"Οοοο σκάσε επιτέλους δεν έχουμε όλοι την όρεξη σου" φώναξα καθώς έκλεινα το ξυπνητήρι μου. Βασικά... Εντάξει δεν το έκλεισα ακριβώς, μπορεί, μπορεί ξαναλέω να το βάρεσα στον τοίχο. Ε μα δεν μπορώ κάθε πρωί το ίδιο πράγμα.
"ΣΟΦΙΑ!" Πω και αυτή όρεξη έχει πρωί πρωί. Οι μανάδες είναι για να μας βασανίζουν δεν εξηγήται αλλιώς. "ΤΙΙΙΙΙΙ" φώναξα και ξαφνικά βλέπω την μάνα μου να μπουκάρει στο δωμάτιο μου. "Ξύπνησες;" "Όχι κοιμάμαι ακόμα." ναι εντάξει το ξέρω την επόμενη φορά πιο ειρωνική. "Ναι εντάξει ότι πεις. Σήκω και έλα να φας πρωινό."
Και εγώ το καημένο τι να κάνω αναγκάστηκα να σηκωθώ από το υπέροχο αναπαυτικό κραβατάκι μου και πήγα στην κουζίνα. Κάπου εδώ να σημειωθεί πως παραλίγο να φάω και μια τούμπα στην σκάλα αλλά κρατήθηκα.
Μπήκα στην κουζίνα και είδα την μάνα μου η οποία έπινε καφέ χαζεύοντας στο Facebook. Μου έμαθε και το facebook τρομάρα της.
Την προσπέρασα και άνοιξα το ψυγείο, το οποίο ήταν άδειο. Έλεος ρε μάνα. Κοίταξα γύρο μου στην κουζίνα και εντόπισα ψωμί. Ωραία σε καλό δρόμο είμαστε. Πήγα όσο πιο διακριτικά στο ντουλάπι να πιάσω την μερέντα και εκεί που πάω να την πιάσω ακούω την μάνα μου.
"Άσε την κάτω τώρα!" φώναξε λες και της πήραν το παιδί να πούμε. "Γιατί τι έκανα πάλι;" με πνιγεί το άδικο. Ούτε να φάμε δεν μπορούμε σε αυτό το σπίτι. "Όλη μέρα τρως μερέντα φτάνει πια" "Όχου καλά δεν τρώω, θα φάω στο σχολείο τυρόπιτα. Πάω πάνω να ντυθώ." της είπα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου.
Άνοιξα την ντουλάπα μου και στεκόμουν μπροστά της για κανένα δεκάλεπτο. Ώσπου κατέληξα σε μια άσπρη μπλούζα με ένα τζιν και από πάνω μια ανάλαφρη πλεχτή ζακέτα ,γιατί αν και Σεπτέμβριος κάνει λίγο κρύο και έβαλα και τα άσπρα σταράκια μου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Πήρα την τσάντα μου και κατέβηκα κάτω.
"Μαμά εγώ φεύγω." "Σου άφησα λεφτά στο τραπεζάκι της εισόδου." "Εντάξει."
