My Life With A Stalker. Voltooid

5.

Ik kon me oren niet geloven. Shayden had me bedreigt. Ze heeft het gedaan, iets wat ik nooit van haar had verwacht. Er komt een brok in me keel. Ik voel íets in me buik dat omhoog komt, een kriebelig vervelend gevoel, dat niet uit te leggen is. Ik kijk Shayden aan. Ik zie aan haar ogen dat ze spijt heeft van wat ze heeft gezegd. Maar ze heeft het al gezegd. De tijd kan niet meer terug. Ik herinner me nog goed wat me moeder altijd zei toen ik klein was: ‘Wat gebeurt is, is gebeurt. Kijk nooit om naar de dingen in de verleden tijd! Denk naar voren, en naar de toekomst!’ En nu weet ik precies wat ze daar mee bedoelt. Voor de tweede keer vandaag, rolt er een traan over me wang. ‘Je hebt me verdomme bedrogen.’ Ik kan het woord niet eens meer uitspreken. ‘Het ging per ongeluk. Sorry Siara. Laten we doen als of er niks aan de hand is!’ Ik voel een vertrouwbare koude hand over me wang heen wrijven. Ik ruk hem in één keer weg. ‘Doen als of er niks is gebeurt is? Daar schiet ik inderdaad iets meer op!’ Ik open de deur van de woonkamer.  Doe hem open, pak me jas en ben in één keer weg. Weg. Ik kijk op me horloge: half zeven. Ik moet opschieten.  

Eenmaal aangekomen bij het kerkhof, ga ik zitten op een bankje. Het is zo eng. Ik zie allemaal begraafplaatsen, een klein huisje en een mega gebouw. Ik kijk weer op me horloge: kwart voor zeven. Nog een kwartier. Wat moet je in hemelsnaam doen bij een kerkhof in een kwartier? Rondjes rennen op het graf? Ik schrik me rot, als ik zie dat ik een bericht binnen heb.  Van Victor.

Hey, Susie ben je er al?

Ik zie dat ik nóg 5 berichten heb. Ze komen allemaal van het zelfde persoon. Shayden.

Sorry, vergeef me!

Ik kan niet zonder je!

Ik zal het nooit meer doen!

Ik beloof het!

Je mag me vermoorden! ♥

Ik klik me IPhone uit. Het lijkt wel alsof het eeuwen duurt voor een kwartier voor bij is! Ik besluit om toch even een rondje te gaan lopen. Ik bekijk allemaal graven. Geboren: 2012 Overleden: 2014 Ik krijg een brok in me keel. Dat meisje was pas 2. Ik probeer me voor te stellen hoe dat zou zijn om iemand te verliezen. Toen mijn oma overleed was ik verdrietig, laat staan je eigen dochter. Ik kijk wéér op mijn horloge, nog één minuut. Ik loop terug naar het bankje. Bij aankomst bij het bankje is het precies zeven uur! Ik loop naar de ingang van het gebouw en kijk onder de mat, er is inderdaad een envelop. Ik open het:

Ik wil €500-, Euro van je. Daar naast wil ik dat je naar deze plaats gaat die op het kaartje staat en aan een jongen genaamd: Very Gidons vraagt of hij sleutels verkoopt. Ik zal je later wel de volgende opdracht geven! Als je dit niet uitvoert binnen een week, zul je je vader écht missen!

Hoi beste lezers! Ik hoop dat jullie dit weer een leuk hoofdstuk vonden!

Vote,

Follow,

comment!