"ဘိုးတော်ကေနဲ့များ!"
"ခွီး..ဟီးးး..ခစ်ခစ်"
ခေါင်းမှာစောင်းထားတဲ့ဦးထုပ်ကိုချွတ်လိုက်တာမို့
မေမေ ညှပ်ပေးလိုက်တဲ့ လုံးကေလေးကပေါ်လာတော့
သဘောတကျရယ်နေတဲ့ကောင်လေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းလှသည်။
"ခစ်ခစ်......ဟီးး
ဘာကြည့်တာလဲ!"
နုညံ့လွန်းတဲ့အကြည့်တွေအောက်မှာ ဘယ်လိုလူတွေကကြာကြာခံနိုင်မှာတဲ့လဲ။
အတင်းကာရော ရုန်းကန်ပြီး လှပလွန်းတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ဝေးရာကိုထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
"ကိုယ်ရောလိုက်ခဲ့မယ်လေကွာ"
ရှည်လျားတဲ့ခြေတံကြီးတွေနဲ့ ခြေလှမ်းခပ်ကျဲကျဲလှမ်းပြီးလိုက်လာတဲ့ ဂျောင်ကုက သူ့ကိုခနအတွင်းအမှီလိုက်လာသည်။
ဂျောင်ကုကတော့ ကားပေါ်မှာလည်း တောင်စဉ်ရေမရအတွေးတွေကို တွေးပြီး မျက်နှာကပြုံးချင်ချင်ဖြစ်နေသည်။
ကိုယ့်အိမ်သူမောင်းတဲ့ကားမှာကပ်စီးရတယ်လို့!
"ဘာတွေပြီတီတီလုပ်နေတာလဲ?
ဆင်းတော့လေ!"
ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်မို့ ဘယ်ကဘယ်ပုံအိမ်ကိုရောက်သွားမှန်းမသိလိုက်။
"ကိုယ့်ကိုထမင်းကျွေးမလို့ဆို"
"မကျွေးတော့ဘူးလို့ပြောပြီးသားလေ။
အဲ့တော့ဘာဖြစ်လဲ"
အိမ်ထဲကနေချောင်းကြည့်နေတဲ့ မေမေ့ကိုမြင်လိုက်တာမို့
ရီချင်သွားတာတော့အမှန်ပင်။
မေမေက ဂျီမင်းကို သူ့အိမ်သူဖြစ်ဖို့အရေးစိတ်အားထက်သန်လှသည်။
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကွာ။
ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးတော့ပြေပေးမယ်မို့လား"
"ဘယ်သူကစိတ်ဆိုးတာလဲ။
ရူးနေလား!သွားတော့"
ဂျီမင်းရဲ့စကားတွေကသူ့အတွက်တော့ တစ်ခွန်းဆိုတစ်ခွန်း အာဏာစက်ပြင်းလွန်းလှသည်။
အလိုလိုနေရင်းကို လိုက်နာနေမိတာမျိုး။
သူတောင်အိမ်ထဲမရောက်သေးဘူး အိမ်ပေါက်ဝမှာပဲရှိသေးတာကို
မောင်းထွက်သွားတဲ့ ပြိုင်ကားလေးနဲ့ကောင်ငယ်လေးကိုကြည့်ပြီး
ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုတော့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချလိုက်မိသည်။
ရှေ့လျောက်ရမယ့် အနာဂတ်လမ်းခရီးမှာလည်း ကိုယ့်အပေါ် အနိုင်ယူပါကွာ~
