τι να νιώσω. Δεν ξέρω αν νιώθω πλημμύρα συναισθημάτων ή αν πλέον νιώθω άδεια.

“Εγώ εμ..εγώ..” Την σκηνή διέκοψε η Jadeπου ήρθε δίπλα μου.

“Lily τι συμβαίνει ποιος είν-Kyle.?Τι κάνεις εδώ.?”Του είπε με ορθάνοιχτα μάτια σαν να είχε δει μόλις φάντασμα.

“Βασικά ήρθα να σου μιλήσω,για την ακρίβεια να σας μιλήσω.” Μας κοίταξε και τις δύο σαν να περίμενε συγκατάθεση για να μπει μέσα και να συνεχίσει. Για ένα λεπτό  ήθελα να τον αφήσω να μου πει ότι ήθελε ακόμα και αν ήταν το πιο ανόητο πράγμα του κόσμου. Αλλά αυτή την φορά όχι. Πάντα έτσι την πατούσα. Αλλά όχι πια. Είχα πάρει μία απόφαση και έπρεπε να την στηρίξω.

“Μπορείτε να τα πείτε όσο θέλετε, εγώ προσωπικά δεν έχω να πω κάτι μαζί σου. Συγνώμη Jade αλλά καλύτερα να φεύγω.” Και μπήκα κατευθείαν μέσα, πήρα τα πράγματα μου και ξαναήλθα στην πόρτα. Περνώντας από δίπλα του με έπιασε από το χέρι μου και με γύρισε προς το μέρος του.

“Lily σε παρακαλώ,είναι σημαντικό.”

“Άφησε με ήσυχη.” Είπα και με μία απότομη κίνηση απελευθέρωσα το μπράτσο μου από το χέρι του και έφυγα και έπειτα πήγα σπίτι μου όπου κατευθείαν κλείστηκα στο δωμάτιο μου. Άνοιξα το λάπτοπ και έβαλα να ακούσω λίγη μουσική μπας και μπορέσω λίγο να ξεχαστώ.Αλλά το μυαλό μου συνέχεια τριγυρνούσε σε αυτόν.Τι θα μπορούσε να ήταν τόσο σημαντικό ώστε να ψάχνει να με βρει.?Θα μπορούσαν να περάσουν μήνες χωρίς να μου μιλήσει και μετά να με πλησιάσει για τον πιο ανόητο λόγο.Ανάθεμα τις αμφιβολίες σου Lily.Σύνελθε.Πάντα το ίδιο γίνεται.Μην πέσεις στην παγίδα πάλι.Τα λόγια αυτά ακούστηκαν από την άκρη του μυαλού μου και πραγματικά έπρεπε να το ακούσω.Τότε αποφάσισα μιας που εδώ και λίγη ώρα χάζευα στην αρχική του Facebook να ανεβάσω αυτό:
«Από όλες τι αποφάσεις μου,πάντα θα είσαι η πιο δύσκολη και η πιο επικίνδυνη.»