Not: "Sana Gül Bahçesi Vaad Ediyorum" adı altında yazılan ilk kitaptır.
"Bu şarkıyı ne zaman dinlesem. İliklerime kadar seni hissediyorum seni Zeynep."
Gerçekten şarkı çok güzeldi ve huzur vericiydi.
"Şarkıda Tanrım seni meleklerin küllerinden yara...
Canlarım. Hepinize merhaba. Bu gün 2 bölümle geldim. Sessiz bir yere geçin ve okumaya başlayın. Yukarıdaki şarkıyı açmayı unutmayın. Bolca kalp♡
18. Bölüm. "Lütfen beni öldürün."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Yazarın anlatımıyla)
"Hasta çok kan kaybetmiş. Nabzı atmıyor" dedi doktor telaşla. Zeynep, sedyeyle yoğun bakım odasına hızlı bir şekilde götürülüyordu. Barın kan olan elleriyle, Zeynebin elini tutuyordu. Kapıya geldiklerinde doktor hızla Barına baktı.
"Gelemezsiniz buraya." Barın kafasını salladı. Gözyaşları görmesini engelliyordu. "Bensiz yapamaz o. Ben onsuz duramam."
Berna hıçkırarak yere oturdu. Can ağlıyordu ama hıçkırıklarının arasından Barına seslendi. "Barın bırak. Çok kan kaybediyor."
Barın gözlerini açtı. Dolmuş gözleriyle Zeynebe baktı. Kan olmuş elbiselerine baktı. Yeni yeni idrak ediyormuş gibi Zeynebin elini bıraktı ve doktor hızla sedyeyi yoğun bakım odasına aldı.
Barın durdu orada. Baktı Zeynebin arkasından. Durdu... Durdu... Gözlerinden yaşlar daha çok akmaya başladı.
"Beni kurtarmak için bana sarıldı."
Can Barının yanına geldi. "Seni seviyordu. Bu yüzden yaptı."
"Benim yüzümden oldu."
"Hayır Barın. Sen böyle olsun istemezdin."
"Onun hayatını boka çevirdim" dedi ve yere oturdu.
"Ölemez" diye bağırdı. "Ölemez." "Ölemez." Bu kelimeyi defalarca söyledi, ağlayarak.
"Zeyno bırakmaz bizi. Bizim onsuz yapamadığımızı bilir" dedi Can gözyaşlarının arasından.
"O benim herşeyim. O giderse, benim hiçbir şeyim kalmaz. O benim kardeşim" dedi Berna. Gözleri kızarmıştı ve kafası sandalyenin demirine yaslıydı.
Barın hızla ayağa kalktı. "Lütfen benim canımı alın. Ona verin. Lütfen o ölmesin." Hastanenin içerisinde bağırarak bu cümleleri kurdu.
Ardından makina sesleri ve bir hemşirenin sesi duyuldu. "Hocam hatayı kaybedebiliriz."
Barın kafasını kaldırdı. Bağırıyordu.
"Bunlar yaşanmamalı." "Hayır. Hayır. Olamaz." "Ölemez ki. Bensiz yapamaz o." "Beni öldürün. Beni öldürün. Beni öldürün. Canımı ona verin lütfen. Onun kalbi hep atsın."
"Lütfen... Lütfen beni öldürün..."
Siz hiç sevdiğiniz kişiyi kaybetme korkusu yaşadınız mı? Bir daha onu görmeme. Bir daha ona seslenememe. Onun kokusunu bir daha içine çekemeyecek, ona sarılamayacak olmanın düşüncesi, sesini duyamayacak olmanın düşüncesi... Hiç bu düşünceler sizi sardı mı? Barının canı Zeynepti. Barının kimsesi yoktu. Zeynep vardı. Barın kimsesizdi. Tek onun için Zeynep vardı. Onu kaybetme düşüncesi bile aklını yitirmesine yetmişti.
