İnsanların Karanlık Tarafı

İLK VE SON BÖLÜM

İnsanlar...Hepsini tanıdım ve tanır tanımaz ADAM  yerine koydum.Sonradan gerçek yüzlerini gördüm .Beni ezmelerine izin vererek  gördüm.Sürekli kalbimi kırdılar ve sustum.Sustum.Sustum.Bazı insanlar o kadar salaklardırki...Kalbimizi kırıyorlar,canımızı acıtıyorlar,ama bunun farkında değiller.Fakat ertesi gün sana gülümserler.Ama o gülüşün altında bize beslediği kin ve nefreti görebiliyorum artık.

Ne zaman  yüzlerine gülsek bizi saf yerine koyarlar ve sustuğumuz için ezmeye devam ederler.Ağlayıncada "ağlama" demeye başlarlar."Neden ağlıyorsun?" derler.Ama halbuki  onlar neden ağladığımızı daha iyi biliyorlar.Ama bizde hemen orda ayaklanıp "SENİN YÜZÜNDEN AĞLIYORUM BANA ORDA O LAFLARI DEDİĞİN İÇİN AĞLIYORUM" diye bağıramıyoruz.Çünkü kalbini kırmayı istemiyoruz.Yani ben öyleyim ama sizi bilmem.

Kaç defa intihara kalkıştık.Ama hepsindede başarız olduk.Zaten hep demedik mi?  "keşke ölsemde kurtulsam şu dünyadan.Bana çekdirdikleri yemtedimi birde herşeyin üstüne bunları yaşıyorum? artık yeter ya yeter" dedik ve elimize cam alıp bileiğimize götürmedik mi? tam kesecekken son anda vazgeçmedik mi? yada iyice bastırdık ama sonra vazgeçmedik mi? yada kendimizi suda boğmak için banyo yaparken yada başka bir şeydeyken sürekli kafamızı suyun için sokmadıkmı? yada araba beni ezsin diye arkasında durmadıkmı? ama sonra  vazgeçip yine bu lanet olasıca hayatı yaşamaya devam etmedikmi? yaptık.Hepsini yaptık.Sizi bilmem ama ben yaptım.

İşte bu intihar sebeplerini insanların ve hayatın yaptıkları yüzünden uyguladık.Ben...Kızmaktan nefret ederim karşımdaki kırıl diye.Ne zmana açık konuşacağım desem belki karşımdakinin anlayış şeki farklıdır diye dediğim sözleri değiştirerek derim.Yada kırılır diye hiç demem.Bazı sözleri yutarım.İnsanları mutlu etmeyi severim.Ama onlar beni mutlu etmeyi sevmez.Ben onları kırmayı sevmem...Ama onlar beni kırmaktan büyük zevk alır.Ben onların yüzüne gülümserim ama onlar sadece benden tırsınca bir şey yapmasın diye gülümserler.Şirin görünmeye çalışırlar.Ama farkında değiller ki böylece daha komik oluyorlar.

İnsanlar sürekli kalp kırarlar.Bizim duygularımızı düşünmeden kalplerimizi kırarlar.Sanki karşısındaki insan değil gibi.Sanki karşısındakinin kalbi,duyguları yokmuş gibi sürekli kalp kırar ve can acıtırlar.Ama hiç düşünmezler kalbimizin kırılacağını.

Bizi sürekli ekelerler.En iyi arkadaşımız  olsa bile yinede bizim varlığımızı unuturlar ve bizi ekerler.Yalan söylerler,bizde onlara inanmış gibi yaparız  ve bizim salak olduğumuzu düşünürler.Ama asıl kendileri salaklardır.Ve böylece bizi kandırabileceklerini düşünürler.Ben böylesi şeyleri çok yaşadım.

Hayatımızda bu kadar çok acı varken bir günde bize mutluluk gelse,şurda havalar uçarım.Hergün ya hastalıkla yada kalbimizin kırılmasının verdiği acı ve üzüntüyle savaşıyoruz.Yaşamaya korkar olduk.Ne zaman bir şey yapsak karışıyorlar.

 

Sizin morelinizi şuan 0'a vurmuş olaabilirim ama yazdıklarım yalanmı?  insanlar işte aynen böyle.

İnsanın tanımlamasına geçecek olursak:

-çok önyargılılar.

-kalp kırmak ve can acıtmaktan büyük zevk alırlar.

 -sadece kendilerini düşünürler

-her işimize ve hayatımıza karışırlar.Sanki kendileri yönetiyormuş gibi.

....

Sayılmayacak kadar kötü yanları var.Eğer insanların seni sevmesini istiyorsan KÖTÜ olacaksın.Çünkü iyiler hep YALNIZ kalıyorlar.