Kapana Kısılmış Ruh (TAMAMLANDI)

91- Zihnimiz Lanetimiz

Mısralar sarmaş dolaş hissedebiliyor musunuz?
Ağzımızda bir kan kuyusu,
Kelimelerimiz havaya karıştığında
Sevişiyor zihnimizin yankılarında

Hepimiz unutmuşuz yaşamayı
Güzel sözlere vurgun yüreklerimizle
En çok da biz
Hapsettik kendimizi şiirlerden oluşan bir kaleye

Kimse konuşmadı bizim gibi
Kimse anlamadı kalbimizden geçenleri,
Geceyi acıyla yoğurup gülümseyerek kabul ettik
Ânın sarhoş eden serzenişini

Zihnimiz bulanık bir kuyu
Vücudumuzda derman kalmamış
Yinede sürekli boğuluyoruz kendi içimizde
İnsanlar bizi hiç anlamamış

Bu kadar zor mu?
Altı üstü kırılmış bir kız
Dünyayı algılamak onunla yaşamak onunla Savaşmak... bu kadar zor mu

Biz mi çok kapalı kapılar ardında saklıyoruz düşlerimizi
Yoksa insanlar kendinden başka herkese sağır mı
Zihnimizde yarattıklarımız öldürüyor bizi
Bir âna sıkıştık kurtaranımız yok mu?

Görmüyor musunuz beni, kadınım ben
Düşünden gülüşüne
Gözyaşlarını akıtmayı beceremeyen ama zihnini kana bulayan ben
Kadınım ben

Duygusuz hisseden ama en hisliyim diyeni cebinden çıkartacak dizeler döken ben
Tanır mısınız gözlerinizle görseniz, kahkahasını duysanız anlar mısınız
İçinde vaveylalar kopartan bu kızın yaşları, var olur mu zihninizde
O tüm varlığla gülerken

Farklı dünyalarda yaşıyoruz biz
Ayrı algılıyoruz dünyayı aynı yaşarken
Siz geceleri, rüyalarınızla süslemeyi seçersiniz
Biz acıyla koyun koyuna sevişmeyi

Zihnimiz bizim lanetimiz
His dünyasının moru ile boyanır yüreklerimiz
Şiirler yazar mısralarla konuşur
Acı acı gülümser yine 'anlamadılar' deriz

Kabuk bağlamış bir yarayı gülümseyerek koparır, kanımız taştığında elimizle sileriz
Ateşten korkarız ama yanmaya en önde gideriz
Kurtaramaz kimse bizi
Zihnimiz dünyanın en lanetli yeri

Farklı insanlar tanır onlarla kahkaha atarız
Kelime oyunları yapar ne kadar zeki olduğunu tartarız
Aklımız almaz bazılarını, en anlamadıklarımızı kalbimize koyarız
Anlaşılmamayı kader bilmiş hislerimiz

Gece sokağa çıkar pijamalarla dolaşırız
Herkes evinde uyurken bir parkta sabahlarız
Şiirler yazar, şarkılar dinler ve yeni acılara kucak açarız
Lanetimiz bu bizim, ruhumuz acı çekince yaşadığını fark eder hücrelerimiz

İçimiz kargaşa dışımız kahkaha,
Normal değiliz, hiç beceremedik
Şiir dolu kafesimiz bizim cennetimiz, içine ateşi körükleyen yine biziz
Kendini sevmeyen kimseyi sevemezmiş, tüm kalbiyle sevmeyi öğrenemeyenlerdeniz