Karşılıksız sevginin adıdır; Anne.. Her bi satırım ne özlem, ne aşk, ne de para.. Hiç biri değil, sadece sonsuz bi aşk, sevgi, huzur ve mutluluk saçan gözü yaşlı Anneme.. Peki ya bu '' Anne '' değerini ne zaman bileceğiz? Ölünce mi? sakat kalınca mı? Elden ayaktan düştükden sonra mı? Gerçi düşünce bile bi el uzatacak mıyız? Sonsuz helallik isteyip, ayaklarına kapanıp ayaklarını öpeceğimiz yer yüzündeki tek varlıkdır; Anne. Çünkü o ; Seni düşsen de, kalksan da elinden tutup hep ileriye götürecek tek kişidir. Arkadaş, dost, kanka bunlar hep ayak.. Unutmayın; Yarın birgün sizlere bişe olduğunda arkanızda duracak olan tek kişidir; Anne. Peygamber efendimizin de dediği gibi '' Anne - Babamıza bi öff bile demememiz gerektiğini.'' Yeri geldi, öff bile dedim, bagırdım da, herkesin yaptığı gibi.. Ama o bağırmanın hemen arkasından gelen bi pişmanlık duygusuna ne demeli?...Bigün Anneme bağırmıştım.. Ama sinirden gözüm dönmüştü. Koltuğa geçip oturdu ve bana şu sözleri söyledi. '' Oğlum görmüyo musun ne yaptığı? '' Ama bunu öyle bi söyledi ki, Belki de yer yüzünde onun kadar masum hiçbişey yoktu.. O an aklımdan hiç çıkmadı. Aradan 2-3 gün geçti ve ben ağlıyordum geceleri.. Aklıma geliyordu sürekli ona bağırışım ve bana masumca konuşup gözlerinden akan yaşları..Kendime yedirememiştim. Sonuçta o benim '' Annem '' Belki de yer yüzünde beni düşünen tek varlıkdı.Cesaretimi toplayıp odamdan çıkıp Anne'min yanına gittim. Hava az soğuk idi. Üşüyordum az da olsa.Gözlerimden yaş akıyordu, ve Annem'e belli etmek istemiyordum. Onun üzülmesine istemediğim için. Ve ona şu sözleri söyledim. '' Anne, geçen sana bağırdımın için çok özür dilerim, beni affet.'' Yatıyordu annem. Ve bana bakarak dedi ki; '' Oğlum, unuttum bile ben.'' Sonra ayağa kalkıp yavaşca yanına gittim. Ve öperek iyi geceler Anne dedim. Odama geçiyor idim. Çok mutluydum..Unutmayın; ''Bir sofrada 6 kişilik yemek var ise ve 7 kişi varsa, yemiyorum diyen tek kişi ANNE'dir.''Annelerimizin değerini bilelim...
