Yürekten Taşanlar

Bir çocuk

Gün içinde cevap bulamadığım ya da cevabından kaçtığım ne kadar soru varsa aklımda ,hepsi başımı yastığa koyduğum an gözyaşlarımda boğuyor beni. Duvarlar üstüme üstüme geliyor. Anlıyorum ki bir gece daha güneşin, karanlık dünyamı nasıl aydınlattığını seyredeceğim. Kaçışı yok yüreğimin ,akıl dedektifimden. Cevapsız kalmamalı hiç bir sorusu.
'Neden sevdin sen bunu ? Ne farkı vardı diğerlerinden ? Değer miydi ? Peki hala sevecek misin olmayacağını bile bile ? Tüm ömrün, mutlulukların, umudun, hayallerin hep onda mı kalacak ? Yeni bir yol yok mu acılarını unutturacak ? ' daha nice sorular beni boğuyor.
Cevap veremediğim her soru gözümden süzülerek yastığımı ıslatıyor. Ondan , kalbimin nurundan, sonra kaç gecem sabaha kavuştu bilemiyorum.
Bende ki tüm güzelliklerin filizini kelimelerle tarif etmek mümkün değil. Kimseye anlatmaz ,adını kimseye duyurmazdım . Sanki birine anlatsam adını haykırsam bitiverecek sanırdım her şey. Bir çıkmazım olmalıydı benim hem de Gönül Çıkmazım. Şimdilerde ise sığmıyor yüreğime. Bu yüzden başladım yazmaya. Zorluyor beni yüreğim , rahatlamak istiyor belli ki. Sözlere dökemediğim ne varsa kalemimden akacak.
Kelime oyunu değil buradakiler. Acı çeken bir yüreğin sözleri bunlar. Koca bünyesine sığdıramayıp taşırdıkları ... Bir çocuğun gönül toprağına ekildi bu sevda. Bu kadar verimli bir toprakta büyüyüp serpilip kocaman bir ağaca dönmesi elbette ki normal. İlk görüş sabırsızlıkla beklenen bir zilin ardından gerçekleşti. İlk vurgun , ilk donuş o tenefüsteydi. Gene o andayım. Söyleyecek söz , yazacak harf bulamıyorum. Tutuklu kaldım yeşil gözlü bir bedende. Anlayamamıştı çocuk ne olduğunu. Herkes , her şey soyutlanmıştı . Bir tek kendi bir de kim olduğunu bilmediği bir melek kalmıştı koridorda. Kendi iç sesini duyamıyordu çocuk kalbinin sesinden dolayı. Neden bir kalp böyle atar ? Daha kendine gelememişti ki çocuk zil sesiyle irkildi.
Gece yastığa başını koyduğunda sahibinin adını bile bilmediği bir çift yeşil gözün hayalini kuruyordu çocuk farkında olmadan.