Episode-22

1.2K 168 34
                                    

ZAWGYI

ေႏြဦးမနက္ခင္းတစ္ခု၏ ေတာက္ပေသာေနေရာင္ျခည္သည္ ေလာကဓာတ္တခြင္အား ျဖန္႔က်က္လႊမ္းၿခံဳထားကာ သက္ရွိ လူသားတို႔အပါအ၀င္ သတၱေလာကတြင္ပါ၀င္ေနသည့္အရာ အားလံုးအေပၚ မိမိကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္နွင့္အေႏြးဓာတ္တို႔ သာတူညီမ်ွက်ေရာက္ေစရန္အဖို႔ေဆာင္ၾကဥ္းေပးေနေလ၏။သာယာေသာမနက္ခင္းေလးျဖစ္သည္ေၾကာင့္အမ်ားသူငွာ၏ စိတ္နွလံုးအိမ္အား ၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္ရိပ္တို႔အျပည့္ေပးနိုင္စြမ္း ရွိသည့္ သဘာ၀အေျခအေနေလးျဖစ္ေနခဲ့ပါေသာ္ျငားလည္း တစ္စံုတစ္ဦး သို႔မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ဦးထက္ ပိုေကာင္းပိုမည့္ မိသားစုတစ္စုသည္ကား လွပေသာရာသီဥတုအေျခအေနနွင့္ ဆန္႔က်င္စြာပင္ သူတို႔အဖို႔ တိမ္စိုင္မည္းတို႔လႊမ္းေနပါလ်က္။

"ရွင္ဘယ္သြားမလို႔လဲ..."

"ငါ့ဟာငါ ဘယ္သြားသြား မင္းအပူပါလား..."

လက္ဆြဲအိတ္တစ္လံုးအားကိုင္စြဲကာ ၀တ္စံုျပည့္ ၀တ္ဆင္၍ အိမ္ေရွ႕တံခါးမထံသို႔ ဦးတည္ကာသြားေနေသာ အမ်ိဳးသား။ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းအရပ္အျမင့္နွင့္ ေခ်ာေမာပါသည္ ဆိုသည္ထက္ ၾကည့္ေကာင္း၍ေယာက်္ားပီသေသာ ရုပ္ရည္ အမ်ိဳးအစားအားပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ထိုအမ်ိဳးသားသည္ သူနွင့္ မလိုက္ဖက္စြာပင္ မ်က္ခံုးတို႔ကိုတြန္႔ခ်ိဳးထားလ်က္ခ်ိဳသာျခင္း အလ်င္းမရွိဘဲ ခပ္တင္းတင္းေလသံျဖင့္သာ သူ႔အား ေမးခြန္း ထုတ္လာသူအမ်ိဳးသမီး၏ အေမးအား ျပန္ေျဖလာေလသည္။

"ဒီေန႔က သားေလးရဲ႕ ေလးနွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ေနာ္..."

"အဲဒီေတာ့..."

"ဒီေန႔တစ္ရက္ေတာ့ သားေလးကိုအခ်ိန္ေပးနိုင္မလား..."

ေပးနိုင္မလား။'ေပးပါ'ဟူသည့္ အမိန္႔ေပးစကားမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ 'ေပးနိုင္မလား'ဆိုသည့္ ေတာင္းဆိုစကားကိုသာ သူမဆိုမိ၏။

"ငါ မအားဘူး..."

သို႔ပါေသာ္လည္း သူမ၏ေတာင္းဆိုမႈအား ဒုတိယအႀကိမ္ပင္ ျပန္၍စဥ္းစားပံု မေပၚေသာအမ်ိဳးသားသည္ တစ္ခါတည္းနွင့္ အျပတ္ျငင္းလိုက္ပါေလသည္။

Fate (Or) Fake? (Completed)Where stories live. Discover now