Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 36 «Παραισθήσεις»

-Ανοιχτέ μου την πόρτα! Ελένα άφησε με να βγω! Βγάλτε με έξω γαμώτο! Εσείς μου το κάνατε αυτό! ΕΛΕΝΑ! Εσύ μου το έκανες αυτό! Αν δεν με είχες ρίξει από εκείνον τον γκρεμό θα ζούσα την ζωή μου! Άνοιξε μου που να πάρει ο διάολος! ΕΣΥ! Εσύ φταις για όλα για αυτό άνοιξε την πόρτα για να διορθώσεις ότι κατέστρεψες! ΑΝΤΕ!

Ο Γιώργος κοιτάει την Ελένα και της λέει:

-Είσαι σίγουρη ότι θες να ξεκινήσω;

-Στο είπα, ξεκινάμε! Δεν θα αφήσω τον Ryan άλλο πια στα χέρια τους, ότι και αν γίνει!

Ο Γιώργος βγάζει έναν ασημένιο σταυρό από την τσέπη του και ετοιμάζετε να ανοίξει την πόρτα.

-Γιατί χρειάζεται ο σταυρός;

-Αυτό το πράγμα που τον κυριεύει είναι σαν δαίμονας μέσα του Ελένα, μόνο έτσι θα καταφέρουμε να τον επαναφέρουμε ξανά.

-Ωραία πάμε.

-Όχι εσύ θα ήταν προτιμότερο να περιμένεις απέξω καλύτερα, η παρουσία σου τον κάνει πιο δυνατό, πρέπει να περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί η μετάβαση μέσα του.

-Μα μόνο εγώ μπορώ να τον κάνω να θυμηθεί Γιώργο! Να θυμηθεί τον παλιό του εαυτό!

-Είναι επικίνδυνο ακόμα Ελένα και για εσένα και για εκείνον!

-Εντάξει....

-Ελένα σε προειδοποιώ ξανά, ότι και αν ακούσεις, ότι και αν δεις, αυτό το αγρίμι μέσα δεν είναι ο Ryan, κρατά το στο μυαλό σου αλλιώς θα τρελαθείς και εσύ.

Και μπαίνοντας μέσα ο Ryan αρχίζει να σφίγγει τις αλυσίδες στα χέρια του, πιέζοντας το ματωμένο δέρμα του να τις σπάσει μα εκείνες στέκονταν ανένδοτες καθώς τον κρατούσαν μακριά από την λεία του, μακριά από τον Γιώργο που προσπαθούσε με τον σταυρό και τα λόγια του να τον ηρεμήσει, να δει μέσα του και να πάρει το κακό από την ψυχή του. Ο σταυρός τον εξαγρίωνε, τα κόκαλα μέσα στο σώμα του παραμορφώναν όλο του το κορμί, οι φλέβες με το βαθύ μπλε χρώμα τους είχαν καταλάβει όλη την περιοχή του χεριού του. Τα μάτια του φαινόντουσαν μαυρισμένα και στις άκρες κόκκινα. Τα λυσσασμένα σάλια του έτρεχαν από το στόμα του και η ανάσα του έβγαινε καυτή με μια μυρωδιά κάτι καταραμένου, ότι και αν βρισκόταν μέσα του περιφερόταν μόνο του και ήθελε να τον κάνει δικό του και μόνο δικό του, είχε μπει κάτω από το δέρμα του και η επόμενη στάση ήταν η ψυχή του. Ο Ryan σήκωσε το κεφάλι του απότομα και είπε εξαγριωμένος στον Γιώργο: