Forbidden.

Ruzie

Ik had ruzie met mijn moeder alweer. "KOM NAAR BENEDEN Y/N NU!!" schreeuwde mijn moeder terwijl ik de trap op rende naar mijn kamer. Ik rende mijn kamer in en smeet de deur dicht. Gelukkig zat er een slot op, dus deed ik hem ook op het slot. Ik hoorde mijn moeder de trap op rennen en ze begon te slaan tegen de deur. "Y/N LAAT ME ERIN NU METEEN! JIJ BENT NOG NIET JARIG MEISJE!" schreeuwde ze aan de andere kant van de deur.

"GA WEG, JE SNAPT ME NIET. JE GUNT ME NIKS. NU KOMT CAMERON NAAR NEDERLAND EN DAN MAG IK NIET NAAR DIE TOUR?! IK HAAT JE!" schreeuwde ik terug. Ik pakte mijn rugtas uit mijn kast, en vulde die met kleding en met wat andere spullen. Ik deed mijn radio op volume 100 en deed mijn raam open. Gelukkig kon ik via mijn raam op een schuur springen en via daar naar de grond. Ik sprong op de schuur en sprong weer van de schuur. Ik hoorde mijn moeder zelfs buiten roepen dat ik uit mijn kamer moest komen.

Achter het schuurtje stond mijn fiets en in de plantenbak ernaast lag mijn fietssleutel. Ik stak mijn sleutel in het slot en fietste weg. Ik wist niet waar ik heen ging, dus ik besloot om maar gewoon een stukje te gaan fietsen. Ik kwam bij een kruispunt en het stoplicht stond op rood. Er reed een zwart busje waar veel muziek uit kwam langs me . Ik volgde het busje en automatisch keek ik naar het kentekenbord. Hmmm, Amerikaans. Ik vond het niet heel interressant en keek weer naar het stoplicht. Groen.

Na 10 minuten hoorde ik mijn telefoon overgaan. Ik stopte aan de kant van de weg, en graaide in mijn jaszak. Ik keek op het scherm en zag dat het Lisa was.

"Hey wat is er?" Vroeg ik

"Je moeder belde me of jij bij mij was. Hadden jullie weer ruzie?"

Ik zuchte "Ja... Ik werd gek en ben weer uit mijn raam weg gevlucht."

"De achterdeur staat open." Zei Lisa en ze hing op.

Dat zag ik als een uitnodiging, en ik fietste richting Lisa haar huis. Ik fietste haar straat in en zag haar licht in haar kamer aanstaan. Ik zette mijn fiets in de achtertuin en liep naar binnen. Ik liep de woonkamer in, maar niemand was er.

"Er is niemand thuis, kom maar naar boven Y/N!" Hoorde ik Lisa vanaf boven roepen. Ik liep de trap op en kwam haar kamer binnen. Ze stond haar haar te krullen en had muziek aan. Ik gooide mijn tas neer en liet me vallen op haar bed.
"Ik ben kapot. Die ruzies maken mijn hoofd moe" zuchte ik.

Lisa draaide zich om en keek me aan. "Waar hadden jullie dit keer ruzie om?"

"Om Cameron. Ze wilt niet dat ik naar die tour ga." Zei ik en ik voelde gelijk weer de tranen opkomen. Lisa haar mond viel open, "WAT?! NIET NAAR CAMERON?!" schreeuwde Lisa in wanhoop.
"Iknow! Ze ziet niet dat Cameron zoveel voor me betekent... En Lisa, kan ik hier slapen?" Vroeg ik. Lisa knikte meteen.

Sinds mijn vader was overleden was mijn moeder niet dezelfde meer. S'avonds dronk ze zich lam, en overdag hadden we alleen maar ruzie. Ik herkende haar niet meer terug. Dankzij Cameron voelde ik me altijd wat beter na een ruzie. Maar mijn moeder zag niet in dat hij zoveel voor me betekende. Lisa begreep me gelukkig wel, want zij was enorme fan van One Direction.

Ik werd wakker en keek om me heen. Ik herkende eerst niet de kamer waar ik was en toen wist ik het weer. Ik was in slaap gevallen op Lisa der bed. Lisa zat achter haar laptop met een koptelefoon op haar hoofd. Ik grijnsde en stond zachtjes op en sloop naar Lisa toe. "WAH!" Gilde ik. "AAAAAAHHH JEZUS Y/N! IK SCHRIK ME ROT!" Gilde Lisa geschrokken. Ik lachte "missie voltooid. Ik ga even naar buiten, even een frisse neus halen." Zei ik en ik liep naar beneden.

Ik liep over straat richting het bos. Het was donker, en er was niemand meer op straat. Ik liep automatisch het bospad op, waar amper licht was. Ik pakte mijn telefoon, en deed de zaklamp die erop stond aan. Ik scheen om me heen, en ik voelde me rustig worden. Ik zuchte, en dacht aan mijn moeder. Die nu waarschijnlijk hartstikke dronken was.

Ik hoorde iets ritselen naast me, en draaide me gauw naar het geluid toe. Ik scheen op de bossen, maar zag niks. Ik voelde de kippenvel over mijn hele lichaam onstaan. Toen ik me weer omdraaide om verder te lopen schrok ik. Een stukje verderop stond een gestalte. Het was een man, kon ik aan het postuur zien. Ik stopte met lopen, en wist niet zo goed wat ik moest doen. Ik draaide me om en liep wat sneller de andere kant op. Ik keek achter me en zag dat de man ook begon te lopen. Ik begon te rennen, en keek niet achter me. Ik hoorde voetstappen sneller en sneller achter me aan komen. Hij rende ook. Ik rende zo hard als ik kon, maar de man was sneller. Hij trok aan mijn arm om me te stoppen, en ik struikelde over een tak. "Rustig maar! ik doe je niks!" Hoorde ik de man zeggen. Maar hij had een jongere stem, dus ik keek om.

En toen zag ik het. Het was Cameron Dallas, die voor me stond. Ik probeerde op te staan, want ik besefte me dat ik er niet bepaald charmant uit zag. Hij stak zijn hand uit en hielp me met opstaan.

"Sorry als ik je liet schrikken, maar ik vroeg ik me af wat zo een jong meisje hier op zo een donker bospad deed." Zei hij terwijl hij glimlachte.

"Uhm, ik wou even een frisse neus halen. En toen ben ik hier gaan lopen." Zei ik een beetje nerveus. Ik kon niet geloven dat de jongen die zoveel voor mij betekende hier voor me stond. "Kom je kan beter niet hier gaan lopen." Zei Cameron en hij pakte mijn hand vast.

"Hoe heet je trouwens?" Vroeg hij. Ik keek hem aan. "Y/N".
"Mooie naam, ik ben Cameron Dallas." Zei hij. Tja dacht ik bij mezelf dat weet ik maar als te goed. "Weet ik" zei ik nerveus. We liepen het bospad af en kwamen weer bij de bewoonde wereld. "Ik moet gaan, mn manager wacht op me." Ik knikte en Cameron liep weg. Hij draaide zich om en liep terug naar me. "Wat is je twitter?" Vroeg hij. "@camscookiesss" Lachte ik een beetje nerveus. Hij lachte "Ik hou van koekjes, dus je naam past goed" zei hij met een knipoog en hij liep weg.