Not: "Sana Gül Bahçesi Vaad Ediyorum" adı altında yazılan ilk kitaptır.
"Bu şarkıyı ne zaman dinlesem. İliklerime kadar seni hissediyorum seni Zeynep."
Gerçekten şarkı çok güzeldi ve huzur vericiydi.
"Şarkıda Tanrım seni meleklerin küllerinden yara...
Yukarıdaki şarkıyı açmayı unutmayın. Mutlaka açın. İyi okumalar.
19. Bölüm. "Ben her zaman gölgendeyim..."
(Yazarın anlatımıyla)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 ay. Tam 1 ay geçmişti. Zeynep hala uyanmamıştı. 1 aydan beri Barın, Can ve Berna hastanede bekliyorlardı. Zeynebin durumu aynıydı.
"Ben biraz bahçeye çıkıcam" diyip ayağa kalktı Can.
Berna da ayaklandı. "Ben de biraz hava alsam iyi olur. Barın istersen sen de gel."
Barın gözlerini hastane duvarından çekip Bernaya baktı. "Ben burada bekleyim."
Berna ve Can el ele tutuşup koridordan çıktılar.
Barın tek başına yine o sessiz koridorda durdu. Ancak bu sessizliği bozan şey Tevfik Beyin adımları oldu. Barının yanına oturdu. Tevfik Bey 1 aydan beri her gün hastaneye uğruyordu.
Barın kafasını kaldırıp babasına baktı.
"Bir gelişme var mı?" Barın kafasını salladı.
"Anladım" dedi Tevfik Bey.
"Benim yüzümden ömründen 1 ay gitti. Ve belki daha çok gidicek."
Barın 1 aydan beri ne doğru dürüst yemek yiyiyor. Ne de uyuyabiliyordu. Çok zayıflamıştı. Sanki Barın. Barın değil gibiydi.
"Üzülme oğlum. Bu olanlar senin suçun değil."
"Benim suçum baba. Ben onun hayatında olmasaydım tüm bunlar onun başına gelmiyecekti."
Babası, elini Barının omuzuna koydu. "İyileşecek. Merak etme."
Barın gözlerini babasının gözlerine dikti.
"Ya annem gibi giderse?" dedi, zar zor çıkan sesiyle.
"Ya o da beni bırakırsa. 1 aydan beri sesini duyamıyorum." Ardından gözünden bir damla yaş aktı.
Babası, Barına sarıldı ve Barın babasını sardı. Uzun zamandan sonra Babasına sarılıyordu. Uzun zamandan sonra babasının yanında ağlıyordu.
Ardından bir hıçkırık sesi duyuldu. Bu Barının sesi değildi. Tevfik Beyden geliyordu. Oğlunun durumuna o kadar üzülmüştü ki, ağlamaya başladı.
Barın, babasından ayrıldı ve ona baktı.
"Annem öldüğünde üzülmüş müydün?" dedi birden. Barın ilk defa babasına bu soruyu soruyordu.
"Annen bu hayattaki tek varlığımdı. Hayat da o varlığımı elimden aldı." Ardından derin bir iç geçirdi.
"Anneni çok severdim ben oğlum. Ki hala da seviyorum. Annen öldükten sonra takıntılarım oluştu. Çekilmez bir adam oldum. Annenin yokluğu beni yaşlanırdırdı. Sana bir kere anneni mi seviyorsun, beni mi diye sorduğumda bana annemi demiştin diye çok sinirlenmiştim. Çünkü annene sinirliydim Barın. Beni bırakmasına sinirliydim. Ama artık kendime sinirliyim. Sana küçükken çok kötü davrandım. Annenin beni bırakmasına sinirliydim ama senden çıkarıyordum. Ben özür dilerim oğlum."
