Couple VS Destiny(Ongoing)

Chapter 7 Blurry Picture

Pagkatapos ng klase ay pinauna konang umuwi si Mara at dun nalang kami ni Vin nag hintay sa gourd house pero di paman kami nagtatagal ay nakita na naming dumaan si Luisa sumakay sa isang pamilyar na sasakyan.

"Sundan na natin?" Tanong niya at sinagot kona lamang siya ng tango.

Habang tinatahak ang daan kong saan papunta si Luisa ay unti unti ng lumalabas ang mga pawis ko sinyales na kinakabahan ako.

"Okay ka lang?" Tanong ni Vin nang mapansin niya ako.

"Yes, Of course at tsaka andito na tayo alangan namang bumalik pa tayo." Pagkatapos kong sabihin yun ay kinalma kona ang sarili ko.

Pinagpatuloy na namin ang pagsunod kina Luisa at maya maya lang ang huminto na ito sa tapat ng malaking bahay. Sinadya naming magpark malayo sa kanila upang di nila kami mahalata. Medyo nagtagal sila sa loob ng sasakyan kaya di ko naiwasang mainip.

"Ano bayan ang tagal naman nilang lumabas wala ba silang balak lumabas?" Asal ko.

"Konting tiis pa lalabas din sila." Sabi ni Vin at tama nga di kalaunan ay lumabas din si Luisa at ang kasama niya ngunit di muna sila pumasok sa loob ng bahay dahil may pinag uusapan pa sila hindi namin sila marinig kaya napagdesisyunan naming lumapit ng kaunti pero hindi parin naman nila kami mapapansin dahil nagtago kami sa isang malaking puno at ng makalapit na kami ay narinig ko ang isang pamilyar na tinig at ang tinig na iyon ay galing sa kausap ni Luisa ngunit hindi ko ma kita ang ang mukha niya dahil naka talikod ito sa amin.

"Meron bang magagalit sayo kung uuwi ka nang late? or better iinform mo nalang sila pa di sila mag-alala sayo." Suggestion ni Vin. Sumang-ayon naman ako kaya agad kung kinuha ang phone ko at tinawagan ang isa sa mga taong importante sa akin at habang may tinatawagan ako ay bigla ring nagring ang phone ng kasama ni Loisa at saktong sumagot ang taong tintawagan ko ay tsaka rin inilagay ng kasama ni Loisa ang phone niya sa tainga.

"Hello, San ka?." Bungad ko agad ng sagutin niya ang tawag ko.

"On the way home pa, bakit?." Tanong niya sa kabilang linya.

"It's not that urgent i just want to tell you na malelate ako ng uwi ngayon, yun lang bye." Hindi kona siya hinintay na makasagot pa dahil alam kong ano man ang isasagot niya ang wala katotohan dahil ang taong nasa harapan ko ngayon ang sya'ng taong espesyal para sakin. Hindi ko akakalaing magsisinungaling siya sakin ng ganon ganon nalang unti unting tumulo ang mga luha sa mga mata ko dahil sa dinami dami ng tao sa mundo bakit ikaw pa?

"Okay kalang ba Anna? Bakit ka umiiyak? May problema ba?" Hindi ko siya sinagot at nagpa tuloy lang ako sa pag-iyak. Humarap muli si Vin sa kanila at saktong humarap din ang kasama ni Loisa at pumasok na sa loob ng bahay dahan dahan namn akong ni lingon ni Vin ng mapagtanto niya kung bakit ako umiiyak. Inalalayan na lamang niya ako at dahan dahang pinasok sa sasakyan. Pagkauwi ko sa bahay ay dumiretso na ako sa kwarto at pinagpatuloy ang pag-iyak niyaya ako ni Mara na kumain ng hapunan but i refuse to. Di ko pa rin matanggap na niloko niya ako ng ganon ang sakit napaka sakit, Magdamag akong umiyak naka tulog naman ako pero mga 1-3 hours lang. Current time 6:15 a.m. lumabas ako ng kwarto para magbreakfast at makapasok na sa school.

"Oh Anna gising kana pala halika kana kumai-" Nagulat siya ng makita ang mugto mugtong kong mata. "Oh My God anong nangyari sayo natulog kaba sa tubig kagabi at para kang nalunod diyan sa mukha mo?!"

"Ano kaba wala to no mabuti pa ay kumain na tayo." Nginitian ko nalang siya para kahit papaano ay mabawas bawasan ang lungkot sa mukha ko.

"Sigurado kaba?" Alalang tanong niya ngunit sinagot ko na lamang siya sa pagitan ng pagtango. " Segi ikaw bahala pero if ever ur not feeling well just tell me ha." Paalala niya.

Kumain na kami at pagkatapos ay pumasok na sa school sa totoo lang hindi maganda ang pakiramdam ko na para bang nahihilo tinakpan ko nalang ng concealer ang ibaba ng mata ko at nilagyan ng kaunting foundation ang gilid nito upang hindi masyadong mahalata ang mugto kong mata. Ang una naming subject ngayong umaga ay Math kung saan kaklase ko si Vin.

"Sigurado kabang okay kalang?" Tanong niya. "Dapat kasi di kana pumasok eh at sinulit mo nalang muna ang pag-iyak. Saluobin niya.

"Okay lang ako no at alangan naman di ako pumasok edi liliit ang grades ko nun syempre ayaw kong bumagsak no at tsaka may pakiusap lang sana ako sayo kung maaari ay satin mo nang dalawa ang nakita natin kahapon." Pakiusap ko.

"Kung yun ang magpapagaan ng loob mo ay bakit hindi." Pagsang-ayon niya.

"Alam mo Vin di ko talaga alam kung bakit ang gaan ng loob ko sayo." Pagbubukas ko ng panibagong topic.

"Ako nga rin eh di kaya nagkita na tayo dati?" Umakto pa siya na parang cocurios.

"Oo nga no di kaya may connect ang buhay natin? o di kaya nagkita na tayo somewhere." Pakikisabay ko.

"Pero di ko talaga maalala eh, BTW ilang years na pala kayo ng boyfriend mo?" Bigla niyang tanong .

"Magtotwo years palang sana this year, Bakit mo pala natanong?" Pabalik kong tanong.

"Wala lang naisip ko Lang kong ano ang pakiramdam ng nagmamahal."

"Bakit di kaba nagmahal sa boung buhay mo?" Tanong ko ulit eh kase naman may aura namn siya tapos wala siyang girlfriend ano yun himala?.

"Nagkaroon naman pero hindi kona ma alala ang pakiramdam dahil it was 3 years ago from now tapos na wala pa ang memorya ko." Malungkot niyang pagkasabi.

"Siguro maganda girlfriend mo no? Ano ba yan naeexcite tuloy akong makita siya in person, so ano nga maganda ba?" Atat kong pagkasabi.

"Di ko nga maalala diba." Pilosopo niyang pagkasabi.

"Ni litrato wala ka?" Pangsasagad ko sa kanya.

"Meron."

"Eh ayun naman pala eh labas mo na." Pamimilit ko

"Pero ang problema lang ay hindi mo na maaninag ng masyado ang mukha niya dahil na basa ito ng ulan ng araw na maaksidente kami at nag-iba ang texture nito." Sinabi niya yun habang hinahalungkat ang litrato sa bag niya ng biglang pumasok ang lecturer namin.

"Hush! Ano ba yan. Mamaya nalang ha." Asik ko na ikinatawa niya.

(A/N) Thank u so much for reading my story the next chapter will be the portrayers God Bless Y'all.SPREAD LOVE.

To be continued...