Παράνομη αθωότητα

Κεφάλαιο 40 «Επανασταση I"

Ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων μαζεύτηκε έξω από την κεντρική βάση των «ευεργετών» με τα όπλα στα χέρια τους και με την καρδιά τους να χτυπάει δυνατά άρχιζαν να φωνάζουν έντονα κάνοντας τους άνδρες μαζί με τον Leon να βγουν εξω. Ο αριθμός τους μπορεί να μην ήταν αρκετός σε σχέση με τους άνδρες του Leon αλλά η ψυχή μέσα τους, τους έκανε να φαίνονται ανίκητοι. Η Ελένα κοίταξε τον Leon βαθια στα μάτια και θυμήθηκε το κλάματα της Μαρίας στο άκουσμα του θανάτου του Γιώργου κάνοντας το θυμό μέσα της ακόμα πιο οξύ. Ύστερα κοιτάζοντας τον Jacob θυμήθηκε ξανά το χθεσινό βράδυ και τα τραγικά του επακόλουθα.

12 ώρες πριν.

Ο Jacob έκατσε μαζί με την Μελίντα σε ένα παγκάκι και πιάνοντας το χέρι της σφικτά κοιτώντας τα αστέρια της είπε:

-Αύριο θα αρχίσει η επανάσταση, πρέπει να πάω Μελίντα, δεν μπορώ να κάνω πίσω τώρα, το αξίζουν.

-Το ξέρω, μην ανησυχείς, εγω θα μείνω εδώ μαζί με την Μαρία να προσέχουμε τους τραυματισμένους.

-Μακαρι να μπορούσα να σε κρατάω έτσι για όλη μου την ζωή, δεν θέλω να φύγω αλλά αν μείνω μετά τι θα είμαι; Ένας δειλός που φοβήθηκε να παλέψει για την ελευθερία του;

-Δεν είσαι και δεν ήσουν ποτέ δειλός, μην ξεχνάς ότι εσυ ήσουν αυτος που μας βρήκε αυτό το μέρος. Εσυ έκανες την ζωή μου καλύτερη.

-Πως;

-Ξερεις δεν χρειάζεται η ζωή να είσαι γεμάτη περιπέτεια και αδρεναλίνη για να είναι ο έρωτας μοναδικός. Μου χάρισες μια ολόκληρη ζωή μαζί σου μέσα σε τόσους λίγους μήνες και το μόνο που νιώθω είναι ευγνώμων. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο, ένα διαφορετικό σενάριο για το πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν σε είχα γνωρίσει. Με σενα κατάφερα να ξεχάσω έστω και για λίγο ότι θα πέθαινα, ότι ήμουν άρρωστη και μέσα σε αυτόν τον θάνατο ένιωσα πιο ζωντανή από ποτέ. Μην μου λες λοιπόν ότι φεύγοντας θα με πληγωσεις όταν εσυ ο ίδιος ήσουν αυτος που έθρεψε τις πληγές μου.

-Υποσχεσου μου ότι θα είσαι εδώ όταν θα γυρίσω.

-Jacob το ξερεις ότι δεν μπορώ να σου υποσχεθώ κάτι τέτοιο. Είναι άδικο και για τους δυο μας.

-Γιατί;

-Γιατί όταν γυρίσεις μπορεί να μην είμαι εδώ! Γιατί ο θάνατος μου είναι αιφνίδιος! Γιατί μπορεί να πεθάνω ανά πάσα ώρα!

-Μελίντα σταματά!

-Όχι Jacob πρέπει να το καταλαβαίνεις επιτέλους, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να ντρεπόμαστε να μιλάμε, είμαι σαν ωρολογιακή βόμβα και το ξερεις! Ανά πάσα στιγμή μπορεί ο εγκέφαλος μου να εκραγεί και να τελειώσουν τα πάντα! Βαρέθηκα να σε βλεπω να το αντιμετωπίζεις λες και είναι μια απλή ίωση! Σαν κάτι περαστικό! Ωρίμασε μέσα σου! Είμαι εδώ και σε αγαπάω αυτό δεν σου φθάνει!;