Hayaller dediğimiz nedir? Neden hayal kurarız? Sonu hüzünle biteceğini bile bile neden?
Hayat hep keşkelerle ibadettir. Olmak veya görmek istediğimiz onca şeyin hayalini kurarız. Hep daha iyisini, daha fazlasını isteriz. Belki de bu yüzden hayallere...
Hiç bir insan değişmez sadece değiştim zanneder. Her ben değiştim artık diyenler az da olsa eski kendisinden vardır içinde bir yerlerde. Evet değişiriz fakat daha iyi olmaya, daha güçlü veya daha azimli olmaya çalıştığımız için değişiriz. Mesela belki önceden tembel biriydin şimdi ise kalktın azimli oldun daha çalışkan. Ama hiç bir insan yüzde yüz karakterini değiştiremez. Iyi olan ne kadar kötü olmaya çalışsada vicdan yapar yine üzülür. Kötü olan ne kadar iyi olmaya çalışsada bir çıkarı olur yine aynı hataya düşü verir. Bazi bir şeyler doğduğun da başlar. Sen nasıl eğitilir veya nasıl büyümek istersen öyle kalırsın. Bu huyundan bazı yönlerinden vazgeçemezsin. Değiştim zannedersin, oysa ki dört duvar arasında bir duvardan diğerine gidersin. Hayatın rengi değişir ama koyuluğu hep kalır. Ne kadar değiştim desende sadece öyle kendince düşünürsün. Kendimizi belkide bazen kabullenmeliyiz. Birileri bizi olduğumuz gibi beğenmiyor, kabullenmiyor, istemiyor diye biz neden alışkınlıklarımızdan vazgeçiyoruz ki? Boş ver kabullenmesinler ne önemi var ki? Seni istemeyen seni değiştin diye isteyecekse bu aptallıktır. Bir ayna düşün sırf küçük diye büyüğünü alıyorsun ama bakınca aynı insanı görüyorsun. Ne fark eder. Takmayacaksın. Kendince yaşayıp kendini kabulleneceksin. Varsın olmasın kimsen yinede kimsesiz değilsin. Her daim Rabbin var her yerde seninle. Elini açacaksın her derdinde, şüküründe mevlaya. Binlerce huzur geri alacaksın. Olsun yanlış insan etrafımda „ben böyleyim“, deyip geçeceksin. Sen sen ol başkası var zaten. Sen böyle güzelsin, özelsin.
