Κύκλοι

Μια μικρή γεύση...

«Μην ξεφεύγουμε από το θέμα μας παιδιά .» τους είπε σοβαρά ο Μανόλης . «Απόψε δεν βγήκαμε για να διασκεδάσουμε αλλά για να προσέχουμε τον Αλέξη μην κάνει καμιά στραβή στην αδελφή μου ." συνέχισε και όλοι έσκασαν στα γέλια .
«Άντεξα τον πατέρα σου τόσα χρόνια, για να ρισκάρω να την χάσω δυο μέρες πριν τον γάμο;» απάντησε ο Αλέξης με σιγουριά και γέλασε.
«Κουνιαδάκι αν νομίζεις πως ο Λάμπρος είναι το πρόβλημα, είσαι βαθιά νυχτωμένος. Μια στραβή να κάνεις και να το μάθει η μάνα μου, ψάξε τρυπά να κρυφτείς.»

Ο Αλέξης τον κοίταξε δύσπιστος, όπως όλοι που πίστευαν πως γνώριζαν την μητέρα του και ο Μανόλης ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους και χαμογέλασε λοξά.  Όπως γύρισε να πει κάτι στον Ηλία, μια κοπέλα σκόνταψε και έπεσε στην αγκαλιά του.

«Συγγνώμη..» ψέλλισε και τα πιο γαλανά μάτια που είχε δει ποτέ στην ζωή του καρφώθηκαν στα δικά του.
«Στην διάθεση σου όποτε θες ...» απάντησε εκείνος αυτάρεσκα και τα γαλάζια μάτια γυάλισαν θυμωμένα .

Έμεινε για λίγη ώρα να την κοιτάζει που απομακρυνόταν, αφήνοντας τον να έχει μια υπέροχη θέα στα οπίσθια της, και αυτό προκάλεσε νέο κύκλο πειραγμάτων από την παρέα του, όμως εκείνος συνηθισμένος δεν τους έδωσε καμιά σημασία.

«Καλό κομμάτι .» μονολόγησε και έτριψε τον αυχένα του προβληματισμένος, πριν πάρει στα χέρια του το ποτήρι με το ποτό του και συνεχίσει την διασκέδαση του.

«Τα μάτια μου στα μάτια σου ... »

Ακούστηκε από τα μεγάφωνα κάποια στιγμή και ο Μανόλης ασυναίσθητα έψαξε την κοπέλα με τα γαλανά μάτια . Την εντόπισε σαν να είχε ενεργοποιημένο κάποιου τύπου ραντάρ και χαμογέλασε, μόλις είδε πως τον κοιτούσε και εκείνη.

«Αχ, να μην τέλειωνε ποτέ η ώρα ετούτη, θεέ μου...»

Συνέχισε να ερμηνεύει ο τραγουδιστής και ο Μανόλης πλησίασε προς το μέρος της, άφησε το ποτήρι του στο χέρι της και άρχισε να χορεύει, χωρίς να τραβήξει τα μάτια του από τα δικά της .

Ένοιωθε σαν να κρεμόταν η ζωή του από το βλέμμα της και εκείνη δεν του το στέρησε. Τον παρακολουθούσε με έκπληξη και θαυμασμό που δεν μπόρεσε και ίσως δεν θέλησε να κρύψει.

«Πρώτη στα χέρια σου φορά γεννιέμαι και πεθαίνω...»

Μαζί με τον τραγουδιστή τις λέξεις σχημάτιζε και εκείνος, με ένα πάθος πρωτόγνωρο. Τα χειροκροτήματα με το τέλος του τραγουδιού, τον έκαναν να συνειδητοποιήσει τι είχε κάνει και να αισθανθεί αμήχανα. Όμως αυτό δεν τον σταμάτησε από το να χαρίσει ένα λοξό χαμόγελο και μια θεατρική υπόκλιση προς τους παρευρισκόμενους, προκαλώντας ακόμα περισσότερα πειράγματα και σφυρίγματα .

Η κοπέλα με τα γαλάζια μάτια όμως, έφυγε τρέχοντας ...

{{Αγαπημένοι και αγαπημένες μου!

Καλά καταλάβατε.

Μια νέα/παλιά ιστορία ήρθε για να μας ταξιδέψει και να μας κάνει να ερωτευτούμε και πάλι. Ο Μάνος, ο γιος του Μάνου και της Νεφέλης από τα «Παιχνίδια της Μοίρας» , έκανε κατάληψη στο μυαλό μου και απαίτησε να γράψω την δική του ιστορία. Δεν ξέρω αν ένοιωσε παραμελημένος , όμως εγώ απόρησα με την επιμονή του αφού η συγκεκριμένη ιστορία έχει κλείσει οριστικά . Αποδέχτηκα την πρόκληση και θα προσπαθήσω να γράψω την ιστορία του, με τρόπο που δεν θα σας υποχρεώσει να ξαναδιαβάσετε τα «Παιχνίδια» εκτός και αν το θέλετε .

Αυτή ήταν μια μικρή πρώτη γεύση και επειδή τώρα η ιστορία γράφετε αλλιώς, Μάνος Καλογήρου junior, ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης.

Περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλια σας όπως πάντα ...

Να προσέχετε τους εαυτούς σας και μην ξεχνάτε να χαμογελάτε!!}}